Τί γεύση έχει άραγε η πρώτη μέρα στη δουλειά; Ας μη βιαστούμε να πούμε πικρή ή ξινή αφού μπορεί για τους περισσότερους αυτή μέρα να συνοδεύεται από βαρεμάρα, υπάρχουν όμως και κάποιοι που ευχαριστιούνται να επιστρέφουν, να μπαίνουν στους ρυθμούς τους και να σχεδιάζουν νέα ξεκινήματα. Το καλοκαίρι τελείωσε και επισήμως λοιπόν και μαζί του τελείωσαν και οι διακοπές οι οποίες, κακά τα ψέματα, ποτέ δεν είναι αρκετές. Όσο και να τις παρατείνουμε, όσο και να προσπαθούμε να επιστρέψουμε την τελευταία στιγμή για να μη χάσουμε ούτε μια ώρα ήλιου, θάλασσας και ανεμελιάς, μοιραία κάποια στιγμή ξημερώνει εκείνη η ημέρα που πρέπει να ξαναπάμε στη δουλειά ή στο σχολείο.
Οι δρόμοι της πόλης ξαναγεμίζουν κίνηση, στα γραφεία τα τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα και τα mail πέφτουν βροχή, τα παιδιά προετοιμάζονται για το πρώτο κουδούνι και γενικά η μελαγχολία ή η προσμονή της επιστροφής καλά κρατούν. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό που αναζητούμε όλοι, ανεξαρτήτως διάθεσης είναι κάτι να μας αποσπάσει την προσοχή ή κάτι να μας βάλει στο κλίμα. Μια γεύση, μια μυρωδιά, μια απόλαυση, ένα στοιχείο που θα συνδεθεί και με αυτή την εμπειρία κάνοντάς την μοναδική. Με δύο λόγια, και σε αυτή την περίπτωση η γευστική μνήμη μπορεί να κάνει το θαύμα της και να δώσει πολλές και διαφορετικές επιλογές, να λειτουργήσει για άλλη μια φορά μοναδικά, για τον καθένα ξεχωριστά, θυμίζοντάς μας τί πάει να πει πρώτη μέρα στη δουλειά.
Ψητό με σαλάτα
Η σκέψη είναι εύκολη και απλή: Στις διακοπές έφαγα τα πάντα, ένα ολόκληρο νησί. Γυρνώντας στην πόλη και αφού πλέον – επίσημα – δεν χωράω σε κανένα ρούχο, πρέπει να ξεκινήσω δίαιτα. Χωρίς καμία επιστημονική κατάρτιση, λέγοντας την λέξη «δίαιτα» ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό; Το άχαρο στήθος κοτόπουλου και μια σαλάτα με μια κουταλιά λάδι. Σωστά; Ποια κουταλιά ρε παιδάκι μου; Ολόκληρο μαρούλι ΜΙΑ κουταλιά; Ποιο ψητό στήθος κοτόπουλο; Αυτό που γίνεται σαν σολόδερμα; Αυτό που χωρίς μαγιονέζα δεν κατεβαίνει στον οισοφάγο; Τα κεφάλια μέσα, τα κοτόπουλα και τα μαρούλια έξω. Λ. Τρ.
Φρικασέ
Φρικασέ σαν την ψυχολογία μου. Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που θέλει να επιστρέψει στη δουλειά; Φρικασέ! Αυτό το φαγητό που τα έχει όλα μπερδεμένα στη συνταγή του. Αυτό το φαγητό που αντί να μαριναριστεί το χοιρινό ή το αρνάκι και να ψηθεί με πατατούλες στον ξυλόφουρνο του επιβλήθηκε να βράσει στεγνό μαζί με τους ζωμούς από τα χόρτα και μαρούλια. Ρώτησε μήπως κανείς τα μαρούλια αν θέλουν να βράσουν με το κρέας αντί να κάνουν καριέρα ζωηρά με φρεσκοκομμένο κρεμμυδάκι και ψιλοκομμένο άνηθο; Κανείς δεν τα ρώτησε αν πραγματικά το επιθυμούν. Και στο τελείωμα το αυγολέμονο. Λες και ήθελαν τα αυγά να γίνουν βελούδινος ζωμός αντί να κερδίσουν like και καρδούλες οι ρέοντες κρόκοι τους στο Instagram. Για άλλη ζωή γεννήθηκα. Ρωτήστε και το φρικασέ αν ήθελε. Γ. Μπ.
Ξαναζεσταμένο φαγητό
Η δική μου επιστροφή στη δουλειά έχει γεύση ξαναζεσταμένου φαγητού – no ofence κυρία διευθύντρια! Για ποιο λόγο; Μα γιατί το τέλος των διακοπών για μένα σηματοδοτεί και το τέλος κάθε γευστικής κραιπάλης, αφού τα επιπλέον κιλά που ανελλιπώς φροντίζω να βάζω στα μπαγκάζια της επιστροφής επιβάλουν νηστεία και… περισυλλογή. Έτσι, περιορίζομαι στο φαγητό που μαγειρεύω και όταν μένει δεν το πετάμε, μακριά από μας το food waste. Κάποιες φορές είναι νόστιμο αφού οι γεύσεις δένουν περισσότερο. Όμως άλλες φορές το ξινισμένο ύφος μου όταν τρώω μαρτυρά το… μαρτύριό μου! Κάπως έτσι άλλωστε είναι και η καθημερινότητα στο εργασιακό περιβάλλον, πότε καλή και ήρεμη, πότε γεμάτη απόγνωση και απειλές (ή υποσχέσεις) για παραίτηση. Άντε, καλή επιστροφή να έχουμε… Αθ. Φ.
Επιστροφή στη βάση: μακαρόνια με κιμά
Δε θα πρωτοτυπήσω στην επιλογή του φαγητού. Θα επιλέξω απλά την εικόνα και τη γεύση του πιάτου που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό, σαν βίωμα, μόλις κλείσω τα μάτια και σκεφτώ «το σπίτι». Και το πιάτο αυτό είναι τα μακαρόνια με κιμά. Ένα βαθύ πιάτο γεμάτο ζεστά μακαρόνια μέχρι επάνω, με κόκκινη, πικάντικη σάλτσα από μοσχαρίσιο κιμά, άλλοτε με περισσότερη ή λιγότερη κανέλα-ανάλογα με το πόσο παραπάνω ποσότητα ξέφυγε στο μαγείρεμα ή πόσο όρεξη είχαμε για περισσότερη γεύση κανέλας στο στόμα. Δεν ξέρω γιατί διάλεξα αυτό το φαγητό. Ίσως γιατί για πολλούς από εμάς συνδέεται άρρηκτα με τα παιδικά μας χρόνια και τη μητρική στοργή. Με τη θύμιση της γιαγιάς μας όταν κοκκίνιζε και «ζέσταινε» τη σάλτσα από τα πολλά μπαχαρικά και με τις πολλές βούτες του ψωμιού στον κιμά που ανυπομονούσαμε να κάνουμε στο μεσημεριανό τραπέζι μετά το σχολείο. Ε.Τσ.
Μαρμελάδα με σύκα και σταφύλια
Συνήθως γυρνάω στο γραφείο στα τέλη Αυγούστου που τα σύκα και τα σταφύλια είναι στα φόρτε τους. Οπότε ψωνίζω μεγάλες ποσότητες από τη λαϊκή ή αν είμαι τυχερή φέρνω μαζί μου μπόλικα απο το χωριό. Είναι τα αγαπημένα μου φρούτα σε όλες τις εκδοχές τους γι αυτό αφού φάω πολλά όταν είναι φρέσκα μετά ξεκινάω να φτιάχνω γλυκά. Αυτή η μαρμελάδα λοιπόν που συνδυάζει σύκα και σταφύλια πάντα θα μου θυμίζει την πρώτη μέρα στη δουλειά γιατί πάω στο γραφείο και μοιράζω βαζάκια στους συναδελφους έτσι για να γλυκαθούμε όλοι μαζί αυτή την άχαρη πρώτη μέρα μετά τις διακοπές. Ζ.Π.
Αν η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν φαγητό, θα ήταν μάλλον junk food. Ένα πληθωρικό και «καλοστολισμένο» burger-υπερπαραγωγή που θέλεις σαν τρελός να το φας και αμέσως μετά νιώθεις τόσο σκασμένος που δεν θέλεις ούτε να σου ξαναμιλήσουν για αυτό (και για φαγητό γενικότερα). Στα συν του; Σου σερβίρεται γρήγορα και μάλλον ακόμα πιο γρήγορα το τρως, συνήθως είναι νόστιμο και κρύβει εκπλήξεις και το κορυφαίο, ότι πολλές φορές ενώνει σε κοινές εξόδους την παρέα. Επίσης, σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο, έτσι και όταν τρως το burger, δημιουργούνται μέσα σου αλλεπάλληλα και συγχρόνως αντιφατικά συναισθήματα: Από τη μία γλυκιά προσμονή, χαρά και αγαλλίαση και από την άλλη, δυσφορία γιατί σου έπεσε βαρύ ή γιατί σκέφτεσαι ότι από Δευτέρα ξεκινάς πάλι δίαιτα (και κάπου εκεί έρχεται και ο κόμπος στο στομάχι). Όπως και να’ χει, πάντως, αυτό το junk food θα το θυμάσαι για πάντα! Λ.Χρ.
Έπειτα από τη χαλαρότητα και την ανεμελιά των διακοπών, η πρώτη μέρα στο γραφείο είναι μια δύσκολη πίστα! Με ποιο φαγητό θα μπορούσα να την παρομοιάσω; Με κάτι δύσκολο, απαιτητικό και σίγουρα όχι ιδιαίτερα δελεαστικό για να έχεις όρεξη να το φας. Θα την παρομοίαζα με ένα υγιεινό, θρεπτικό φαγητό, που θέλει αρκετή ώρα μαγειρέματος και σίγουρα δεν θα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις με τα αγαπημένα μας πιάτα. Πού καταλήγω; Στους γίγαντες. Ένα νόστιμο και θρεπτικό όσπριο, που θέλει και ώρες προετοιμασίας (μούλιασμα από την προηγούμενη μέρα) και αρκετές ώρες μαγειρέματος (πρώτα κατσαρόλα και μετά φούρνο) για να έχεις το επιθυμητό γευστικό αποτέλεσμα. Και πάλι, όσο και να μου αρέσουν οι γίγαντες, βρίσκεται πολύ κάτω στη λίστα με τα φαγητά που αγαπώ να τρώω συχνά. N.K.
Τα κείμενα υπογράφουν: Νίκη- Μαρία Κοσκινά, Γιάννα Μπαλαφούτη, Ζωή Παπαφωτίου, Λευτέρης Τρίγκας, Εύη Τσιροπούλου, Αθηνά Φερεντίνου, Λουκία Χρυσοβιτσάνου
