Τα κρύα του Μαρτίου με είχαν κάνει να ορέγομαι μια ζεστή ψαρόσουπα. Σαν και αυτή που έφτιαχνε η γιαγιά μου, η μαγείρισσα, στην ταβέρνα που είχε δίπλα στο σπίτι μας στα Κάτω Πατήσια. Την έφτιαχνε με πολλά λαχανικά, μπόλικη πατάτα για να δίνει πηχτή αίσθηση και ό,τι φρέσκο ψάρι έβρισκε. Νόστιμη τόσο που κάθε κουταλιά σε ανάγκαζε να κλείνεις τα μάτια για να την απολαύσεις. Τα ίδια συναισθήματα μου ξύπνησε και η σούπα που ξεκίνησε το δείπνο μου στην ψαροταβέρνα Πεζούλας, εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που έξω ο αέρας λύσσαγε. Ένα πιάτο που μου «μίλησε στο συναίσθημα», όπως θα έλεγε και μια πολύ καλή φίλη και συνάδελφος.

Ο Πεζούλας βρίσκεται δίπλα από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η σάλα του, αν και ανακαινισμένη, κράτα την ατμόσφαιρα της παλιάς ταβέρνας – το «μουσικό χαλί» ίσως να σας παραξενέψει, αφού δεν είναι αυτό που θα περιμένατε να βρείτε σε τέτοιου είδους μαγαζί. Το σέρβις αυθεντικό και γρήγορο. Το μενού μικρό και περιεκτικό, όπως το ίδιο και η λίστα των κρασιών με ελληνικές ετικέτες. Με ενημέρωσαν για τα πιάτα εκτός καταλόγου. «Έχω σήμερα carpaccio και ceviche λαβράκι και tiradito τόνου, περουβιανή συνταγή είναι αυτό», μου είπε ο σερβιτόρος, κρατώντας το τεφτέρι στο χέρι. «Εκσυγχρονισμός ή μια επιθυμία να ακολουθήσουν τη μόδα;», σκέφτηκα και τα προσπέρασα στα γρήγορα, γιατί, «μα την πίστη μου», σε μια ψαροταβέρνα δεν αναζητώ τέτοια πιάτα. Ζήτησα έναν ταραμά, μια σαλάτα με ρόκα, ντομάτα, κρίθινο παξιμάδι -χωρίς το βαλσαμικό ξίδι- και ένα ψητό χταπόδι για αρχή. Σε αυτά προσθέστε και τη σούπα. Ο ταραμάς, με λίγο άνηθο, ήταν βελούδινος και είχε μια ωραία οξύτητα και έντονη γεύση. Ήρθε παρέα με φρυγανισμένο ψωμί και τελείωσε στο άψε σβήσε. Το χταπόδι ήταν σωστά ψημένο, μαλακό και το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγο ξίδι στο πιάτο για να συνοδεύει κάθε μπουκιά.

Περνώντας στα ψάρια τώρα, ζητήσαμε πρώτα τηγανητά μπαρμπούνια. Μπορεί να είχαν ωραίο χρυσαφί χρώμα, όμως είχαν τηγανιστεί πολύ ελαφριά, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να σχηματιστεί αυτή η τραγανή εξωτερική κρούστα που χαρίζει το τηγάνι. Στη συνέχεια ήρθε μια μοσχοβολιστή γλώσσα ψητή. Η όψη της, άκρως δελεαστική, με έκανε να βιαστώ να ορμήξω. Προς μεγάλη απογοήτευσή μου, το κομμάτι που δοκίμασα ήταν πάρα πολύ αλμυρό. Νόμιζα ότι έπεσα στο «λάθος» μέρος όπου είχε πολύ αλάτι, όμως δοκιμάζοντας και από άλλα σημεία του ψαριού διαπίστωσα ότι ο ψήστης το είχε παρακάνει. Απογοητεύτηκα γιατί ενώ ήταν τόσο λαχταριστό και σωστά ψημένο τελικώς δεν μπορέσαμε να το απολαύσουμε.

Ο χαλβάς, στο τέλος, με την κανέλα και το λεμόνι ήρθε να απαλύνει τη δυσάρεστη  αίσθηση αλμύρας που μας έμεινε για ώρα στο στόμα.

Στον Πεζούλα θα ξαναγύριζα. Η βαθιά νόστιμη σούπα του είναι από μόνη της μια καλή αφορμή για να κατέβει κανείς προς τις Τζιτζιφιές. Όμως, την επόμενη φορά πρώτα θα ρώταγα για τις τιμές των φρέσκων ψαριών, για να μη βρεθώ προ εκπλήξεων στο τέλος και, δεύτερο και πολύ σημαντικό, θα έκρυβα το αλάτι από τον ψήστη.

Πεισιστράτου 11, Καλλιθέα, Τηλ. 210 9422684

Τιμή: €35-€40, Χωρίς Κρασί