Η εστίαση στη χώρα μας είναι μια έννοια ευρεία και αγκαλιάζει όλες τις δραστηριότητες, οι οποίες σχετίζονται με την παραγωγή, την πώληση και την κατανάλωση φαγητού και ποτού σε μαζικό επίπεδο.
Πέρα από την παράθεση ενός οποιουδήποτε γεύματος με αντάλλαγμα κάποιο οικονομικό αντίτιμο, αναφέρεται σε ολόκληρο εκείνο τον κλάδο της οικονομίας που περιλαμβάνει τα εστιατόρια, τις ταβέρνες, τα μεζεδοπωλεία, τα μαγειρεία, τα γρήγορα γεύματα, το φαγητό του δρόμου, τα κυλικεία, αλλά και τα αναψυκτήρια, τα καφέ, τα μπαρ και τα clubs.
Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, υπάρχουν τεράστιες και πολύ ουσιώδεις διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε όλους αυτούς τους επιμέρους κλάδους και δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει γιατί βρίσκονται «τσουβαλιασμένοι» μέσα σε μια τέτοια έννοια, ακόμα και αν αυτό εξυπηρετεί δραστηριότητες που αφορούν τη σχέση με το κράτος, όπως η φορολογία, η χωροθέτηση και τα ωράρια λειτουργίας.
Μέσα στην ατυχή και εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία της πανδημίας τα εστιατόρια αντιμετωπίστηκαν με τρόπο καθολικό και ως κομμάτι της εστίασης συνολικά, δηλαδή οι κανόνες που θεσπίστηκαν για τη λειτουργία τους δεν είχαν κάποια ουσιαστική διαφοροποίηση από την υπόλοιπη εστίαση με μια ουσιώδη, όμως, διαφορά:
Τα εστιατόρια -και μιλώ τουλάχιστον μόνο για τα εστιατόρια- εφάρμοσαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυστηρά όλα εκείνα τα δύσκολα μέτρα προστασίας των επισκεπτών και των εργαζομένων τους ανταποκρινόμενα στη σοβαρότητα της κατάστασης, ενώ δέχτηκαν εξαντλητικούς ελέγχους από τους δήμους, την Αστυνομία και τις υγειονομικές αρχές προκειμένου να διαπιστωθεί ότι πράγματι τηρούν τα μέτρα προστασίας.
Στον αντίποδα δεν μπορώ να πω ότι ίσχυσε το ίδιο και για την υπόλοιπη εστίαση: αντιμετωπίστηκε με σχετική χαλαρότητα, υπήρξαν ξεκάθαρα παραβάσεις που έθεσαν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, οι έλεγχοι ήταν φτωχοί και η συμβολή αυτής της χαλαρότητας στην εξάπλωση του δεύτερου κύματος της πανδημίας ήταν δυστυχώς μάλλον σημαντική.
Πιστεύω πλέον πως έχει έρθει η ώρα να γίνει ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός: τα εστιατόρια οφείλουν να «αποσχιστούν» από την υπόλοιπη εστίαση και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από ένα συλλογικό όργανο που θα εκπροσωπεί σε πανελλήνιο επίπεδο τα εστιατόρια και μόνον αυτά.
Στη συνέχεια αυτό το όργανο θα μπορεί και οφείλει να προχωρήσει σε συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και συστάσεις για το πώς το κράτος μπορεί νομοθετικά να υποστηρίξει την αυτοτέλειά τους και τον διαχωρισμό τους από την υπόλοιπη εστίαση και να εξειδικεύσει μέτρα και κανόνες λειτουργίας που τα αφορούν.
Σε μια τέτοια πρωτοβουλία οφείλουμε να στραφούμε οι εστιάτορες σε πανελλαδικό επίπεδο προκειμένου να μη νιώσουμε στο πετσί μας ξανά ότι μοιραζόμαστε βάρη και ευθύνες που δεν μας ανήκουν, να μπορέσουμε να αναβιβάσουμε τις υπηρεσίες μας και να διατηρήσουμε την αυτοτέλεια και τον ξεχωριστό χαρακτήρα της δουλειάς μας.
Η διάθεση της θέσης μου μου δεν έχει αξιολογική βάση, ας μην παρεξηγηθώ. Ηρθε η ώρα, όμως, να διαχωρίσουμε την ταυτότητα και τον χαρακτήρα μας και να πορευτούμε σε έναν δρόμο δίκαιο και άξιο της δικής μας ξεχωριστής προσπάθειας. Ας πράξουν άλλωστε το αυτό, αν το επιθυμούν, και οι άλλοι κλάδοι της κατακαημένης ελληνικής εστίασης.
Δείτε επίσης:
Ημερολόγιo κουζίνας: Υπερθετικές υπερβολές
Ημερολόγιο κουζίνας: Μεζές ο ελεύθερος
Ημερολόγιο κουζίνας: Η επιστροφή
