Την ημέρα που ανακοινώθηκε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα είχα μαγειρέψει μακαρόνια με κιμά. Εχω τέσσερα παιδιά και τα σημαντικά γεγονότα τα θυμάμαι από τα εκάστοτε φαγητά που έχω ετοιμάσει. Μαζεμένοι όλοι γύρω από το τραπέζι της κουζίνας εκείνο το βράδυ, τρώγαμε σκεπτικοί. Κάποια στιγμή ένα από τα πιτσιρίκια είπε: «Προσευχηθείτε να μη γίνουμε Ιταλία».
Τότε μόνο φοβήθηκα. Φοβήθηκα τον φόβο, που είναι ο πιο ύπουλος ιός και δεν θα ήθελα με κανέναν τρόπο να φωλιάσει στις ψυχές των παιδιών μου, και φυσικά την εσφαλμένη εντύπωση που θα μπορούσε να χαραχθεί στο μυαλό τους για την Ιταλία, την οποία δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμη. Σηκώθηκα από το τραπέζι και έφερα μια φωτογραφία με εμένα και τον μπαμπά τους να τρώμε ανέμελοι παγωτό στο Τραστέβερε.
Τους είπα ξανά για το ταξίδι εκείνο στο οποίο μου ζήτησε να τον παντρευτώ, για την πιο νόστιμη πίτσα που φάγαμε ποτέ σε μια μικρή τρατορία στη Βενετία, για τον εσπρέσο στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, για εκείνο το λάθος που έκανα καθώς διάβαζα τον χάρτη της Ρώμης και βρεθήκαμε τυχαία σε μια εκκλησία που την κοσμούσαν έργα του Καραβάτζιο και την αματριτσιάνα, που έκτοτε έμελλε να γίνει η αγαπημένη μας μακαρονάδα, αλλά δεν έμαθα ποτέ να τη φτιάχνω.
Από τότε έχουν περάσει 60 ημέρες. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο τα χέρια μου είναι γεμάτα πληγές από το πολύ αντισηπτικό. Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι με τέσσερα παιδιά και να πρέπει να διατηρήσεις ένα υποτυπώδες πρόγραμμα, να φέρεις στο σαλόνι την εναλλαγή των εποχών και να κρατήσεις έξω από τα υπνοδωμάτιά τους τον ζόφο και την ανασφάλεια των ημερών.
Μαγειρεύω ευλαβικά κάθε πρωί και φροντίζω να κρατάω ένα μοτίβο για να ξεχωρίζουν τις ημέρες. Τις Δευτέρες ζυμαρικά για ενέργεια, τις Τετάρτες όσπρια και τα Σάββατα σπιτικό junk. Πολλές φορές με πιάνουν τα κλάματα όταν είμαι μόνη και επειδή τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάω στην κουζίνα, όπου γράφω κιόλας, συνήθως ξεσπάω όταν πλένω τα πιάτα, πάνω από τον νεροχύτη.
Το μαγείρεμα με βοηθάει να κρατάω ένα τέμπο κατ’ αρχάς μέσα μου και έπειτα στο σπίτι, στην οικογένεια. Το γράψιμο είναι κάτι πιο προσωπικό, είναι η έξοδός μου, η βόλτα μου, ο κωδικός 6 που δεν έχω κάνει χρήση ποτέ ως τώρα. Ο ύπνος έχει γίνει διαλειμματικός και προκειμένου να μην αναλώνομαι σε σκέψεις που δεν με βοηθούν απασχολώ τα χέρια μου για να ξεχαστεί και το μυαλό μου.
Επιμένω να στρώνω τραπέζι, επιμένω να τρώμε όλοι μαζί, επιμένω να υπάρχει πάντα μπολ με σαλάτα και κρασί την Κυριακή. Επιμένω να παριστάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα; Οχι, συμβαίνει. Απλώς συνεχίσω να ζω με τους δικούς μου όρους. Και μέχρι να τελειώσω αυτή τη γραμμή ένα ταψί γαλακτομπούρεκο θα είναι έτοιμο να βγει από τον φούρνο.
Who is who
Η Μαρία Παπαϊωάννου είναι διηγηματογράφος και η τελευταία της συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Συζυγίες» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ο Μωβ Σκίουρος. Eργα της θα βρείτε και στον ηλεκτρονικό Τύπο. Η ίδια έχει την εντύπωση ότι μαγειρεύει καλύτερα απ’ όσο γράφει, αλλά δεν έχουμε αποδείξεις.
Άνοιγμα: Michele Mitchell
Διαβάστε ακόμη:
Και όμως η καραντίνα εκτόξευσε τη μαγειρική
Κορωνοϊός: Τι μαγειρεύουν ανά τον κόσμο στην καραντίνα;
Πώς έμοιαζαν οι κουζίνες του 1520;
