«Περί ορέξεως ουδείς λόγος (ή περί ορέξεως κολοκυθόπιτα)», αυτή η φράση είναι ίσως το μεγαλύτερο «αξίωμα» στη ζωή σε ό,τι αφορά τα γούστα και τις επιλογές των ανθρώπων στη γεύση και όχι μόνο. Γιατί κακά τα ψέματα, όσους κανόνες και να δημιουργήσουμε, όσα πρότυπα και να διαμορφώσουμε, με έρευνα, γνώση και εμπειρία, με διάβασμα, ενημέρωση, δοκιμές και πειραματισμούς το «αντικειμενικά σωστό» μπορεί να διαφέρει, λίγο έως πολύ, από το κάθε προσωπικό γούστο. Άλλωστε υπάρχουν κάποιες γεύσεις, συνταγές και πιάτα που ο καθένας μας θέλει να απολαμβάνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ακόμα κι αν γνωρίζει ότι η επιλογή του αποκλείνει από την εκάστοτε «αυθεντική εκδοχή». Και για αυτή τη συλλογιστική η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει λογικό αντεπιχείρημα.
Κάπως έτσι, λοιπόν, κάποια φαγητά τα αγαπάμε στις «λάθος» βερσιόν τους. Καρμπονάρα με κρέμα γάλακτος, παραψημένη μοσχαρίσια μπριζόλα, χοντρή, παραφορτωμένη πίτσα που μοιάζει περισσότερο με ανοιχτή πίτα, γκρατέν που το λέμε σουφλέ και σουφλέ που στην πραγματικότητα είναι γκρατέν, παραβρασμένα μακαρόνια με κέτσαπ είναι μόνο μερικά από τα φαγητά που απολαμβάνουμε είτε γιατί τα μάθαμε και τα συνηθίσαμε έτσι από μικροί, είτε γιατί ακόμα και όταν γνωρίσαμε την «κανονική» τους εκδοχή δεν μας συγκίνησε το ίδιο. Όλοι έχουμε λοιπόν ένα φαγητό (ή και περισσότερα) που είναι η ένοχή μας απόλαυση και παρ’ ολο που ξέρουμε πως μαγειρεύεται σωστά μας αρέσει να το φτιάχνουμε και να το απολαμβάνουμε κάπως αλλιώς.
Καρμπονάρα με κρέμα γάλακτος(!)
Η αυθεντική καρμπονάρα φτιάχνεται με αβγά, γκουαντσιάλε, πεκορίνο και παρμεζάνα, όλοι (πλέον) το ξέρουν αυτό. Αλλά κακά τα ψέματα εμείς οι millennials, πόσο μάλλον η generation x που προηγήθηκε ημών, μεγαλώσαμε με μια άλλη μακαρονάδα που λεγόταν καταχρηστικά καρμπονάρα, χωρίς φυσικά να είναι, αφού φτιαχνόταν με κρέμα γάλακτος, μπέικον και μανιτάρια. Αυτή η συνταγή υπήρχε παντού: στα σπίτια, στα εστιατόρια, στις πιτσαρίες κ.ο.κ. Για πολλές δεκαετίες σχεδόν δεν υπήρχε αντίλογος, ήταν κοινός τόπος στην Ελλάδα ότι έτσι φτιάχνεται η καρμπονάρα. Περνώντας τα χρόνια δοκίμασα, μαγείρεψα αλλά και έγραψα επανειλημμένως για την αυθεντική εκδοχή αυτού του πιάτου και ευτυχώς σήμερα μεγάλο ποσοστό εστιατορίων αλλά και σπιτιών φτιάχνει την καρμπονάρα σωστά. Ωστόσο την αμαρτία μου θα την πω, εμένα η ενοχή μου απόλαυση είναι να φτιάχνω ζυμαρικά με μπέικον, κρέμα γάλακτος και μανιτάρια και να τα εξαφανίζω σε χρόνο μηδέν. Κάποιες φορές βάζω και ξερό κρεμμύδι. Sorry not sorry. Ζ.Π.
Σπανάκι και φέτα
Σπανάκι και φέτα. Ναι η αγάπη μου για το σπανακόρυζο έχει ξαναγραφτεί. Η αγάπη μου για την φέτα είναι αυταπόδεικτη. Ο συνδυασμός είναι φονικός καθώς η φέτα στο σπανάκι μειώνει την απορρόφηση ασβεστίου. Οι φυτικές ίνες κάποιων λαχανικών περιέχουν φυτικά οξέα που εμποδίζουν την απορρόφησή του από τον οργανισμό. Ναι είναι λάθος, αλλά όπως έχει πει η Καίτη Γαρμπή (θα σέβεστε) «μάλλον θα είσαι αυτό το λάθος που δεν μπορώ να μην ξανακάνω εγώ». Λ.Τρ.
Αυγά τηγανητά με κέτσαπ
Όπως και αν αποφασίσω να φάω τα αυγά μου ξέρω ότι δύσκολα μπορεί να πάει κάτι στραβά.. Με το τί όμως θα αποφασίσω να τα φάω, ίσως εδώ οι επιλογές μου, κριθούν από μερικούς, λανθασμένες ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, τουλάχιστον ιδιόρρυθμες! Η αλήθεια είναι ότι και εγώ ακόμα, εάν έπαιζα ένα παιχνίδι του τύπου «βρες το λάθος», κοιτώντας το πιάτο μου με το τηγανητό αυγό βαμμένο στα κόκκινα από την πολύ κέτσαπ, θα ήξερα ακριβώς τι να απαντήσω. Όμως, όπως είπε κάποτε και ο Άλμπερτ Άινσταιν «όποιος δεν έκανε ποτέ λάθος, δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κάτι καινούργιο», έτσι και εγώ, βουτώντας μία μέρα, από απερισκεψία ή κεκτημένη ταχύτητα, μία μπουκιά από το τηγανητό μου αυγό στην κέτσαπ, αντί να βυθίσω σε αυτήν τις πατάτες μου, ξαφνιάστηκα ευχάριστα, διαπιστώνοντας αρχικά ότι «δεν είναι κακό». Αυτή η διαπίστωση μου άνοιξε την όρεξη και για μία δεύτερη μπουκιά, μέχρι που άδειασα το πιάτο μου και έκτοτε έχω αναγάγει αυτό το λάθος σε λατρεμένη ιεροτελεστία. Δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε! Λ. Χρ.
Παπουτσάκια με κιμά μανιταριών
Τα παπουτσάκια με κιμά και μπεσαμέλ είναι μια από τις αγαπημένες μου συνταγές. Τρελαίνομαι να τα τρώω, αλλά όχι να τα μαγειρεύω, γιατί είναι απίστευτα μπελαλίδικα. Μια φορά μα-γεύτηκα στο Sense τα εναλλακτικά παπουτσάκια του σεφ Αλέξανδρου Χαραλαμπόπουλου και βάλθηκα να τα μαγειρέψω στο σπίτι. Πανικός στην κουζίνα. Όλα έξω. Να ετοιμάσεις τις μελιτζάνες, να ψιλοκόψεις τα μανιτάρια για τον κιμά με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να καταφέρεις να δέσεις την μπεσαμέλ με vegan «γάλα» και «βούτυρο», να κάνεις τη συναρμολόγηση στο ταψί και στο τέλος να τα ψήσεις. Παιδεύεσαι, τουλάχιστον για 2 ώρες στην κουζίνα και στο τέλος παλεύεις και με την ανεξέλεγκτη λάντζα. Αδιανόητα πεντανόστιμη φαγητάρα όμως. Χαλάλι της. Γ.Μπ.
Μακαρονάδα με κιμά
Ναι είμαστε μακαρονάδες και στην Ελλάδα, όμως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτό το απίστευτα ευέλικτο και νόστιμο υλικό είναι ιταλικής έμπνευσης. Οπότε και οι βασικές σάλτσες που τα συνοδεύουν, είναι συνήθως κι αυτές ιταλοφερμένες. Έτσι και τα μακαρόνια με τον κιμά που τρώμε εμείς, συνήθως με λεπτά σπαγγέτι, έναν λόφο κιμά (συνήθως μοσχαρίσιο) και μπόλικο τριμμένο τυρί δεν είναι τα spaghetti bolognese, που μπορεί κανείς να βρει στα καλά ιταλικά εστιατόρια. Πώς τα φτιάχνουν στην Ιταλία; Με δύο είδη κρέατος (μοσχαρίσιο και χοιρινό), που όμως δεν έχει περαστεί από τη μηχανή του κιμά, αλλά έχει κοπεί σε μικρά κομμάτια από τον έμπειρο χασάπη. Κι όσο για τον τύπο του ζυμαρικού η αυθεντική συνταγή θέλει παπαρδέλες και όχι σπαγγέτι. Και μετά από αυτό το μάθημα ιταλικής γαστρονομίας να παραδεχθώ ότι τη λάθος εκδοχή αυτή των μακαρονιών με κιμά δεν θα σταματήσω να την προσφέρω στον εαυτό μου και στους αγαπημένους μου, γιατί είναι όντως μακράν ένα από τα αγαπημένα μας φαγητά και πολύ εύκολο στην παρασκευή του…! Ε.Σ.
Σπανακόπιτα με ρύζι
Η σπανακόπιτα είναι ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά. Όποτε βρεθεί στο… γευστικό μου πεδίο, δύσκολα μπορώ να αντισταθώ. Ωστόσο, αν και μπορώ να δοκιμάσω και να απολαύσω σχεδόν όποια εκδοχή της δοκιμάσω, εγώ προτιμώ αυτή που έμαθα να τρώω λάθος από το σπίτι μου: την εκδοχή με το ρύζι και χωρίς τυρί. Για μένα η σπανακόπιτα έχει μέσα πολλά χορταρικά και μυρωδικά -που δεν υπερκαλύπτουν αλλά ενισχύουν το σπανάκι, που θέλω να «ακούγεται». Για να αντισταθμιστεί η έλλειψη του τυριού, η μητέρα μου βάζει πάντα μέσα ρύζι, το οποίο δίνει και μια έξτρα γεύση στην πίτα. Ήταν μια εκδοχή που την είχε μάθει και η ίδια από τη μητέρα της. Άλλωστε στην Κεφαλονιά, το ρύζι στην πίτα δεν είναι κάτι «ξένο», καθώς η παραδοσιακή κεφαλονίτικη κρεατόπιτα έχει μέσα μπόλικο.
Οπότε για μένα, η πιο λαχταριστή εκδοχή της σπανακόπιτας είναι αυτή που φτιάχνουμε στην οικογένειά μας, χωρίς τυρί αλλά με ρύζι. Και φυσικά με σπιτικό φύλλο. Και εδώ βέβαια, όχι το κλασικό το τραγανό με το πολύ ελαιόλαδο, αλλά ένα φύλλο πιο το ανοίγουμε πιο χοντρό, κατά τα κεφαλονίτικα πρότυπα, χωρίς όμως τα πολλά μπαχαρικά που χρησιμοποιούν για την κρεατόπιτα. N.K.
Τα λανθασμένα, μα πεντανόστιμα brownies μου
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εγώ φτιάχνω 2 γλυκά. Ναι, ναι πολύ σωστά διαβάζετε, 2. Ένα ταπεινό cheesecake και τα ξεχωριστά, λανθασμένα, μα πεντανόστιμα brownies μου. Εξωτερικά μοιάζουν με cupcakes, μα έχουν γεύση brownies και η τσαλακωμένη σελίδα της συνταγής τους είναι ακόμα κάπου καταχωνιασμένη στο συρτάρι μου. Δεν θα πω ποτέ που, όχι ότι δεν θυμάμαι. Όμως, αυτά τα ζεστά brownies που γεμίζουν το σπίτι μου μια σοκολατένια ευωδιά, όσο λάθος και αν είναι, έχουν ντύσει όλες τις σωστές στιγμές μου. Όταν χώρισε η Δήμητρα και την παρηγορούσα, όταν γιόρτασα το πτυχίο μου, όταν η μαμά μου έγινε 55. Σκέφτομαι πως ίσως τελικά τα πιο λάθος πράγματα, κρύβουν μέσα τους όλη την γλύκα του κόσμου. Ίσως τα αγαπάμε γιατί μας θυμίζουν τους μη τέλειους εαυτούς μας, ή ότι τελικά ακόμα και τα μεγαλύτερα μας λάθη στη ζωή, μπορεί να είναι ένας εναλλακτικός δρόμος που θα μας οδηγήσει στην ευτυχία και την αγάπη. Π. Μπ.
Τα κείμενα υπογράφουν: Νίκη- Μαρία Κοσκινά, Γιάννα Μπαλαφούτη, Πέγκυ Μπαμπάθα, Ζωή Παπαφωτίου, Εύη Σκλατινιώτη, Λευτέρης Τρίγκας, Λουκία Χρυσοβιτσάνου
