Με το αρνί και το κατσίκι να πρωταγωνιστούν στα γιορτινά τραπέζια, το κόκκινο κρασί μοιάζει μονόδρομος. Ποιο κόκκινο όμως θα επιλέξουμε;
Tο πασχαλινό τραπέζι, έτσι όπως τουλάχιστον το έχει καθιερώσει η παράδοσή μας, παρουσιάζει μια γοητευτική, γευστική αναρχία, άλλοτε μεγαλύτερη κι άλλοτε μικρότερη, κατά τις συνήθειες κάθε περιοχής. Αρνιά στη σούβλα ή στον φούρνο, μαγειρευτά ή γεμιστά με ρύζι, με μυρωδικά χόρτα ή ξερά βότανα, κοκορέτσια, κοντοσούβλια, κάθε λογής μεζέδες, συνθέτουν ένα ποικιλόμορφο μωσαϊκό, προκαλώντας πονοκέφαλο σε κάθε σοβαρό ειδήμονα του wine pairing.
Εμείς πάντως δεν τρομάζουμε. Ξεκινώντας με την παραδοχή ότι, αφενός σε αυτές τις συνθήκες η τέλεια αρμονία δεν υπάρχει -άλλωστε πιστεύουμε πως μεγαλύτερη σημασία έχει η καλή παρέα παρά το ιδανικό κρασί- και αφετέρου το πασχαλινό γλέντι δεν είναι η ευκαιρία να επιδείξουμε τους θησαυρούς της κάβας μας, θα αναζητήσουμε ένα κρασί, φιλικό στην τιμή, αλλά με αρκετά ισχυρή προσωπικότητα, που θα αντέξει τις έντονες και διαφορετικές γεύσεις των φαγητών. Η τελική
επιλογή, βέβαια, θα καθοριστεί από τον τρόπο παρασκευής των βασικών, τουλάχιστον, πιάτων.
Το μεγαλύτερο μέρος, για παράδειγμα, της ηπειρωτικής Ελλάδας έχει παράδοση στις σούβλες και το κάρβουνο. Το σουβλιστό αρνί, το κοκορέτσι, το σπληνάντερο και τα κοντοσούβλια, που έχουν αποκτήσει πανελλήνια εμβέλεια πια, ταιριάζουν καλύτερα με ένα κόκκινο, ξηρό κρασί, το οποίο διαθέτει δύναμη και νεύρο, όπως αυτά που προέρχονται ή στηρίζονται στην ποικιλία Ξινόμαυρο. Η χαρακτηριστική του οξύτητα θα «σπάσει» τη λιπαρότητα, ενώ οι τανίνες του θα «δέσουν» με τη σάρκα του αρνιού. Εναλλακτικά, μπορούμε να δοκιμάσουμε ένα στιβαρό, ξηρό ροζέ, με τονισμένη οξύτητα, ίσως από την ίδια ποικιλία, ιδιαίτερα αν έχουμε επιλέξει κατσικάκι για τη σούβλα ή στην παρέα μας υπερτερούν οι κυρίες. Αν πάλι είμαστε πιο ήπιοι τύποι, αν μας ενοχλεί η -για κάποιους επιθετική- ιδιοσυγκρασία του Ξινόμαυρου, υπάρχει πάντα η λύση μιας κόκκινης Νεμέας, αρκεί να διατηρεί τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια της.
Στα νησιά, αντίθετα, συνηθίζουν το γεμιστό αρνί, που ψήνεται στον φούρνο και ανάλογα με την περιοχή η γέμισή του μπορεί να περιέχει φρέσκα μυρωδικά και χόρτα της εποχής, ρύζι, ξηρούς καρπούς και σταφίδες, τυριά ή ακόμα και αυγά. Τα εντόσθια πάλι, γίνονται νόστιμες γαρδουμπίτσες, μαγειρευτές συνήθως με κόκκινη σάλτσα ή στον φούρνο.
Οπότε, σε αυτή την περίπτωση, θέλουμε ένα ξηρό, κόκκινο κρασί, γεμάτο και πλούσιο στο στόμα, αλλά με ήπιες τανίνες, όπως αυτά που δίνει το Syrah, όταν συνδυάζεται με Αγιωργίτικο, Κοτσιφάλι ή άλλες ποικιλίες.
Όσοι προτιμούν την πιο «αστική» εκδοχή του τεμαχισμένου αρνιού που ψήνεται στον οικιακό φούρνο, μπορούν να διαλέξουν ένα λίγο πιο πολύπλοκο, ξηρό κόκκινο, βασισμένο ίσως στην ποικιλία Cabernet Sauvignon, για να φέρουν κι έναν «κοσμοπολίτικο» αέρα στο τραπέζι τους.
Να μην ξεχάσουμε, φυσικά, και την εθνική μας Ρετσίνα, ένα κρασί με ισχυρή προσωπικότητα, που μπορεί με άνεση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ημέρας. Διαλέξτε μία από τις πολλές καλοφτιαγμένες ετικέτες, «νέας γενιάς» με φινετσάτο χαρακτήρα, χωρίς τη δυναστική παρουσία του ρετσινιού.
Τέλος, κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη εισαγωγή για το πασχαλινό γλέντι, με τους πρώτους μεζέδες -ωμές αγκινάρες, φρέσκα κουκιά, αυγά με μουστάρδα και ό,τι άλλο συνηθίζουν σε κάθε τόπο- είναι το τσίπουρο ή η τσικουδιά.
Δείτε επίσης:
Παραγγελία ή έξοδος, ιδού η απορία (για το αρνάκι του Πάσχα ο λόγος)
Ένα φρουτώδες ροζέ κρασί, ιδανικό για γιορτινό απεριτίφ!
Γιατί το τσίπουρο δεν λείπει ποτέ από το πασχαλινό τραπέζι
