Υπάρχουν μαγαζιά που δεν τα ανακαλύπτεις. Απλώς, κάποια μέρα, συνειδητοποιείς ότι ήταν πάντα εκεί. Το ζαχαροπλαστείο «Ροδίνι» στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ 7, λίγα μέτρα από την Αγία Σοφία, είναι ένας τέτοιος θεσμός.
Η ιστορία ξεκινά το 1969. Ο Χρήστος και η Μακρίνα Τριανταφυλλίδη επιστρέφουν από τη Γερμανία, όπου είχαν μεταναστεύσει τη δεκαετία του ’60, με μια απόφαση: να φτιάξουν κάτι δικό τους. Και να το χτίσουν γύρω από ένα συγκεκριμένο γλυκό, το μικρασιάτικο ροδίνι, ένα αμυγδαλωτό με ροδόνερο που κουβαλούσαν από τις ρίζες τους.
Πριν ανοίξουν το κατάστημα, ταξίδεψαν στη Λέσβο, τη Σάμο, τις Κυκλάδες. Μελέτησαν τις τοπικές παραλλαγές, δοκίμασαν, σημείωσαν. Έψαχναν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο αμύγδαλο και το άρωμα του τριαντάφυλλου. Όταν την βρήκαν, ονόμασαν το κατάστημά τους έτσι: «Ροδίνι». Μια δήλωση ταυτότητας.
Τρεις γενιές, ένα εργαστήριο
Σήμερα, στο ίδιο μαγαζί, ο γιος τους Ιορδάνης Τριανταφυλλίδης επιβλέπει την παραγωγή. Δίπλα του, ο εγγονός Χρήστος, που φέρει το όνομα του παππού του, έχει αφήσει τα Οικονομικά που σπούδασε και μπήκε στο εργαστήριο. «Υπόθεση οικογενειακή», λένε οι θαμώνες. Μια σπάνια ιστορία επιτυχημένης διαδοχής σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν.
Η βάση παραμένει ίδια εδώ και μισό αιώνα: αμύγδαλο, ροδόνερο. Πάνω της, οκτώ διαφορετικές γεύσεις, από το κλασικό μέχρι λεμόνι, καπουτσίνο, τιραμισού. Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και την καινοτομία εξηγεί γιατί το «Ροδίνι» παραμένει το πρώτο όνομα όταν κάποιος θέλει γλυκό για γάμο ή βάπτιση, αλλά και γιατί νέοι πελάτες εντυπωσιάζονται από αυτό το γλυκό.
Το άλλο Ροδίνι
Το όνομα, όμως, κρύβει μια ιστορία μέσα στην ιστορία. Τον Δεκέμβριο του 1944, 25 χρόνια πριν ανοίξει το ζαχαροπλαστείο της οικογένειας Τριανταφυλλίδη, ο θρυλικός Αγαπητός Βαλογιώργος δημιούργησε το δικό του «ροδίνι»: αμυγδαλόπαστα γεμιστή με σαντιγί. Η υπογραφή του, το γλυκό που τον έκανε διάσημο. Δύο γλυκά, ίδιο όνομα, διαφορετική συνταγή. Ο Αγαπητός εφηύρε. Η οικογένεια Τριανταφυλλίδη τελειοποίησε μια παράδοση. Ενώ η αλυσίδα «Αγαπητός» γνώρισε άνθηση και κατάρρευση, καταλήγοντας στην πτώχευση, το ένα και μοναδικό «Ροδίνι»
άντεξε. Και σήμερα, όταν οι Θεσσαλονικείς λένε «ροδίνι», εννοούν αυτό της Πατριάρχου Ιωακείμ.
Το ειδύλλιο που γέννησε θρύλο
Υπάρχει και μια άγνωστη λεπτομέρεια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ένας νεαρός ζαχαροπλάστης δούλευε στο «Ροδίνι». Ονομαζόταν Νίκος Αλεξούδας. Εκεί γνώρισε τη Σωτηρία, που δούλευε ως ταμίας. Αρραβωνιάστηκαν το 1975. Λίγους μήνες μετά, το 1976, άνοιξαν το πρώτο ζαχαροπλαστείο «Αλεξούδας», εκεί που γεννήθηκε το διασημότερο προφιτερόλ της πόλης. Το «Ροδίνι», λοιπόν, δεν είναι μόνο ένα ζαχαροπλαστείο. Είναι μια σιωπηλή σχολή, ένας κόμβος που συνέδεσε γενιές ζαχαροπλαστών.
Η επίσημη δικαίωση
Πέρυσι, κατά τη διάρκεια της Philoxenia, ο Δήμος Θεσσαλονίκης διοργάνωσε τη δράση «Thessaloniki Sweet City». Στόχος: να αναδείξει τα εμβληματικά γλυκά της πόλης. Τρίγωνα Πανοράματος, Αρμενοβίλ, μπεζέδες και ροδίνια. Για να παρουσιάσει το «αυθεντικό γλυκό της πόλης», ο Δήμος κάλεσε τον pastry chef του ζαχαροπλαστείου «Ροδίνι». Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Ήταν η επίσημη αναγνώριση ότι η μικρασιάτικη συνταγή της οικογένειας Τριανταφυλλίδη, το αμύγδαλο, το ροδόνερο, το μεράκι τριών γενεών, είναι αυτή που αντιπροσωπεύει τη γαστρονομική κληρονομιά της πόλης.
Στο «Ροδίνι» ανοίγουν καθημερινά στις 8 το πρωί. Κλείνουν στις 11 το βράδυ. Πενήντα πέντε χρόνια τώρα, χωρίς διακοπή.
Διαβάστε επίσης
