Ο καφές είναι μια συνήθεια καταγεγραμμένη στο παγκόσμιο συλλογικό ασυνείδητο. Μια καθημερινή απόλαυση για εκατομμύρια ανθρώπους. Ζούμε στην εποχή που ολόκληρος ο πλανήτης αναζητά τον τέλειο καφέ. Όποια κι αν είναι τα γούστα του κάθε coffee lover ένας περιποιημένος καφές είναι πάντα εκεί για να τα ικανοποιήσει. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια η αγορά του καφέ ανεβάζει συνεχώς τον πήχη της ποιότητας αλλά και των προτιμήσεων με specialty ποικιλίες από κάθε άκρη του κόσμου, με ιδιαίτερα χαρμάνια, παρασκευές και παραλλαγές, εκπαιδεύοντας τους επαγγελματίες αλλά και το κοινό. Έτσι η συνήθεια που είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στο dna μας διαμορφώνεται και εξελίσσεται συνεχώς.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους πάντα θα ψάχνουμε νέα μέρη που να φτιάχνουν τον καφέ όπως του αξίζει και φυσικά πάντα θα επιστρέφουμε σε σταθερές αξίες δηλαδή στα στέκια εκείνα που γνωρίζουν την τέχνη του καφέ καλύτερα από τον καθένα. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καφέ (1/10) λοιπόν συγκεντρώσαμε τους αγαπημένους μας καφέδες αλλά και τα μαγαζιά στα οποία επιλέγουμε να τους απολαμβάνουμε.
Το ξέρω πως είναι περίεργο, αλλά σε αυτή τη στήλη λέμε μόνο αλήθειες. Οπότε ο καφές της ημέρας είναι πολύ σημαντικός και πρέπει να είναι φανταστικός, τέλειος και λοιπά. Τον πίνω νέτο – σκέτο και γενικά κάνω μπούλινγκ σε όποιον βάζει ζάχαρη.Το Dope στο Μοναστηράκι είναι μια ιδανική επιλογή για μένα. Τέλειος καφές εσπρέσο και γευστικά ρολά κανέλας είναι ο ιδανικός πρωινός συνδυασμός. Επίσης έχει και ωραία περατζάδα στον πεζόδρομο, που όσο και να πεις βοηθάει να ανοίξει το μάτι! Λ.Τρ.
Στο σοφιστικέ Foyer για ψαγμένους μονοποικιλιακούς
Για μερικούς, ο καφές είναι μία αναγκαία καθημερινή συνήθεια – και τίποτα άλλο πέραν αυτού- γιατί όπως παραδέχονται στερεοτυπικά «δεν ανοίγει το μάτι αλλιώς». Για εμένα είναι η αναγκαία καθημερινή απόλαυση που έγινε συνήθεια, όταν ανακάλυψα τα σωστά στέκια, μακριά από τα ινσταγκραμικά κλισέ και τα μαρκετινίστικα κόλπα. Και τί καλύτερο να συνδυάζω τη συνήθεια αυτή που έγινε λατρεία, με τις βόλτες στην αγαπημένη μου γειτονιά, στο Παγκράτι. Έτσι, λοιπόν, τελευταία, κάθε φορά που μπλέκομαι στα στενά του, ένα πέρασμα από την μπάρα του Foyer (μέχρι και πριν από λίγο καιρό βρισκόταν δίπλα από το Rex, στην Πανεπιστημίου), κρίνεται κάτι παραπάνω από αναγκαίο. Βέβαια, σταθερή στις προτιμήσεις μου, στον καφέ, δε με λες! Όμως είτε δοκιμάσω τον Cold Brew του, είτε τον Flat White του, με γάλα βρώμης παρακαλώ γιατί έχω και δυσανεξία στη λακτόζη, είτε τον Hand brewed καφέ φίλτρου του (όλους σκέτους αν και είχα τη συνήθεια παλιά να τους ζητάω με ολίγη), κάνω ακριβώς την ίδια σκέψη: Ότι η ευτυχία μπορεί τελικά να κρύβεται σε κάτι τόσο απλό, όσο μία κούπα με καλό καφέ! Λ. Χρ.
Βρυάξιδος 2, Παγκράτι, τηλ.: 210 7514 124
Φτιάξε μου ένα καφέ και μη βάζεις ζάχαρη
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου άρεσε να απολαμβάνω τη μυρωδιά του καφέ κάθε πρώι που οι γονείς μου έπιναν τον αγαπημένο τους στιγμιαίο καφέ πριν πάνε στη δουλειά και κάθε απόγευμα η γιαγιά μου έφτιαχνε το μερακλίδικο ελληνικό της καφεδάκι για να το ευχαριστηθεί μαζί με τη γειτόνισσα βλέποντας ταυτόχρονα την αγαπημένη τους σαπουνόπερα. Πρώτη φορά δοκίμασα τη γεύση του όταν μεγάλωσα λιγάκι και έμαθα να φτιάχνω καφέ στον μπαμπά μου. Τότε, περίπου στα 8 μου χρόνια, κάθε φορά που μου ζητούσε να του φτιάξω νες πολύ γλυκό χωρίς γαλά, πάντα πριν του τον σερβίρω έκλεβα την πρώτη γουλιά. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που ήπια για πρώτη φορά καφέ, έστω και κρυφά. Έπαθα αποκάληψη! Το άρωμα που για χρόνια με δελέαζε φοβερά συνδέθηκε με μια γεύση που μου άρεσε πάρα πολύ. Έτσι από την εφηβεία και μετά ο καφές έγινε καθημερινότητα. Ένας, το πολύ δύο, την ημέρα, και πάντα σκέτος. ολόσκετος. Εννοείται ότι πέρασα τη φάση του «φραπέ γλυκό γάλα» όπως όλοι οι έφηβοι της γενιάς μου (millennials) αλλά και της προηγούμενης γενιάς (gen X) αλλά ήταν για πολύ λίγο, οπότε δε μετράει. Σε όλη την ενήλικη ζωή μου λοιπόν πίνω σκέτο εσπρέσσο, ζεστό ή κρύο, ανάλογα την εποχή. Αν και για να είμαι ειλικρινής τον ζεστό τον απολαμβάνω περισσότερο, μάλλον επειδή, όπως λένε οι ειδικοί, αναδεικνύονται καλύτερα η γεύση και το άρωμά του. Όσο για το αγαπημένο μου καφέ, παρ’ όλο που ο κλάδος του καφέ είναι σε τρομακτική άνθιση τα τελευταία χρόνια και η πόλη έχει γεμίσει με όμορφα μαγαζιά που σερβίρουν κορυφαίους καφέδες εγώ μένω πιστή σε εκείνο το στέκι που μου έμαθε να πίνω τον καφέ όπως ακριβώς του αξίζει: το Taf της Μπενάκη. Από τα πρώτα μέρη από όπου ξεκίνησε η κουλτούρα του ποιοτικού καφέ στην Ελλάδα, μας έμαθε να απολαμβάνουμε επιτόπου τους δεκάδες specialty coffees που διαθέτει αλλά και να τους φτιάχνουμε στο σπίτι το ίδιο γευστικούς και μυρωδάτους. Ζ.Π.
Μερικοί τον προτιμάμε κρύο
Τον καφέ. Από όταν ανακάλυψα τους cold brew καφέδες, σταμάτησα να αναζητώ άλλες μεθόδους και παρασκευές. Έχω προμηθευτεί μια πατενταρισμένη μηχανή για την παρασκευή του και πειραματίζομαι συνεχώς δοκιμάζοντας καφέδες από διάφορους προμηθευτές. Στους αγαπημένους μου είναι ο To-La της Taf που βρίσκω και στα Cultivos, με γευστικό προφίλ εξωτικών φρούτων και σοκολάτας γάλακτος, καθώς και ένα Ινδονησιακό blend που δοκίμασα στην Πρεσβεία της Ινδονησίας με έντονη γεύση σοκολάτας και καραμέλας μαζί. Στο γραφείο επιλέγω KUDU, Underdog, και Rockers από την Πατησίων. Μόνο cold brew, χειμώνα – καλοκαίρι. Έχω γράψει και κείμενο για τους cold-brew. Το θυμάστε; Γ.Μπ.
Καπουτσίνο διπλό σκέτο
Τα τελευταία 10 χρόνια πίνω καθημερινά έναν καπουτσίνο διπλό σκέτο που αγοράζω το πρωί, πηγαίνοντας στο γραφείο. Καπουτσίνο γιατί αγαπάω αυτό το πάντρεμα της απαλής γεύσης του γάλακτος με την έντονη αίσθηση του εσπρέσο, διπλό επειδή δεν βγαίνει ακόμη σε τριπλό (wait, τι εννοείς βγαίνει;) και σκέτο γιατί αρκετή ζάχαρη έχουν όλα τα υπόλοιπα γύρω μας. Όπως οι περισσότεροι εδώ μέσα θέλουν τον καφέ τους πιο «αχτύπητο», πιο «ελαφρύ», πιο «δυνατό», πιο «στέβια αντί για ζάχαρη», κάπως έτσι κι εγώ θέλω το αφρόγαλα λείο, κρεμώδες. Και η αλήθεια είναι ότι σε take away καφέ δεν το βρίσκω εύκολα. Ευτυχώς στη γειτονιά (Χαλάνδρι) και πιο συγκεκριμένα στο δρόμο μου για το γραφείο (Παπανικολή) άνοιξε πρόσφατα το take away του It Company και κάνει καφέ του ονείρου. Κάνεις εύκολη στάση με το αυτοκίνητο ακριβώς απ’ έξω, παραγγέλνεις στον ευγενικό barista, πληρώνεις, φεύγεις. Το πολύ καλό της υπόθεσης είναι ότι ο καφές έχει την ίδια δομή-ποιότητα-γεύση κάθε μέρα, ενώ το κατάστημα έχει zero waste φιλοσοφία. Εννοείται ότι πάντα παίρνω τον καφέ σε δικό μου ποτήρι. Κάποιες φορές μάλιστα επιλέγω ένα κρουασάν σοκολάτας ή μια μπάρα για συνοδευτικό. Α.Κ.
Ο ελληνικός της γιαγιάς Γιούλας στο Αιγάλεω
Ο μεγάλος μου καημός είναι ότι δεν πίνω καφέ. Δεν ξέρω καν αν έχω το δικαίωμα να συμπεριληφθώ σε αυτή την λίστα. Όσο λοιπόν σκέφτομαι τι θα ξετρυπώσει από το μυαλό μου για να γραφτεί σε τούτο εδώ το κείμενο, θυμάμαι μια μυρωδιά. Μια μυρωδιά βαθιά και γήινη που μου τρυπάει τα ρουθούνια. Είναι αυτή του φρεσκοκοψημένου ελληνικού καφέ, που μου σερβίρει για χρόνια η γιαγιά μου η Γιούλα – από όταν ήμουν 10 ή 12 ετών και βούταγα μέσα του τα παξιμάδια της. Σκέτος, ίσα που να έχει μόλις βράσει και με πολλές φουσκάλες, αφού η γιαγιά λέει όσο περισσότερες, τόσο το καλύτερο. Εκείνη ξέρει πάντα καλύτερα άλλωστε. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου καφές στο σπίτι της στο Αιγάλεω. Και κάπως έτσι ο καημός μου γίνεται καϊμάκι και εγώ μια από τους άλλους, μα διαφορετική. Π. Μπ.
Έχω έναν άτυπο κανόνα στην καθημερινότητά μου! Ποτέ οι δύο -κατά μέσο όρο- καφέδες που θα καταναλώσω να μην έχουν την ίδια θερμοκρασία. Freddo espresso μέτριο το πρωί, ελληνικός το μεσημέρι (ευτυχία να συνοδεύεται από μπισκοτάκι ή λουκουμάκι ή άλλη λιχουδιά). Ωραίος ο καφές, έχει αξία για μένα. Συντροφιά που μου δίνει ενέργεια. Μύθος το ότι δεν μπορείς να κλείσεις μάτι αν τον πιεις και λίγο πιο αργά το απόγευμα. Αν είναι γευστικός και τον μοιράζεσαι με καλή παρέα, είναι ωραίος επίλογος για την ημέρα. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του την 1η Οκτωβρίου, ας του ευχηθώ να συνεχίσει να μας προσφέρει συγκινήσεις! Λατρεύω τον καφέ στο Carpo και στο the Bakers, δυνατός, αρωματικός, ποιοτικός! Αγαπημένη μου συνήθεια να περπατώ στο κέντρο της Αθήνας με έναν δροσερό καφέ στο χέρι! Ν. Μ.
Take away καπουτσίνο φουντούκι-καραμέλα
Αγαπώ τον καφέ. Προσπάθησα να σκεφτώ μια λιγότερο κλισέ φράση για να ξεκινήσω αυτή την εκ βαθέων περιγραφή της σχέσης μου με τον καφέ, αλλά δεν βρήκα κάποια καλύτερη. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι οσφρητικές, όταν η γειτόνισσα έψηνε τον ελληνικό και μοσχομύριζε ο κοινός μας διάδρομος και ακολούθησαν οι γευστικές, όταν δοκίμασα διστακτικά τον καπουτσίνο σε ένα μυστικό εφηβικό ραντεβού κάποτε, αρχές του χειμώνα. Έπιασα τη μεγάλη, ζεστή κούπα στα χέρια, την έφερα κοντά στα χείλη και εξέτασα το πρωτόγνωρο άρωμα. Αυτό ήταν. Άδειασα την κούπα μέσα σε 10 λεπτά. Το ίδιο κάνω και τώρα φυσικά. Ανυπομονώ να κρατήσω το ζεστό χάρτινο ποτήρι στα χέρια και να πιάσω στον αέρα τα αρώματα φουντουκιού και καραμέλας που τόσο μοναδικά δένουν με τον καπουτσίνο. Η Αθανασία στο αγαπημένο μου καφέ, το Coffee Way, με τα πολλά αρωματικά χαρμάνια, τον φτιάχνει πάντα όπως τον ζητήσω: με λίγο παραπάνω σκόνη σοκολάτας όταν έχω πεσμένη διάθεση, με λίγο περισσότερη δόση καφέ όταν η μέρα είναι δύσκολη και με λίγο περισσότερη παρέα, όταν έχει λίγο χρόνο να ξεκλέψει για να κάτσουμε μαζί στα μικρά τραπεζάκια. Ε. Τσ.
Φίλτρου και όχι γαλλικός
Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: γαλλικός καφές δεν υπάρχει. Υπάρχει καφές φίλτρου. Και σας μιλάω ήρεμα. Αυτός είναι και ο καφές που συνηθίζω να απολαμβάνω. Είτε σε κάποιο coffee shop είτε στο σπίτι, χειμώνα καλοκαίρι. Είναι η παρέα μου, που με συνοδεύει στη δουλειά, στο διάβασμα, στις δουλείες του σπιτιού. Είναι ένας καφές που άλλο γευστικό και αρωματικό προφίλ θα σας δώσει ζεστός, άλλο χλιαρός και άλλο κρύος. Όταν επιλέγω να τον απολαύσω εκτός σπιτιού πηγαίνω στο «γραφείο» μου, όπως αποκαλώ το The Underdog στο Θησείο μιας και πολλές φορές δουλεύω από εκεί. Άλλο ένα μέρος όπου μου αρέσει να πηγαίνω είναι το Anana στην Πραξιτέλους ή το Foyer στο Παγκράτι. Β.Δ.
Εσπρέσο φρέντο σκέτο, αλλά με φρέσκο γάλα
Αγαπώ πολύ τον καφέ και είμαι συνέχεια με ένα ποτήρι ή ένα φλιτζάνι ανά χείρας! Στον δρόμο, στο σπίτι, στο γραφείο. Ο καφές είναι η παρέα μου και η πικρή γεύση που αγαπώ πολύ και δεν μπορώ να αποχωριστώ εύκολα! Δεν είμαι πολύ παράξενη στον καφέ καθώς προκειμένου να πιω μερικές γουλιές συμβιβάζομαι ακόμη και με στιγμιαίο καφέ «κουταλάτο», αν βρεθώ κάπου που δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Αν και ήμουν φανατική του φραπέ -δεν πάνε 2 χρόνια που τον έχω κόψει, όχι εντελώς- έχω περάσει και εγώ όπως ο περισσότερος κόσμος στον εσπρέσο. Μου αρέσει και ζεστός αλλά προτιμώ ακόμα και τον χειμώνα τον κρύο- άλλωστε σε γενικές γραμμές δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα! Πού απολαμβάνω καλό εσπρέσο φρέντο; Όπου ξέρουν να τον πετύχουν με τις σωστές αναλογίες ή που θυμούνται ακριβώς τον καφέ που πίνω, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω πολύ. Αρκεί το «έναν κρύο» ή «έναν ζεστό» και ο καφές μου είναι έτοιμος! Πίνω τον εσπρέσο φρέντο μου σκέτο αλλά με αρκετό γάλα μέσα, φρέσκο και όχι εβαπορέ!Και λίγοι μπορούν να πετύχουν τέλεια ακριβώς τις αναλογίες. Άσε που κάποιοι δεν ακούν το φρέσκο και βάζουν εβαπορέ και δεν πίνεται μετά! Το λες και μεγάλη παραξενιά αυτό! Σίγουρα το καφέ κοντά στο πατρικό μου στο Μαρούσι -ένα μικρό μαγαζάκι που δουλεύει με τις εταιρείες μέχρι το απόγευμα- κρατά την πρωτιά του για μένα όσον αφορά τον καφέ στο χέρι -και μάλιστα με διαφορά! Ωστόσο, αν θέλω να απολαύσω τον καφέ μου με φίλους σε ένα όμορφο αρτιστίκ περιβάλλον, επιλέγω την Κιμωλία στο κέντρο. Ειδικά όσο ζεσταίνει ο καιρός, είναι μια πολύ πιο cozy επιλογή για καφέ, τσάι, σπιτικά γλυκάκια και… πολλή συμπάθεια! Ν.Κ.
Τα κείμενα υπογράφουν: Βασίλης Δημαράς, Νίκη- Μαρία Κοσκινά, Ανδρονίκη Κολοβού, Γιάννα Μπαλαφούτη, Πέγκυ Μπαμπάθα, Νάνσυ Μητροπούλου, Ζωή Παπαφωτίου, Εύη Σκλατινιώτη, Εύη Τσιροπούλου, Λουκία Χρυσοβιτσάνου.
Το άρθρο της εβδομάδας
