Το φαγητό είναι μνήμη μιας και ένα αγαπημένο πιάτο έχει τη δύναμη να μας πάει πίσω στα παιδικά μας χρόνια, όταν μετά την παραλία επιστρέφαμε στο σπίτι και μάς περίμεναν μοσχοβολιστά γεμιστά, αφράτα κεφτεδάκια ή ό,τι χωρούσε η κατσαρόλα και το ταψί της Ελληνίδας μάνας (και γιαγιάς). Τι γεύση έχει, λοιπόν, το δικό σας καλοκαίρι; Ρωτήσαμε 30 γνωστούς Έλληνες -επαγγελματίες της εστίασης, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και όχι μόνο- και τους ακολουθήσαμε στην καλοκαιρινή γευστική διαδρομή τους…
Φωτογραφία: Χρήστος Ξενιτόπουλος
Χριστίνα Αλεξανιάν, ηθοποιός
«Αγαπώ τον καγιανά. Είναι το φαγητό που όχι απλά μου αρέσει αλλά το “επιστρατεύω” όταν νιώθω πιεσμένη. Το συγκεκριμένο πιάτο κατά έναν αξιοπερίεργο τρόπο λειτουργεί ως ένα μέσο “αποσυμπίεσης” αφού η μυρωδιά-και η γεύση του φυσικά-πυροδοτεί όμορφες στιγμές από τις παιδικές μου μνήμες».
Φώτης Βαλλάτος, Δημοσιογράφος
«Το αγαπημένο μου καλοκαιρινό φαγητό είναι πια και εξαιρετικά δυσεύρετο. Το πετυχαίνω καμιά φορά (σπάνια) σε κάποια ψαροταβέρνα και πάντα σπεύδω να το παραγγείλω (αν και έχει τιμή αστακού πια). Είναι η βραστή καβουρομάνα. Είναι το φαγητό που μου ξυπνάει τις περισσότερες παιδικές αναμνήσεις. Όταν έβγαζε ο παππούς μου (που ήταν επαγγελματίας ψαράς στην Κεφαλονιά) καμία μεγάλη την βάζαμε σε ένα μεταλλικό ταψί στη μέση του τραπεζιού στην κουζίνα – καθόμασταν περιμετρικά όλα τα εγγόνια και ρουφούσαμε μέχρι και το τελευταίο κομματάκι από τις δαγκάνες, το καβούκι και τις κυψέλες με το ψαχνό. Τελειώναμε την ιεροτελεστία ύστερα από κανά μισάωρο έχοντας γεμίσει με ζουμιά τους τοίχους, τα ντουλάπια και τα ρούχα μας».
Άρης Βεζενές, σεφ-ιδιοκτήτης «Vezene» & «Birdman», Αθήνα
«Μολονότι καρνιβόρο ον, οι γεμιστοί κολοκυθοκορφάδες με ρυζάκι και μυρωδικά από το οικογενειακό μποστάνι της γιαγιάς μου της Τασίας, παραμένουν ανεξίτηλοι στη γευστική μου μνήμη. Τα καλοκαίρια μου ήταν και είναι συνυφασμένα με το Μεγανήσι. Νωρίς το πρωί,από τις πρώτες κιόλας μέρες άφιξής μας στο Βαθύ, το μάζεμα των ανθών σηματοδοτούσε για όλα τα εγγόνια στο σπίτι, την έναρξη του καλοκαιριού. Έβλεπα τη γιαγιά μου να ξεδιαλύνει τους ανθούς, στήνοντας μια κατσαρόλα, τόσο όμορφη και ζωηρή που ενθουσιαζόμουν πριν ακόμη μαγειρευτεί. Μιλάμε για ένα πολύ φίνο πιάτο με μια ελαφριά λεμονάτη σαλτσούλα, που έγραφε ένα ποίημα απλά με δυόσμο, άνηθο και λίγο κρεμμυδάκι που άρεσε στον μπαμπά μου. Ο ανθός λοιπόν για εμένα σημαίνει καλοκαίρι!»
Χρήστος Βέργαδος, ζαχαροπλάστης
«Χειροποίητες μαμαδίστικες χυλόπιτες με κόκορα κοκκινιστό στον ξυλόφουρνο. Υπέροχες αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία στα οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια στην πόλη μου, την Σπάρτη. Ακόμα θυμάμαι την μητέρα μου να ανοίγει τις χυλόπιτες και να τις απλώνει να στεγνώσουν. Η διαδικασία αυτή ήταν ιδιαίτερη αλλά το αποτέλεσμα πάντα μας αποζημίωνε. Καθόμασταν όλοι στο τραπέζι και στο κέντρο του βρισκόταν μια μεγάλη πήλινη γάστρα που μόλις είχε βγει από τον ξυλόφουρνο. Φρεσκοψημμένο χειροποίητο ψωμί, φτιαγμένο από τον πατέρα μου, στην πλούσια σάλτσα του κόκκορα δημιουργούσε μια πανδαισία γεύσεων για τον ουρανίσκο».
Νενέλα Γεωργελέ, Δημοσιογράφος
«Ελεύθερο κάμπινγκ για δυο μήνες στις θάλασσες του Λιβυκού και όλα τα είχαμε φάει. Στο ποτάμι της Πρέβελης, εκεί που ενωνόταν με τη θάλασσα ανακαλύψαμε ψαράκια, πολλά ψαράκια. Κι αυτά τα λιμπιστήκαμε. Ο κιούρτος αυτοσχέδιος, μια κατσαρόλα με λίγο ψωμί κι ένα πανί με τρύπα από πάνω, έφερε σοδειά μεγάλη. Αυτά, τα μικρά ψαράκια, τα αγνώστου προελεύσεως, που τηγανίσαμε σε τηγάνι καουμπόικο με το Βιτάμ του πρωινού, φαγώθηκαν μπροστά στους φοίνικες και κάτω από το γεφύρι του ποταμιού. Ήταν για μας το καλοκαίρι όλο…»
Λευτέρης Γεωργόπουλος, επιχειρηματίας «The Clumsies», «Theory Bar & More», «Odori», «Barflies.gr»
«Εννοείται πως το αγαπημένο μου φαγητό είναι η ελληνική σαλάτα. Η κλασική χωριάτικη είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό μπορώ να σκεφτώ από Ελλάδα και μόνο εδώ μπορείς να φτιάξεις τόσο πετυχημένη ελληνική σαλάτα λόγω της πρώτης ύλης. Θυμίζει οικογένεια, παραλία, διακοπές και φίλους, ό,τι πιο σημαντικό στην ζωή μας. Μια μέρα μου είπε ο Erik Lorincz (σ.σ. πρώην head bartender στο κορυφαίο λονδρέζικο “The Savoy’s American Bar”): “Προσπαθώ στο Λονδίνο να τη φτιάξω και δεν μπορώ να το πετύχω με τίποτα, μα τι κάνω λάθος;» Είναι τεράστιος “φαν” της Ελλάδας και λάτρης της χωριάτικης σαλάτας. Κάπως έτσι είμαι κι εγώ!»
Αφροδίτη Γραμμέλη, δημοσιογράφος-τηλεκριτικός
«Οι μελιτζάνες παπουτσάκια είναι πιάτο που αγαπώ πολύ. Μου τις έφτιαχνε και μου τις φτιάχνει η μητέρα μου και πραγματικά δεν τις συγκρίνω με κανένα άλλο φαγητό. Το έχω ταυτίσει τόσο πολύ με την κουζίνα της μητέρας μου που δεν έχω τολμήσει ποτέ να το φτιάξω μόνη μου. Οι μαγειρικές της ικανότητές της είναι μαγικές, οι μελιτζάνες της όμως ήταν και είναι πραγματικό ποίημα… Όποτε μάς τις έφτιαχνε, ο αδερφός μου κι εγώ τσακωνόμασταν για το ποιος θα φάει τις πιο πολλές. Ακόμα και τώρα, είτε στις διακοπές είτε στο πατρικό μου, της ζητάω να μου τις φτιάξει γιατί εγώ δεν το κάνω ποτέ. Είναι σαν να μην θέλω να της “κλέψω” αυτή τη μαγεία της στιγμής».
Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ηθοποιός
«Αγαπώ πολύ κάποια φαγητά όχι για τη γεύση αλλά για την εποχή που συμβολίζουν. Όταν ήμουν μικρός, πηγαίναμε στο πατρικό μου στον Άγιο Νικόλαο, μεταξύ Ραφήνας και Αρτέμιδας και η χρυσοχέρα γιαγιά μου, μάς μαγείρευε με το δικό της μαγικό τρόπο απλές και νόστιμες συνταγές. Το φαγητό είναι ένας διαφορετικός τρόπος για να δίνεις αγάπη και όταν μαγείρευε, με μαεστρία έδινε στους ανθρώπους της μια μεγάλη αγκαλιά. Βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου έχουν μείνει τα γεμιστά ή μπιφτέκια με πατάτες που μάς μαγείρευε στο μικρό φουρνάκι του εξοχικού μας. Ερχόμασταν με τους φίλους μου από την παραλία, κάναμε γρήγορα ένα μπάνιο με το λάστιχο στην αυλή και καθόμασταν για φαγητό. Είχαν ξεχωριστή νοστιμιά, με τον πατέρα μου μάλιστα “τσακωνόμασταν” για το ποιος θα τσιμπολογήσει τις περισσότερες πατάτες από το ταψί… Μέσα από όλες αυτές τις γεύσεις υπήρχε ένα βαθύ μοίρασμα και στην πορεία, μαγειρεύοντας και ο ίδιος, συνειδητοποίησα ότι το φαγητό είναι ένας μοναδικός τρόπος για να δίνεις αγάπη. Κρατώ μια χαρακτηριστική φράση που διάβασα σε ένα αγαπημένο εστιατόριο της Τήνου, το “Θαλασσάκι”: “Ο μάγειρας πρέπει να σκέφτεται, όταν μαγειρεύει, ότι υπηρετεί τους αγγέλους” (από το βιβλίο “Μαγειρική του Αγίου Όρους” του Μοναχού Επιφάνιου Μυλοποταμινού)».
Φωτογραφία: Στέφανος Τσακίρης
Σωτήρης Ευαγγέλου, Executive chef Makedonia Palace
«Γεμιστά. Μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία όταν παραθερίζαμε στο χωριό της γιαγιάς μου και είχε έναν πολύ μεγάλο πέτρινο φούρνο στην αυλή του σπιτιού και συνεννοούνταν όλες οι γειτόνισσες να ανάψουν τον φούρνο και να ψήσουν το δικό τους ταψί με τα γεμιστά. Τα αρώματα και οι γεύσεις έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στο μυαλό μου. Παρόλο που ασχολούμαι επαγγελματικά με αυτήν την δουλειά από μικρό παιδί και έχω συναναστραφεί με πολλούς μαγείρους σε πολλές κουζίνες δεν έχω συναντήσει ξανά αυτήν την γεύση και αυτήν την νοστιμιά. Θεωρώ ότι ήταν για μένα μια μοναδική αυθεντική γαστρονομική εμπειρία του χωριού που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Βασίλης Θωμόπουλος, σκηνοθέτης
«Λατρεύω τη χωριάτικη σαλάτα. Είναι για’ μένα το απόλυτο καλοκαιρινό φαγητό. Είμαι φανατικός “ψωμάς” και οι βούτες στο λαδάκι είναι το καλύτερό μου… Ειδικά το καλοκαίρι, που οι θερμοκρασίες χτυπάνε “κόκκινο”, η ζουμερή και γλυκιά ντομάτα και το δροσερό αγγουράκι μοιάζουν με βάλσαμο στο στόμα μου… Με ωραία βαρελίσια φέτα και λίγη ρίγανη είναι ό,τι πρέπει. Δεν θέλω κάτι άλλο. Τα αβγά με ντομάτα είναι επίσης μια μεγάλη μου αγάπη γιατί έχουν μπόλικο ζουμί όπου βουτάω και ξαναβουτάω και ξαναβουτάω το ζεστό ψωμί… Και τα δυο φαγητά μου θυμίζουν τη μητέρα, τη γιαγιά και το χωριό μου».
Φωτογραφία: Ελευθερία Βασιλειάδη
Γιάννης Κιόρογλου, σεφ «La Guerite», Κάννες
«Ένα σάντουιτς από χωριάτικο ζυμωτό ψωμί, τριμμένη ντομάτα και ψιλοκομμένη χωριάτικη σαλάτα. Ήταν το καλοκαιρινό μας σνακ όταν βγαίναμε από τη θάλασσα στις καλοκαιρινές μας διακοπές ως παιδιά και αγαπημένο μου μέχρι σήμερα. Περνούσαμε πολλές ώρες στην παραλία και όταν βγαίναμε από τη θάλασσα μάς περίμεναν μεγάλες φέτες προζυμένιου ψωμιού, σαν μπρουσκέτες, με δροσερή καλοκαιρινή σαλάτα και ένα κομμάτι φέτα ραντισμένο με ελαιόλαδο και πασπαλισμένο με φρέσκια ρίγανη. Οι φέτες ήταν πολύ μεγάλες οπότε τις κόβαμε στη μέση και τις κάναμε σάντουιτς. Ήταν και είναι το δικό μου απόλυτο φαγητό για μετά την παραλία».
Πέτρος Κουμπλής, δημοσιογράφος, συγγραφέας
«Καλοκαίρι σημαίνει… τα γεμιστά της μητέρας μου – ναι, με κιμά. Τα βιώματα της παιδικής ηλικίας με οδηγούν στο να πάρω σαφή θέση στο προαιώνιο ερώτημα «με κιμά ή χωρίς». Κι επειδή είμαι παιδί του Αυγούστου, γεννημένος την πρώτη μέρα του μήνα, κάποτε στα 7 μου χρόνια ζήτησα ως δώρο γενεθλίων ένα ολόκληρο ταψί παστίτσιο, μόνο για μένα (μεταξύ μας, κατά βάθος, πάντοτε αυτό το δώρο ονειρεύομαι)».
Αχιλλέας Κρητικός, αρχιτέκτονας εσωτερικών χώρων
«Παλαιότερα δεν είχα κάποιο ιδιαίτερα αγαπημένο καλοκαιρινό φαγητό, απέκτησα όμως, όταν γνώρισα τη γυναίκα μου. Αυτό είναι η “φουρτάλια”, ομελέτα με τηγανητές πατάτες-κομμένες σε στρογγυλές ομοιόμορφες φέτες-και φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο. Αν το “καλοκαίρι” είναι ο τίτλος, για εμένα πλέον αυτός ο συνδυασμός γεύσεων, είναι ο υπότιτλος. Το φαγητό αυτό, το έχω συνδέσει με τις διακοπές, με μεσημέρια μετά το μπάνιο στη θάλασσα, στο νησί της γυναίκας μου. Είναι σταθερά στη λίστα με τα φαγητά που μαγειρεύουμε στο σπίτι για εμάς αλλά και για τους φίλους μας. Φαντάζομαι στο μέλλον, θα γίνει αγαπημένο και της κόρης μας».
Φωτογραφία: Πηνελόπη Μασούρη
Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ηθοποιός
«Σε γενικές γραμμές είμαι παμφάγος, δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις στο φαγητό. Ωστόσο, αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα καλοκαιρινό πιάτο, θα φανώ γραφικός, αλλά αγαπώ πολύ τα γεμιστά. Είναι πιάτο που πραγματικά μοσχοβολά καλοκαίρι και που η μητέρα μου έφτιαχνε πάντα με κιμά. Το άκουσμα και μόνο της λέξης “γεμιστά” αυτόματα μου θυμίζει καλοκαίρι. Τα αρώματα της γέμισης, η γλύκα της καλοκαιρινής ντομάτας, τα τρυφερά κολοκύθια, η ελαφριά πικράδα της πιπεριάς. Και ένα παράδοξο: Μέχρι να τα δοκιμάσω στην ενήλικη ζωή μου χωρίς κιμά, απλά, με ρύζι, όπως τα τρώω τώρα, δεν ήξερα καν ότι φτιάχνονται και έτσι…»
Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος
Λευτέρης Λαζάρου, σεφ-ιδιοκτήτης «Varoulko Seaside» & «Bites & Wine», Αθήνα
«Από παιδί αγαπούσα τα γεμιστά και ειδικά αυτά της προηγούμενης μέρας που έχουν παντρευτεί όλα τα αρώματα και είναι ασύγκριτη η νοστιμιά τους. Μου αρέσουν οι ωραία μελωμένες ντομάτες, τα κολοκυθάκια, η μελιτζάνα. Τα θέλω “ορφανά”, με ρύζι, όχι με κιμά. Τα ονειρεύομαι όταν είμαι διακοπές και το κακό είναι ότι δεν το βρίσκω σε εστιατόρια γιατί τις περισσότερες φορές είναι «κακοποιημένα». Είναι περισσότερο “αδειαστά” παρά γεμιστά και έτσι περιμένω από καμιά πεθερά να μου τα φτιάξει να τα ευχαριστηθώ γιατί μόνος μου δεν έχω το χρόνο να τα φτιάξω. Η μητέρα μου τα έλεγε “μπελαλίδικα”. Με καλή διάθεση μάς τα έφτιαχνε, με όρεξη τα έτρωγα».
Φωτογραφία: Γιάννης Μπουρνιάς
Γαλάτεια Λασκαράκη, διευθύντρια Marie Claire Greece
«Εύκολη ερώτηση: τα φρέσκα φασολάκια της μαμάς μου. Το μοναδικό φαγητό που είναι αδύνατον να βρεις να φας σε εστιατόριο. Ενώ η μοντέρνα ελληνική κουζίνα έχει φτάσει σε αξιοθαύμαστα επίπεδα εφευρετικότητας, είναι απελπιστικά απογοητευτικό το πόσο κακά είναι τα λαδερά φαγητά που σερβίρει μια ταβέρνα. Τα σωστά φρέσκα φασολάκια έχουν και δέκα βαθμούς δυσκολίας επιπλέον: θέλουν καλό καθάρισμα με το χέρι για να φύγουν οι κλωστές και από τις δύο πλευρές ενώ η μητέρα μου τα κόβει ξανά και κατά μήκος (!) οπότε είναι ακόμη πιο εξευγενισμένα και νόστιμα. Τα μαγειρεύει σε χαμηλή φωτιά κάτω από μια στρώση άφθονου μαϊντανού και φρέσκιας ντομάτας. Στη δε ιεροτελεστία του καθαρίσματος φασολακίων συμμετείχα και εγώ τα αρχόσχολα καλοκαίρια των παιδικά μου χρόνων, επιδέξια χρήστρια του πρωτοποριακού τότε πλαστικού εργαλείου καθαρίσματος, ένα από τα gadget της 80’s κουζίνας μας».
Γιώργος Λούκας, Sommelier-ιδιοκτήτης «Genius in Gastronomy»
«Αγαπημένο μου πιάτο είναι ο καγιανάς, σκέτος ή ενίοτε με παστό αλλαντικό. Στην περιοχή που κατάγομαι, την Κυπαρισσία, τρώμε αυτό το πιάτο πολύ. Μετά το πρωινό μπάνιο, στο εξοχικό μας εκεί, όταν ήμασταν παιδιά, η μητέρα μου, αρκετά συχνά μέσα στην εβδομάδα, μάς έφτιαχνε καγιανά με ζουμερές ντομάτες από τα μποστάνια της περιοχής. Ήταν το φαγητό της ευκολίας και στη μνήμη μου έχει μείνει αυτή η μυρωδιά που μάς ερχόταν με το που μπαίναμε στο σπίτι μετά την παραλία. Ακόμα και σήμερα, όταν πηγαίνω σε κάποια ταβέρνα στην περιοχή, δεν υπάρχει περίπτωση να μην παραγγείλω καγιανά είτε με το τοπικό παστό χοιρινό με πορτοκάλι και μπαχαρικά είτε έτσι απλά με ντομάτα».
Τίνα Μανδηλαρά, δημοσιογράφος, κριτικός βιβλίων
«Αχινός-αυτό το μικρό ατίθασο εχινόδερμο που μέσα του χωράει όλο το γαστρονομικό παράδεισο: τη γεύση της θάλασσας, την ηδονική αλμύρα που χτυπάει στον ουρανίσκο και φέρνει στο νου, σαν την Μαντλέν του Προυστ τους αγώνες που έκανα με τον πατέρα μου τα ανοίξω, το αίμα που έτρεχε κάθε φορά που οι βελόνες με τρυπούσαν αλλά εγώ επέμενα (υπέροχος, γλυκός πόνος) και μετά το τραύμα πονούσε ακόμα περισσότερο με το λεμόνι αλλά εγώ μαζοχιστικά σχεδόν επέμενα σαν να ήξερα ότι πρέπει να προσπαθήσεις για να απολαύσεις την ωραιότερη γεύση του κόσμου που είναι ο αχινός. Ίσως να μη θυμόμουν τη Γκρότα στη Νάξο χωρίς τους αχινούς, ούτε αυτές τις εικόνες και τη γεύση της αλμύρας και της ζωντάνιας που πρέπει πλέον απαραίτητα να συνοδεύονται από ένα ποτήρι λευκού σαντορινιού Ασύρτικου. Η απόλυτη ευτυχία».
Μιχάλης Μιχαήλ, Διευθυντής του Free Press LifO και του περιοδικού taverna
«Καρπούζι, κεράσια, ροδάκινα, σταφύλι, σύκα. Τα φρούτα του καλοκαιριού είναι το αγαπημένο μου καλοκαιρινό «φαγητό». Δεν είμαι φίλος του καλοκαιριού, τις περισσότερες ώρες της μέρας τις περνάω προσπαθώντας να ξεχάσω ή να αποφύγω τη ζέστη. Στο τέλος βέβαια παραδίνομαι ηττημένος στην πονηρή αυτή εποχή που έχει σκοπό να σε βγάλει εκτός εαυτού και αξίζει μόνο αν ζεις σε ένα νησί για τρεις μήνες. Μόνη λύση; Όρθιος μπροστά στο ψυγείο να μασουλάς με βουλιμία φέτες καρπούζι, να αφήνεις τα ζουμιά από τα ροδάκινα να στάζουν παντού. Δεν σε νοιάζει τίποτα όσο σε δροσίζουν αυτά. Πέρα από την ανακουφιστική τους ιδιότητα τα φρούτα του καλοκαιριού είναι και τόσο όμορφα που ακόμα και να τα κοιτάς έτσι στολισμένα στα μανάβικά σου αλλάζει η διάθεση και λίγο απομακρύνεται ο καύσωνας».
Χάρης Νικολούζος, σεφ Bianco, Πάρος
«Ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα, που αναβιώνω και στο «Bianco» στην Πάρο, είναι το πατελόρυζο. Πάτελες στην Κέρκυρα λέμε τις πεταλίδες. Μαζεύουμε τις πεταλίδες και τις μαγειρεύουμε με ρύζι. ‘Όταν δούλευα στις ταβέρνες, το πρωί που σηκώναμε τα δίχτυα με τους ψαράδες, αλλά και πιο μικρός, που δούλευα στα καΐκια, μαζεύαμε πάτελες για να φάμε όλοι μαζί στο καΐκι ένα πατελόρυζο. Είναι ένα πιάτο που μου θυμίζει έντονα Κέρκυρα, μια όμορφη ανάμνηση την οποία αναβιώνω και μέσα από τη δουλειά μου».
Φωτογραφία: Θεοδόσης Γεωργιάδης
Δημήτρης Παμπόρης, Executive chef «Ekies all Senses Resort»
«Το αγαπημένο μου καλοκαιρινό φαγητό είναι τα γεμιστά. Είναι αγαπημένο γιατί το θεωρώ το απόλυτο φαγητό το οποίο σου θυμίζει καλοκαίρι. Είναι φρέσκο, ελαφρύ και αρωματικό. Το έχω συνδυάσει με λαχανόκηπο και θάλασσα. Με λαχανόκηπο γιατί είχαμε πάντα κήπο με ντομάτες, πιπεριές κ.ά, θάλασσα γιατί ήταν το φαγητό το οποίο ήθελα πάντα να με περιμένει στο σπίτι γυρνώντας από το καλοκαιρινό μπάνιο».
Φωτογραφία: Δημήτρης Κουλελής
Λίνα Ρόκου, Δημοσιογράφος – συγγραφέας του βιβλίου Το τέλος της Πείνας, εκδ. Ίκαρος, 2018
«Χωριάτικη σαλάτα με μυζήθρα και πατάτες τηγανητές από το μποστάνι. Όπως τα έφαγα εκείνο το καλοκαίρι, μια ζωή πριν, στο καφενείο ενός πεδινού χωριού στο νομό Χανίων ενώ τα μαλλιά μου έσταζαν ακόμη αλμύρα από το Κρητικό πέλαγος πάνω στις μπουκιές μου. Λες γι’ αυτό ποτέ να μη ξεχάσω τη γεύση τους;»
Ήβη Σοφιανού, σκηνοθέτιδα
«Λατρεύω όλα τα λαδερά και τη χωριάτικη σαλάτα. Πέρα τούτων όμως, ιδανικό πιάτο-ειδικά τον μήνα Αύγουστο-είναι μια ζαργάνα τηγανητή με βλίτα και λαδολέμονο. Το έχω συνδυάσει με πολύ αγαπημένα πράγματα: το νησί, τη βάρκα μου, το ψάρεμα και τον κήπο. Τον Αύγουστο συνήθιζα να πιάνω συχνά ζαργάνες κι επιστρέφοντας σπίτι, όσο τηγάνιζα τα ψάρια, έκοβα από τον κήπο βλίτα και λεμόνια από τις λεμονιές. Η γεύση είναι θεσπέσια, όταν ξέρεις, πως όλα τα υλικά είναι δίχως φυτοφάρμακα, φρεσκότατα και πως απόλαυσες ένα γεύμα που έφτασε στο πιάτο σου δίχως… μεσάζοντες».
Φωτογραφία: Δημήτρης Ρουσουνέλος
Κική Τριανταφύλλη, δημοσιογράφος Protagon.gr
«Χωρίς δισταγμό θα σας το πω: καρπούζι με φέτα και φυλλαράκια δυόσμου και στο πλάι ένα σημίτικο κουλουράκι με σουσάμι. Αλλά προσέξτε (υπάρχει «τοποθέτηση προϊόντος») το καρπούζι πρέπει να είναι από το μανάβικο του κυρίου Γιωργάκη και της κυρίας Κικίκτσας, Αριστοτέλους και Αγίου Μελετίου, γιατί μόνο τα δικά τους μου θυμίζουν τη γλύκα παιδικών καλοκαιριών. Στο video wallτου μυαλού μου προβάλλονται αναμνήσεις σε παραλίες και βουνά με μεγάλες παρέες και πολλά παιδιά, και καρπούζια να δροσίζονται εκεί που σκάει το κύμα ή μέσα σε αυλάκι. Τα σπάγαμε σε πέτρα, τα τρώγαμε ακόμα και χλιαρά, αλλά μόνο την καρδιά τους. Και απαραίτητα κάναμε καρπουζομαχίες, φτύνοντας όσο πιο μακριά μπορούσαμε τα κουκουτσάκια. Πρωτόγονα και ωραία. Καλοκαιρινά».
Γεωργία Τσάρα, manager εστιατορίου-Sommelier, «Selene», Σαντορίνη
«Τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά φαγητά που έχουν σημαδέψει τη γευστική μου μνήμη είναι δύο και όχι ένα! Καραβίδες αχνιστές σβησμένες με χυμό λεμόνι και Σαββατιανό κρασί από τα χεράκια του μπαμπά μου, έδεσμα που έφτιαχνε και στην ψαροταβέρνα του στα Καμένα Βούρλα. Θυμάμαι πως μόλις η βάρκα του συνεργαζόμενου ψαρά από τον Αη Γιώργη της Εύβοιας προσέγγιζε την ακτή του μαγαζιού μας έτρεχα να διαλέξω τις μεγαλύτερες για μένα! Ακόμα, τηγανητός γαύρος με βλίτα και πρόβεια φέτα δικής μας παραγωγής ή με αμπελοφάσουλα από το μποστάνι μας με σκορδαλιά από ζυμωτό ψωμί με προζύμι από τα χεράκια της μαμάς που το απολαμβάναμε κάτω από τις φυλλωμένες μουριές σαν σκέπαστρο στην αυλή του σπιτιού μας».
Λάμπρος Φισφής, κωμικός
«To αγαπημένο μου καλοκαιρινό φαγητό είναι το παγωτό. Ναι, ναι, ξέρω ότι το παγωτό δεν είναι φαγητό. Μου το έχει πει η μητέρα μου πολλές φορές. Τώρα, όσον αφορά το γιατί, χρειάζεται πραγματικά κάποιος λόγος για να σου αρέσει το παγωτό; Το παγωτό μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Γενικά θεωρώ ότι όταν τρως παγωτό ξανά γίνεσαι παιδί. Δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν ενήλικας όταν τρως παγωτό. Προσπαθήστε το. Ξεκινήστε με κάποιον φίλο σας σοβαρή συζήτηση ενώ γλύφετε ένα πύραυλο. Μετά από 10 δευτερόλεπτα, και ενώ έχετε και οι δύο σοκολάτα γύρω από το στόμα η συζήτηση θα έχει τελειώσει».
Ούρσουλα Φωσκόλου, Συγγραφέας του βιβλίου «Το κήτος», εκδ. Κίχλη, 2017
«Πίτσα με τόνο και φέτα, ψημένη σε ξυλόφουρνο. Ήταν το φαγητό που απεχθανόμουν στην ηλικία των πέντε ετών, όταν οι γονείς μου με παρέδιδαν στη φροντίδα του παππού και της γιαγιάς και οι τρεις μας παραθερίζαμε για τρεις ολόκληρους μήνες στην Τήνο. Κάθε βράδυ μπαίναμε στη μεγάλη πράσινη Φορντ που είχε το προσωνύμιο «Μαρμάρω» και κατεβαίναμε για τη βόλτα μας στη Χώρα. Μέσα σε κλάματα και γκρίνια, πάσχιζαν συνήθως να μου δώσουν έστω μια μπουκιά, από το ψωμί της πίτσας. Πού ακούστηκε παιδί να μην του αρέσει η πίτσα; Και τι δεν θα ’δινα τώρα για μια δαγκωνιά, από τα χέρια της γιαγιάς, που μύριζαν λεμόνι, σκόρδο και σαπούνι».
Γρηγόρης Χέλμης, σεφ «ΜεΖεν», Βόλος
«Στους περισσότερους από εμάς, το καλοκαίρι είναι γραμμένο στις πιο δυνατές μας μνήμες, τις παιδικές, συνδεδεμένο με εικόνες-από συγκεκριμένα μέρη στο χωριό η το εξοχικό της οικογένειας η συγγενών και φίλων-μυρωδιές και φυσικά γεύσεις από το χαλαρό καλοκαιρινό τραπέζι. Μια τέτοια γεύση έχει καταγραφεί και στην δική μου μνήμη, οι μελιτζάνες της μητέρας μου, γεμιστές με κεφαλοτύρι και φέτα, ψημένες στον φούρνο με μια απλή σάλτσα τομάτας, και μάλιστα σε 2 βερσιόν, η μία ζεστή και μαλακή από τον φούρνο, και η άλλη κρύα και επιθετική από το ψυγείο με την απαραίτητη φέτα στο πλάι και το ψωμί να παίζει τον ρόλο του σκουπίσματος μέχρι και της τελευταίας σταγόνας».
Φωτογραφία: Κατερίνα Αυγερινού
Γεωργιάννα Χιλιαδάκη, σεφ-συνιδιοκτήτρια «Funky Gourmet», Αθήνα
Αγαπημένο μου καλοκαιρινό φαγητό είναι τα γεμιστά. Είναι γεμάτο αρώματα και μυρωδικά. Μου αρέσουν ζεστά αλλά τρώγονται πολύ πιο ευχάριστα κρύα και ξέρω ότι θα συμφωνήσετε κι εσείς μαζί μου… Τρώω μόνο αυτά με τις ντομάτες καθότι απεχθάνομαι τις πιπεριές. Δεν θέλω να έχουν κιμά και σταφίδες, μόνο ντομάτα και ρύζι. Και αποθεώνονται με φέτα και παγωμένη μπίρα».
Φωτογραφία: Σταύρος Χαμπάκης
Δημήτρης Χρονόπουλος, ζαχαροπλάστης
«Αγαπημένο καλοκαιρινό φαγητό είναι το μοσχαράκι κοκκινιστό με κολοκυθάκια. Μου θυμίζει τόσο έντονα καλοκαίρι και την ώρα μετά τη θάλασσα που γύριζα πεινασμένος στο πατρικό μου και δεν έβλεπα την ώρα να το δοκιμάσω από τα χέρια της μητέρας μου. Με το που έμπαινα στο σπίτι με περίμενε στρωμένο τραπέζι και κατευθείαν με το μαγιό και τα αλάτια καθόμουν να το απολαύσω. Ειδικά, όταν τα κολοκυθάκια είναι από χέρι που λέμε, δηλαδή από κήπο, το φαγητό αυτό για μένα είναι συνώνυμο του καλοκαιριού».
