Η Κληματαριά είναι πρωτίστως μια ιστορία επιβίωσης. Από το 1927 που ο κύριος Γεροδήμος αποφάσισε να μετατρέψει σε οινομαγειρείο το καφενείο του ναού του Αϊ-Γιάννη, πλάι στο πρώτο κλειστό θέατρο της Αθήνας, που έδωσε και το όνομά του στην πλατεία Θεάτρου, η πόλη έχει γνωρίσει πολέμους, δικτατορίες, επαναστάσεις, ακμές και παρακμές. Ό,τι καινούριο άνοιξε δίπλα της, δεν βλάστησε. Η Κληματαριά με τις γερές ρίζες, καβαλάει τους αιώνες χωρίς να αλλάξει τίποτα, χωρίς να προδώσει ούτε μια στιγμή την αύρα της παλιάς αθηναϊκής ταβέρνας, των βαρελοφρόνων, της λατέρνας, της Φτώχιας και του Φιλότιμου όπως μας τα δίδαξε ο ελληνικός κινηματογράφος.
Στην Αθήνα του Γεροδήμου, η ταβέρνα ζεσταίνει τις καρδιές των τσαγκαράδων, των δερματάδων, των εμπόρων και των συντεχνιών της γειτονιάς, με τη μαντεμένια ξυλόσομπα και το βαρελίσιο κρασί της, την χορταίνει με ρέγγα, φασολάδα, γαρδούμπες και σπιτικά μαγειρευτά. Στο πέρασμά τους, ο Βαμβακάρης και ο Παπαϊωάννου στήνουν και το γλέντι με τις ορχήστρες τους και κάπως έτσι βρέχει μηνύσεις από τη Χωροφυλακή στον μερακλή κύριο Γεροδήμο, που θέλησε να μεταμορφώσει σε Διασκεδαστήριο το Οινομαγειρείο του.
Το 1961, το «Κοσμικόν» ή αλλιώς ο σημερινός Hondos της Ομονοίας κατεδαφίζεται και μετακομίζει στην Κληματαριά. Όμως, το νέο όνομα δεν καταφέρνει να καθιερωθεί, σβήνοντας την παλιά, βαριά κληρονομιά. Το ίδιο θα πάθει και ο Παντελής, ο σημερινός ιδιοκτήτης, που επιχείρησε κι αυτός να τη βαφτίσει «Νέα Αγορά», όταν πρωτοήλθε εδώ το 1996. Φαίνεται ότι ο Γεροδήμος «έριξε καλό λάδι στην Κληματαριά του». Ο Περικλής, που είναι μουσικός με βιογραφικό στην Κοτταρού, το Καφωδείο και τη Σκορδόπιστη, δίνει και το σημερινή, μουσική στροφή στην παλιά ταβέρνα. Το κλασικό εδώ αρνάκι με πατάτες στη γάστρα και μπόλικο σκορδάκι, μπορεί να το συνοδεύσεις με τη φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου και διάφορα απρόσμενα σχήματα νέων παιδιών ή καθιερωμένων μουσικών.
Η πέτρα, το κόκκινο πάτωμα, τα καρό τραπεζομάντιλα, οι ξύλινες καρέκλες, οι γάστρες -που δίνουν και το στίγμα της κουζίνας στην είσοδο- και όλα κάτω από τη σκιά της κληματαριάς, δεν θα προδώσουν ποτέ την πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου του 2005 που τύλιξε στις φλόγες το μαγαζί αλλά όχι και την ιστορία του. Ο αγιογράφος και ζωγράφος Τ. Ρήγας κατόρθωσε με πολύ σεβασμό να ξαναζωντανέψει τους σοβάδες, τα χρώματα, τα βαρέλια, τους τούβλινους τοίχους, τον νεκρό χρόνο.
Προσωπικά, λατρεύω την Κληματαριά τα μεσημέρια, όταν, μετά από μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο, νιώθεις να βυθίζεσαι στη δροσερή στοά του παλιού αθηναϊκού κόσμου, σαν να παίζει, ξαφνικά, η ζωή σου σε άλλη ταινία. Διόλου παράξενο που την περιλαμβάνουν όλα τα γαστρονομικά tours στο πρόγραμμά τους. Το μάθημα μαγειρικής είναι μόνο η αφορμή για ένα ταξίδι στο όνειρο, που σου σερβίρει ακόμη το σπιτικό, ζυμωτό ψωμί τους στο κλασικό τσίγκινο δισκάκι. Κρεμμυδόπιτα με τη δροσιά του δυόσμου και τη γλύκα του κρεμμυδιού, σπανακόπιτα, σαγανάκι με κεφαλοτύρι, πατάτες φούρνου, κόκορας κοκκινιστός με πουρέ, χοιρινό κότσι και κατσικάκι στη γάστρα, που λιώνουν-λουκούμι στο στόμα-, χοιρινό μαγειρεμένο με κάρυ και σερβιρισμένο με ρύζι, είναι περίπου όσα θα δοκιμάσεις στην Κληματαριά. Και φυσικά, κλασικό χαλβά για το τέλος -της νύχτας- ως εκεί που κρατάνε οι χοροί.
info
Πλ. Θεάτρου 2, Αθήνα, τηλ. 210 3216629.
