Βιβλία, τετράδια, μολύβια, κασετίνα και τσάντα είναι μόνο μερικά από τα εφόδια των μαθητών για τη νέα σχολική χρονιά που σε λίγες μέρες ξεκινάει. Είναι αλήθεια ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν όλοι θα θυμόμαστε την ημέρα που ξεκινάει το σχολείο. Είτε πρόκειται για εκείνη τη χρονιά που ήμασταν πρωτάκια και το Δημοτικό μας φαινόταν τεράστιο βήμα και δεν ξέραμε κανέναν -και κυρίως δεν θέλαμε να αποχωριστούμε τον μπαμπά και τη μαμά- είτε πρόκειται για την αρχή της κάθε ξεχωριστής σχολικής περιόδου, που την περιμέναμε με ανυπομονησία για να δούμε ξανά τους φίλους μας, να γνωρίσουμε τους καινούργιους δασκάλους και καθηγητές και να μάθουμε νέα πράγματα.
Τί γεύση έχει όμως η πρώτη μέρα στο σχολείο; Ποιο φαγητό ταίριαζε με τη διάθεσή μας εκείνη την ημέρα; Ποιά λιχουδιά θα θέλαμε να βρούμε να μας περιμένει στο τραπέζι επιστρέφοντας στο σπίτι μετά το πρώτο κουδούνι; Η αλήθεια είναι ότι όταν είμαστε μικροί συνδέουμε περισσότερο στιγμές, εμπειρίες και πρόσωπα με αγαπημένες γεύσεις από εκεί προέρχονται άλλωστε και οι πιο δυνατές μνήμες που είναι άμεσα συνδεδεμένες με το φαγητό. Γι αυτό κι εμείς εδώ στο olivemagazine.gr σκεφτήκαμε να ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά και να θυμηθούμε γεύσεις και αρώματα ταυτισμένα με την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Τυροπιτάκια με γιαούρτι δαγκωτό!
Η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, ίσως ήταν από τις ευχάριστες της ζωής μου. Περίμενα με φοβερή ανυπομονησία επιτέλους να πάω σχολείο και εγώ, όπως η αδερφή μου. Το ήθελα τόσο πολύ, που πήρα την ίδια τσάντα που είχε και εκείνη στο νήπιο, γιατί πίστευα πως έτσι θα έχω και εγώ το ίδιο γούρι με εκείνη. Η μαμά μου με ξύπνησε το πρωί και αφού επιμελώς μου ίσιωσε τη χωρίστρα, μου έβαλε το κολατσιό μου στη σάκα. Το πρώτο μου κολατσιό ήταν αυτά τα τυροπιτάκια με γιαούρτι και φέτα. Βούτυρο, αλεύρι, φέτα, λίγο αλάτι και αυγό. Η μυρωδιά ήταν μεθυστική και περίμενα έξω από τον φούρνο μέχρι να βγουν για να φάω καμιά δεκαριά πριν κοιμηθώ (οκ είχα και κάποια κιλά παραπάνω όταν ήμουν μαθητής). Εκείνη η μέρα είχε αυτή τη γεύση και μυρωδιά, έκτοτε, μπορεί το «μενού» να άλλαζε, αλλά η λαχτάρα για σχολείο και φέτα δεν μου έφυγε ποτέ! Λ. Τρ.
Μακαρόνια με κιμά
Μέρα χαράς, μέρα γιορτής. Πολύ μου άρεσε πάντοτε η πρώτη μέρα στο σχολείο. Φορούσα τα καινούρια μου ρούχα και τα καινούρια παπούτσια, κρατούσα την καινούρια τσάντα. Όλα ήταν προγραμματισμένα και επιμελώς μελετημένα. Έβλεπα τους φίλους μου, την παρέα μου. Έλεγα τα νέα μου, μάθαινα πώς πέρασαν και πού πήγαν, πόσα μπάνια έκαναν και πόσα παγωτά έφαγαν. Είχα και ωραία κασετίνα, γεμάτη όμορφα μολύβια και παράξενες γόμες. Περίμενα να μάθω αν θα έχω δάσκαλο ή δασκάλα. Μου άξιζε μια μακαρονάδα με κοκκινωπό κιμά και άπειρη ποσότητα τριμμένης κεφαλογραβιέρας. Να ρουφάω τα μακαρόνια λαίμαργα όσο αφηγούμαι τα νέα και να πασαλείβομαι. Το φαγητό της επιβράβευσης, της νέας αρχής και της μεγαλύτερης τάξης. Γ. Μπ.
Κέικ μαρμπρέ
Η πρώτη μέρα στο σχολείο είχε πάντα τη γεύση του αγαπημένου μου μαμαδίστικου γλυκού. Θυμάμαι τη μάνα μου να το φτιάχνει σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, αλλά μόνο τους μήνες που είχα σχολείο. Με δύο λόγια, το καλοκαίρι κέικ μαρμπρέ δεν τρώγαμε, και λογικό, αφού είχαν την τιμητική τους τα παγωτά και άλλα πιο δροσερά γλυκά. Με το που έμπαινε ο Σεπτέμβρης, όμως, το σπίτι μοσχομύριζε βούτυρο, βανίλια και κακάο. Αφράτο και πεντανόστιμο το κέικ αυτό το τσακίζαμε τα σαββατοκύριακα και φυσικά πάντα έμεναν μερικές φέτες, οι οποίες τυλίγονταν σε αλουμινόχαρτο και έμπαιναν στη σχολική τσάντα για να φαγωθούν τη Δευτέρα στο μεγάλο διάλειμμα. Και το καλύτερο; Αυτό το κέικ γινόταν ανάρπαστο, πριν καν ψηθεί, αφού όλοι στην οικογένεια περιμέναμε να φάμε τα υπολέιμματα της ζύμης από το μπολ του μίξερ. Ζ.Π.
Σάντουιτς με πατατάκια
Η πρώτη μέρα του σχολείου έχει γεύση σάντουιτς με πατατάκια! Ω ναι. Ένας συνδυασμός που έρχεται κατευθείαν από τις αρχές των 00’s με την καντίνα του σχολείου να πουλάει σάντουιτς με λευκή μπαγκέτα, ζαμπόν/τυρί και πατατάκια sticks που ξεχείλιζαν. Ξέρω πως δεν ακούγεται σαν κάτι ωραίο, και επίσης κάτι διόλου υγιεινό, όμως αν το δοκιμάσετε εγγυώμαι πως θα αλλάξετε γνώμη. Έτσι, η πρώτη μέρα του σχολείου έχει σίγουρα αυτή τη γεύση για μένα! Τ. Τζ.
Κλασικό μωσαϊκό από τον Στέλιο Παρλιάρο
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν πολύ μεγάλη χαρά και για εμένα, αλλά εγώ, καθώς είχα γενέθλια 9 Σεπτέμβρη, πάντα έκανα ανήμερα μια μικρή -ή μεγαλύτερη συγκέντρωση- στο σπίτι μου, κι όπως μου έλεγαν οι φίλοι το περίμεναν κι αυτοί κάθε χρόνο για να πούμε τα νέα των διακοπών μας. Από το δημοτικό θυμάμαι να φτιάχνουμε με τη μαμά μου εκτός των αλμυρών «για πάρτι» και κάποιου εορταστικού γλυκού, πότε μπελαλίδικου και πότε πιο απλού και λαχταριστού. Το μωσαϊκό ήταν πάντα η πρώτη μου επιλογή – και όντως άρεσε σε όλους αφού έχει σοκολάτα, μπισκότα και είναι παγωμένο, οπότε τι άλλο να ζητήσει κανείς για επιδόρπιο όταν μάλιστα κάνει ακόμη καλό καιρό; Τώρα που επέλεξα και τη συνταγή του αγαπημένου μας συνεργάτη Στέλιου Παρλιάρου, θυμήθηκα μια συνταγή που είχα δει τότε που είχε τηλεοπτική εκπομπή που έβαζε μέσα και ολόκληρο φιστίκι Αιγίνης. Την είχα δοκιμάσει, ήταν απλούστατη και τόσο νόστιμη, που ακόμη την ονειρεύομαι…. Μάλλον πρέπει να του τη ζητήσω την επόμενη φορά που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι μας γιατί την έχω χάσει! Ε.Σ.
Σάντουιτς ή τοστ, κλασικό και αγαπημένο
Κάθε πρώτη μέρα στο σχολείο -αλλά και κάθε επόμενη μέσα στη σχολική χρονιά- η τσάντα μου έκρυβε ένα μικρό ταπεράκι με το κολατσιό του διαλείμματος. Ένα μικρό -στα «μέτρα» μου τότε- τοστ ή σάντουιτς με τυρί, ζαμπόν ή γαλοπούλα και ορισμένες φορές, εκείνες που η μητέρα μου αποφάσιζε να μειώσει λίγο την αυστηρότητά της στη διατροφή, με προσθήκη μυρωδάτης μαγιονέζας, κέτσαπ ή μουστάρδας ανάμεσα στις τυρένιες τετράγωνες φέτες. Φυσικά κουβαλούσα πάντοτε μαζί μου και μια μπανάνα! Αλλά κατέληγε να μένει στο πιο κρυφό σημείο της τσάντας για πολύ καιρό και εγώ απέφευγα συστηματικά και με κάθε τρόπο την ώρα και τη στιγμή που θα την ανακάλυπταν και θα έπρεπε να πω ξανά μια δικαιολογία για το τρομερό αμάρτημα της παρατημένης και μη φαγωμένης μπανάνας. Ε.Τσ.
Σπιτικοί λουκουμάδες
Η αρχή της νέας σχολικής χρονιάς σημαίνει ότι έχουμε επιστρέψει από τις διακοπές, έχουμε μπει σε ένα πρόγραμμα τόσο στο ζήτημα του ύπνου και του παιχνιδιού όσο και της διατροφής. Ωστόσο, όσο δρόσιζε ο καιρός, τόσο περισσότερο άνοιγε την όρεξή μας για γλυκό. Ο Σεπτέμβριος λοιπόν ήταν η εποχή για λουκουμάδες! Όχι αγοραστούς αλλά σπιτικούς! Τους έφτιαχνε η μητέρα μου Κυριακή σε μεγάλες ποσότητες και έμεναν για την επόμενη μέρα, για το ταπεράκι του σχολείου. Δεν έβαζε ποτέ σκέτο μέλι. Έφτιαχνε ένα σιρόπι με βάση το μέλι, που όσο περισσότερο έμενε, τόσο πιο νόστιμοι γίνονταν οι λουκουμάδες! Οπότε για μένα ο Σεπτέμβριος και η επιστροφή στο σχολείο έχει το άρωμα και τη γεύση αυτών των σπιτικών λουκουμάδων που είναι πραγματικά αξεπέραστοι! Ν.Κ.
Τα κείμενα υπογράφουν: Νίκη- Μαρία Κοσκινά, Γιάννα Μπαλαφούτη, Ζωή Παπαφωτίου, Εύη Σκλατινιώτη, Τατιάνα Τζινιώλη, Λευτέρης Τρίγκας, Εύη Τσιροπούλου, Αθηνά Φερεντίνου, Λουκία Χρυσοβιτσάνου
