Στην Αθήνα έχω δυό βαθιές αγάπες: το Chelsea στο Παγκράτι και τα καλαμάκια του Έλβις στον Κεραμεικό. Και μάλλον έχω και το Θεό μαζί μου ή κάπως έτσι ένοιωσα την τελευταία φορά που βγήκα για τεκίλες στο Chelsea και το βρήκα σφιχταγκαλιασμένο με τον Έλβις, το ένα να κερνάει τα ποτά και το άλλο να ψήνει πανσετάκια, μεσοτοιχία στον ίδιο και απολύτως μαγικό πεζοδρόμιο της πλατείας Πλαστήρα.
Κάτι σαν θαύμα-η ζωή-όταν δυό μαγαζιά με μια βαθύτερη εσωτερική επικοινωνία αποφασίζουν να γειτονέψουν, για να σε κάνουν να πιστέψεις ότι η Αθήνα είναι μια πόλη μαγική, με νύχτες που μοιάζουν διακοπές, νησί και χαλαρή χαρά. Ο σωσίας Έλβις έχει και στο Παγκράτι τα ίδια χούγια με τον Κεραμεικό, μια μεγάλη ψησταριά πίσω από την τεράστια τζαμαρία, τα παιδιά ντυμένα στα σέξυ μαύρα t-shirts τους με τη στάμπα του Βασιλιά-και να φανταστείς πως τα παιδιά που το έχουν δεν πέφτουν τ’ανάσκελα με τον Πρίσλεϋ, το όνομα βγήκε από το κρεοπωλείο στο σενάριο του «Μίλα μου βρώμικα» που γυρίστηκε στον Κεραμεικό- παλιές διαφημίσεις από τα ‘60’ς στους τοίχους, το ψυγείο με τις μπύρες, την παγωμένη ρακή, μπυράλ, γκαζόζα και σόδα με βούλα κρητικιά από το Γεράνι, ο ξύλινος πάγος του χασάπη, η «μορφή» Άγγελος που τρέχει για όλους τους Έλβις. Τις ωραίες του μουσικές εδώ δεν τις ακους γιατί η φάση «παίζει» στα σταντς στο πεζοδρόμιο αλλά τα καλαμάκια του μιλάνε πιο φωναχτά τη νοστιμιά τους, καινούριο μαγαζί, ολόφρεσκια, ορεξάτη, προσεγμένη νοστιμιά.
Όπως οι καλύτεροι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν λένε πολλά έτσι και το καλό φαγητό αποφεύγει τις φλυαρίες. Απίστευτο, τρυφερό, μαριναρισμένο καλαμάκι στο ολόσωστο κόψιμο, χοιρινό ή κοτόπουλο, που έρχεται θαμμένο κάτω από τραγανιστές, αληθινές τηγανητές πατάτες, όσο λεμονάκι χρειάζεται, τελεία. Εδώ δεν θα βρεις τυλιχτά, ούτε γύρο, ούτε τις σος που ψευτίζουν το ιερό εθνικό μας φαγητό. Ένα κεμπάπ-αφρό, ελαφρύ και χωρίς πολλά μπαχαρικά, λουκάνικο με πράσο, τα διάσημα «πελαγίσια», λεπτοκομμένα πανσετάκια του-άλλο να σου λέω κι άλλο να τα δοκιμάζεις, λίγη ριγανίτσα, ό,τι ζουμάκι μείνει από το ψήσιμο, και να μια ψησταριά που θα έκανε περήφανη την Αράχωβα.
Πιτούλες μικρές και βολικές, αφράτες και αλάδωτες, ποιοτικές και καυτές, κανονικές ή από αλεύρι ολικής. Εγώ, πάλι, συγκινούμαι που τα καλαμάκια έρχονται με ψωμάκι κανονικό σε φέτες, έτσι τα έμαθα εγώ τα σουβλάκια από παιδί στο Βόλο, με τη φέτα καρφωτή στο καλαμάκι, να δανείζεται το ψωμάκι λιγάκι από το λιπάκι του ψητού.
«Όποιος τρώει ξανατρώει», που λέει και ο μαυροπίνακας κάτω από τις φωτο του Βασιλιά και ναι, αυτός ο μαυροπίνακας δεν λέει ψέματα.
info
Αρχιμήδους 3, πλ. Πλαστήρα, Παγράτι.
