Καθώς μεγάλωνα τη δεκαετία του ’70 στη Δροσιά η τοπική αγορά δεν είχε καμία σχέση με αυτή του πολύβοου σημερινού προαστίου.
Της Ματίνας Ηρειώτου
Εκτός από τις ταβέρνες με το διάσημο πεϊνιρλί, υπήρχαν τρεις Ηπειρώτες με ισάριθμα καταστήματα -φούρνο, μπακάλικο και σουβλατζίδικο και ένας γαλακτοπώλης από τη Φωκίδα. Η δραστηριότητα των τριών Hπειρωτών, ωστόσο, μου δημιούργησε εξ απαλών ονύχων την πεποίθηση ότι οι καταγόμενοι από την Ήπειρο είναι άνθρωποι δουλευταράδες, πολύ τίμιοι σ’ αυτό που ζητούν ως αντάλλαγμα γι’ αυτό που προσφέρουν. Κι επειδή οι παιδικές εικόνες και μνήμες είναι πολύ ισχυρές, ξυπνούν με την παραμικρή ευκαιρία αργότερα. Αυτό ακριβώς συνέβη όταν πριν από δέκα και κάτι χρόνια μπήκα πρώτη φορά στο Ζαχαροπλαστείο Παύλου, στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου, στα Ιλίσια. Οι γεύσεις του στη μεγάλη γκάμα των κλασικών του γλυκισμάτων ήταν αυτές που γνώριζα από παιδάκι, από τα γλυκά που έφτιαχνε στο φούρνο η Hπειρώτισσα κυρία Αλέκα, στη Δροσιά. Και ναι, η οικογένεια Παύλου κατάγεται επίσης από την Ήπειρο!
Τη δεκαετία του ’60 που κορυφωνόταν η εσωτερική μετανάστευση, η οικογένεια Παύλου βρέθηκε από το Μικρό Περιστέρι Ιωαννίνων (ένα χωριό κοντά στο Μέτσοβο) στην Αθήνα. Το 1969, οι γονείς μαζί με τα δυο τους αγόρια άνοιξαν το πρώτο ζαχαροπλαστείο Παύλου, στην πλατεία του Αγίου Θωμά, στο Γουδί. Οι παλιές συνταγές της μητέρας παντρεύτηκαν με το μεράκι και την εργατικότητα των παιδιών. Οι καιροί άλλαζαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, απέκτησαν οικογένειες και δικά τους παιδιά και αυτό που έμεινε αναλλοίωτο είναι οι γεύσεις στα ζαχαροπλαστεία Παύλου. Το 2005 ο Τάσος Παύλου με την αεικίνητη γυναίκα του, την κυρία Γιώτα έκαναν το μεγάλο βήμα: Άνοιξαν στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου (κοντά στη συμβολή της με τη Μιχαλακοπούλου) ένα μεγάλο κατάστημα, που ωστόσο αποδεικνύεται μικρό για την ποικιλία των γλυκισμάτων τους: Σοκολάτες, σιροπιαστά, θεϊκή σοκολατόπιτα, πάστες από εκείνες που οι σημερινοί έφηβοι έχουν ακούσει να γίνεται λόγος στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες («πεθαίνω» για τη νουγκατίνα τους, τρελαίνομαι για τα αμυγδαλωτά τους), προφιτερόλ που η οικογένεια Παύλου πρωτόφτιαξε λίγο αφότου το περιέγραψε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη ο Γιώργος Κωνσταντίνου και όχι τα τελευταία χρόνια που έγινε μόδα.
Και βέβαια, δεν λείπει τίποτα από τα γλυκά των νεότερων ζαχαροπλαστών, που γίνονται, όμως, με τα ίδια αγνά υλικά, που χρησιμοποιούνται στο εργαστήριο της οικογένειας Παύλου. Άλλωστε, ακριβώς εκεί είναι η διαφορά τους: Τα ζαχαροπλαστεία Παύλου είναι από κείνα τα ζαχαροπλαστεία που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν υλικά πρώτης ποιότητας και αυτό φαίνεται στα γλυκά τους. Εμένα μου αρέσουν για έναν επιπλέον λόγο: τα γλυκά τους δεν με λιγώνουν, δεν έχουν υπερβολές και επιπλέον η σχέση ποιότητας και τιμής ισορροπεί εξαιρετικά.
Όμως είπα από την αρχή: η παιδική μνήμη είναι ισχυρή (και ενίοτε μας στοιχειώνει): Μπαίνοντας στον Παύλου η μνήμη της όσφρησης θυμάται τη μυρωδιά από το βούτυρο, το αμύγδαλο, τη σοκολάτα, την κανέλα στο γαλακτομπούρεκο. Ειδικά τις μέρες των Χριστουγέννων αναζητούσα χρόνια τη μυρωδιά και τη γεύση των μελομακάρονων που έφτιαχνε η Ηπειρώτισσα φουρνάρισσα της Δροσιάς, πίσω στα χρόνια του΄70 και του ΄80. Την ξαναβρήκα στον Παύλου, ο οποίος δεν παίζεται ούτε στα λεγόμενα “εποχιακά” γλυκά.
Πριν από λίγους μήνες το ζαχαροπλαστείο της Παπαδιαμαντοπούλου απέκτησε «αδελφάκι», στη λεωφόρο Λαυρίου, στην Κάντζα και μας έκανε ακόμα πιο χαρούμενους. Πλέον, μαζί με τον Τάσο και τη Γιώτα Παύλου δουλεύουν ο γιος και η κόρη τους. Μέσα στη γλύκα, όμως, μεγαλώνουν και τα δύο τους εγγόνια – η τρίτη γενιά Παύλου προετοιμάζεται κιόλας για να μας γλυκαίνει για πολλές δεκαετίες ακόμη!
