Στατιστικά τα μελομακάρονα έχουν πολύ περισσότερους φαν από τους κουραμπιέδες ενώ οι σκληροπυρινικοί φαν τους υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να μπορούμε να τα απολαμβάνουμε όλο τον χρόνο. Αντικειμενικά μιλώντας, τα μελομακάρονα είναι ένα αριστουργηματικό γλυκό. Μοσχομυρίζουν ελαιόλαδο, εσπεριδοειδή, κανέλα και γαρύφαλο ενώ όταν είναι φτιαγμένα σωστά είναι τραγανά εξωτερικά και μαλακά-ζουμερά εσωτερικά. Αυτό που τα απογειώνει όμως και τα κάνει μοναδιά είναι ο συνδυασμός του μελιού με τα καρύδια. Όσο για τις παραλλαγές, είναι άπειρες. Κλασικά αλλά και μπουκίτσες, μαλακά και μελωμένα και τραγανά σαν μπισκότα, γεμιστά με καρύδι αλλά και σοκολατένια.
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιοι που ναι μεν τα απολαμβάνουν αλλά δεν τα βάζουν πρώτα στη λίστα των αγαπημένων τους γλυκών. Ποιό γλυκό όμως είναι τόσο «άξιο» που μπορεί να ξεπεράσει το μελομακάρονο;
Kουραμπιέδες
Έχω μεγάλη αδυναμία στους κουραμπιέδες και αποδεδειγμένα φτιάχνω τους καλύτερους – εγώ και η μισή Ελλάδα το ίδιο λέμε, αλλά δε βαριέσαι, έτσι είναι η ζωή, απαιτητική και άδικη. Με τον κουραμπιέ λοιπόν είμαι λίγο παράξενη. Θέλω να είναι ζυμωμένος με φρέσκο βούτυρο γάλακτος, να έχει ολόκληρα καβουρντισμένα αμύγδαλα και μια ιδέα ανθόνερο. Να είναι μικροσκοπικός, σε μέγεθος μπουκιάς, έτσι ώστε να μη μπορεί κανείς να βγάλει άκρη στο μέτρημα. Γιατί, αν είναι μικρός. μπορείς να φας 4 ή 5 ή 6 και ύστερα να λες ότι έχεις φάει έναν μεγάλο, άρα μόνο έναν κουραμπιέ. Όμως, επειδή όπως λέει ο σοφός λαός «ένας κουραμπιές όμως ισούται με κανένα», τότε πάει πάει λέγοντας η ιστορία. Γ. Μπ.
Οι δίπλες. Hands down.
Μπορεί σπανίως να βρίσκω ωραίες δίπλες, αλλά άμα βρω τότε θέλω ένα κουτί μόνο για εμένα. Είναι το μοναδικό γλυκό των γιορτών, το οποίο δεν μοιράζομαι. Υπάρχει το ζαχαροπλαστείο Λοτσάρης στην Πάτρα, την γενέτειρα μου, που φτιάχνει τους καλύτερους. Η μαμά μου μου στέλνει κάθε χρονιά ένα χορταστικό πακέτο από εκεί με κούριερ. Btw αν ξέρετε κάπου στην Αθήνα «χωθείτε» στα dm μου και πείτε μου. Σε περίπτωση που δεν μου αρέσουν θα σας μπλοκάρω, στην αντίθετη περίπτωση μάλλον θα σας ζητήσω σε γάμο. Λ. Τρ.
Τα μελομακάρονα δεν είναι γλυκό, είναι θρησκεία!
Μου είναι τόσο δύσκολο να επιλέξω κάποιο γλυκό που μου αρέσει πιο πολύ από τα μελομακάρονα που οριακά δεν έπρεπε να συμμετέχω σε αυτό το άρθρο. Βασικά θα ήθελα να τρώω μελομακάρονα κάθε μέρα, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Επίσης αν για κάποιο λόγο εξαφανίζονταν από τον πλανήτη όλα τα γλυκά και μπορούσα να διαλέξω να μείνει ένα και μοναδικό, αυτό σίγουρα θα ήταν τα μελομακάρονα. Με δυο λόγια, προκειμένου να σώσω τα μελομακάρονα θα θυσίαζα ακόμα και τη σοκολάτα(!). Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο μου είναι ακατόρθωτο σχεδόν να συγκρίνω τα μελομακάρονα με ο,τιδήποτε. Θα τους δώσω απλά μια άλλη διάσταση, εξαιρετικά λαχταριστή, που βρήκα εδώ στο site μας. Cheesecake με μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Ένα γλυκό υπερπαραγωγή που τα τελευταία χρόνια το φτιάχνω κάθε Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά, όταν έχω καλεσμένους στο σπίτι. Ζ.Π.
Τίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
Χωρίς να θέλω να φανώ ο γκρινιάρης των Χριστουγέννων και να εξεγείρω τα πλήθη των οπαδών των εορταστικών γλυκισμάτων, τα γλυκά που παρελαύνουν αυτές τις μέρες και μέχρι το Happy New Year, δεν είναι και τα αγαπημένα μου. Για την ακρίβεια είναι μάλλον τα τελευταία γλυκά που θα υποχρεωνόμουν να φάω εάν μία μέρα εξαφανίζονταν όλα τα υπόλοιπα γλυκά επί της γης. Με αυτή τη λογική, λοιπόν, όλα τα γλυκά μου αρέσουν περισσότερο από τα μελομακάρονα, αλλά καλούμενη να ξεχωρίσω κάποιο που επίσης έχει τη φήμη και τη δόξα του φεστιβαλικού γλυκού, διαλέγω τα αμυγδαλωτά. Αυτές τις λευκές, αφράτες και ντελικάτες μπουκιές που κλέβουν τις εντυπώσεις, ειδικά αν είναι χειροποίητες, σε γάμους, αρραβώνες και βαφτίσια και που τόσο εύκολα δίνουν χαρά μέσα από την απλότητα των υλικών τους μα συγχρόνως και τη μαεστρία του δημιουργού τους. Τα καλύτερα μέχρι στιγμής τα έχω δοκιμάσει σε Κυκλάδες και Πελοπόννησο αλλά είμαι σίγουρη ότι το καλύτερο αμυγδαλωτό είναι αυτό που ακόμα δεν φάει! Λ.Χρ.
Τρούφες σοκολάτας
Καλά τα μελομακάρονα, δεν λέω, κάθε χρόνο τα τσακίζω, ωστόσο έχω μια αδυναμία στις τρούφες σοκολάτας, που κρατάει όλο τον χρόνο και όχι μόνο τις ημέρες των Χριστουγέννων. Άλλωστε η σοκολάτα είναι ένα πάθος που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη πρώτη ύλη. Λατρεύω το πώς λιώνουν ωραία στο στόμα και φυσικά δεν μπορώ ποτέ να σταματήσω στην πρώτη τρούφα. Γι’ αυτό και τις προτιμώ σε μικρό μέγεθος, έτσι για να είναι πιο εύκολο να χάσει κανείς το μέτρημα… Ε.Σ.
Γαλακτομπούρεκο, η κορυφαία έκφανση των γλυκών ταψιού
Αρχικά ο μεγάλος χριστουγεννιάτικος ανταγωνιστής των μελομακάρονων, οι κουραμπιέδες αποτελούν μια υψηλότερη νοστιμική εμπειρία. Έπειτα, μια σειρά από γλυκά, στα οποία περιλαμβάνονται πολλά που έχουν ως βάση τη σοκολάτα όπως η μους σοκολάτας, οι τάρτες με σοκολάτα, τα moelleux σοκολάτας. Το -εξαιρετικά δημοφιλές στην Ελλάδα- μιλφέιγ επίσης είναι ένα γλυκό νοστιμικά επαρκέστερο για τις γεύσεις του ουρανίσκου μου, ενώ το γαλακτομπούρεκο, η κορυφαία έκφανση των γλυκών ταψιού υπερτερεί επίσης κατά την (ταπεινή) μου γνώμη των μελομακάρονων. Β.Μ.
Mille-feuille (με τη σωστή προφορά, θα με υποχρεώσετε)!
Μπορεί να με πείτε παράξενη, αλλά τα μελομακάρονα δεν συγκαταλέγονται στα αγαπημένα μου γλυκά. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν αλλά δεν θα μου λείψουν κιόλας άμα δεν τα φάω. Από τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, αγαπώ πολύ τις δίπλες και τη βασιλόπιτα. Ωστόσο, αν φύγουμε λίγο από το εορταστικό κλίμα, αγαπημένο γλυκό που εγώ συνδέω με τα Χριστούγεννα και ειδικά με την παραμονή Πρωτοχρονιάς είναι το mille-feuille. Είναι το μοναδικό γλυκό που έτρωγα μικρή έξω, σε συγκεκριμένο κλασικό ζαχαροπλαστείο, όπου μας πήγαιναν οι γονείς μας πάντοτε παραμονή Πρωτοχρονιάς, για να μπει… γλυκά ο χρόνος! Με την κρέμα ζαχαροπλαστικής (και όχι με σαντιγύ) και με τα κρατσανιστά μπισκότα του σε στρώσεις, που κάνουν την επιχείρηση της… απόλαυσής του μια περιπέτεια! Εννοείται ότι δεν τρώγεται χωρίς το απαραίτητο μαχαιροπίρουνο! Και έχω να προσθέσω και το εξής: Μιλφέιγ και όχι με μιλφέι ή ό,τι άλλο παρεμφερές μπορεί να ακούσω για την -ομολογουμένως- δύσκολη για κάποιους προφορά της λέξης! «Όχι, δεν θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω», θα πεί κάποιος από εσάς, ωσάν άλλος Γιώργος Κωνσταντίνου στην κλασική σκηνή παλιάς ελληνικής ταινίας με το προφιτερόλ. Ν.Κ.
Τα κείμενα υπογράφουν: Νίκη- Μαρία Κοσκινά, Βαγγέλης Μαρινάκης, Γιάννα Μπαλαφούτη, Ζωή Παπαφωτίου, Εύη Σκλατινιώτη, Λευτέρης Τρίγκας, Εύη Τσιροπούλου, Λουκία Χρυσοβιτσάνου
