Κάποτε βιολογική ανάγκη, κάποτε πολυτέλεια, κάποτε διασκέδαση και άλλες φορές απλή υποχρέωση, η σχέση μας με το φαγητό στο πέρασμα των αιώνων αλλάζει καθώς αλλάζουμε κι εμείς ή ίσως οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε.
Ένα εγγενές ανθρώπινο ένστικτο, που όμως μάλλον θα ήταν αστείο να περιορίζεται σε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που χρησιμοποιούν την τροφή αυστηρά και μόνον για λόγους επιβίωσης.
Το φαγητό σήμερα είναι και ψυχαγωγία, και απόδειξη κοινωνικού status, και εκπλήρωση της ανάγκης συμμετοχής σε ομάδα, και χόμπι, και αιτία αψιμαχιών, και -φυσικά και πάνω από όλα- πλήρωση του αισθήματος της πείνας. Της πείνας σε κάθε επίπεδο.
Το φαγητό μάς ταξιδεύει, μας γνωρίζει τόπους και γεύσεις, μας κάνει κοινωνούς άλλων συνηθειών, μας επιτρέπει την ηδονοβλεπτική ματιά από την κλειδαρότρυπα ενός άγνωστου πολιτισμού, που είναι η γαστρονομία του.
Το φαγητό είναι γη, είναι το χώμα που κάποτε πιάναμε στα χέρια μας, και θάλασσα, και βουνά και χωράφια και κοιλάδες. Έχει πίσω του ανθρώπινες ιστορίες αιώνων, κόπο και πόνο. Έχει τεχνολογία και τεχνογνωσία, έχει έμπνευση και τρέλα, έχει ποίηση και απόλυτο ρεαλισμό.
Είτε το χαρακτηρίσουμε ως τέχνη, εφήμερη και γι’ αυτό αναπόδραστα γοητευτική, είτε όχι, η σκηνοθετημένη παρουσία του σε τραπέζια-θεατρικές σκηνές δεν θα πάψει να μας συγκινεί όσοι αιώνες κι αν περάσουν.
Το φαγητό σήμερα είναι, με μια λέξη, εμπειρία. Μια εμπειρία που απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις και σε όλους, πέρα από οικονομικές δυνατότητες, κοινωνικές κάστες, προκαταλήψεις και απόψεις. Και αυτή την εμπειρία οφείλουμε, και θέλουμε, να τη μοιραζόμαστε.
