Σίγουρα δεν έχει αυτό που λέμε ελκυστικό όνομα. Δεν βρίσκεται ούτε στη Χασιά αλλά ούτε στο δρόμο που ανεβαίνεις για την Πάρνηθα όπως θα περίμενες. Είναι όμως αυτό που φαντάζεσαι μόλις ακούσεις το όνομα του: μια χασαποταβέρνα. Για την ακρίβεια είναι η νέα χασαποταβέρνα του Βασίλη Ακρίβου στη Μεταμόρφωση. Μπορεί να τον γνωρίζουμε για τις ψαροκαταστάσεις του τόσο στο «Ψάριστον» όσο και στο «Αιόλου 68» εδώ όμως θα δούμε μια άλλη πλευρά του. Αυτή που έχει να κάνει με το κρέας.
Στον χώρο που βρισκόταν το «Tsipoutapas» -του Βασίλη και αυτό- έστησε μια ανοιχτή ψησταριά, την εξόπλισε με όλα τα συμπράγκαλα (τσιγκέλια, σχάρες, ξύλινους πάγκους σαν και αυτούς που έχουν τα χασάπικα, κλπ.), έβαλε και έναν πληθωρικό ψήστη, που ακούει στο όνομα Γιάννης – χασάπης το κανονικό του επάγγελμα- και άρχισε να υποδέχεται τον κόσμο στη μεγάλη του αυλή.
Το βράδυ που το επισκέφτηκα ήταν από αυτά τα δροσερά του καλοκαιριού που δεν έλεγε να έρθει. Η βροχή που έκανε την εμφάνισή της δεν με άφησε να χαρώ την αυλή και να καθίσω κάτω από τις μουριές. Βρήκα μια προστατευμένη θέση απέναντι από την ανοιχτή ψησταριά να βλέπω τις κινήσεις του Γιάννη που είχαν για soundtrack από Παντελίδη μέχρι Καρρά. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε κάτι άλλο να ταιριάξει με το όλο σκηνικό πιο καλά. Πριν ξεκινήσω με τα κρέατα ήρθε μια σαλάτα από αλμυρικία, άλλη μια χωριάτικη με ξεφλουδισμένη νόστιμη ντομάτα, πολλά κρεμμύδια και ξέχωρα τη φέτα. Μια βουτυράτη, μαλακιά φέτα που ήταν από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει τελευταία. Στα αμέσως επόμενα λεπτά έφτασε και μια συκωταριά σε τηγάνι σαν τον παλιό καλό καιρό με τα λάδια της να σε προκαλούν να βουτήξεις ψωμί και κάτι λεπτά τρυφερά χοιρινά μπριζολάκια που απλά ήθελαν λίγο χοντρό αλάτι.
Όση ώρα εγώ ρωτούσα για τη φέτα, δεν είχα προσέξει τις μακαρούνες που είχαν ήδη σερβιριστεί. Βρασμένες σε ζωμό από κεφαλάκια, ελαφρώς al dente και με ξερή μυζήθρα από πάνω. Το μοσχαρίσιο μπιφτέκι που δοκίμασα φτιαγμένο από δύο διαφορετικούς κιμάδες (το μισό από σιτεμένο μοσχαρίσιο κρέας) ήταν σωστά ψημένο, χωρίς ίχνος μπαχαρικών και μυρωδικών και είχε την αίσθηση του κρέατος σε κάθε μπουκιά. Το χειροποίητο μοσχαρίσιο λουκάνικο, από την άλλη, θα μου άρεσε να ήταν λίγο πιο καυτερό και όσο για το σιτεμένο μπούτι από προβατάκι ίσως λίγο περισσότερο ψημένο.
Το Γίδι, λοιπόν, είναι το κρεατοφαγικό στοίχημα του Βασίλη, για να μας δείξει ότι τα καταφέρνει και με το κρέας το ίδιο καλό όσο και με το ψάρι. Είναι νωρίς ακόμα για να πούμε αν το έχει κερδίσει, όμως, σίγουρα είναι σε καλό δρόμο. Και απ’ ότι μαθαίνουμε θα περιμένουμε πολλά περισσότερα από Σεπτέμβριο. Όπως και να έχει, πάντως, οι πρώτες του ύλες είναι προσεγμένες, τα κοψίματα του επίσης καθώς και τα ψησίματα του.
info
Λεωφ. Τατοΐου 17, Μεταμόρφωση, τηλ. 210 2828848. Κόστος: €25-30.
