Οι Σεϋχέλλες είναι ένα σύμπλεγμα που αποτελείται από 115 νησιά και νησίδες στον Ινδικό Ωκεανό. Ένας μακρινός εξωτικός προορισμός με αμμώδεις παραλίες και γαλαζοπράσινα νερά. Στην ελληνική πραγματικότητα όμως, ήταν μια σύγχρονη ταβέρνα που όταν πρωτοάνοιξε έδωσε μια νέα πνοή και δημιούργησε θόρυβο στην κακόφημη τότε πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείου. Έγινε αμέσως στέκι πολλών ανθρώπων του καλλιτεχνικού χώρου και όχι μόνο και για να βρει κανείς τραπέζι έπρεπε να είχε κάποιον γνωστό ή απλά τύχη. Ήταν το μέρος όπου όλοι έτρωγαν τις παπαρδέλες με τον χειροποίητο καβουρμά και το γαλοτύρι, τα χοιρινά μπριζολάκια που μαρινάρονταν σε συκόμελο και πιπέρι, αλλά και την ποικιλία με τα ελληνικά τυριά. Ήταν επίσης και ένα από τα εστιατόρια με το χειρότερο σέρβις και σας μιλώ από προσωπική πείρα.
Και κάπως έτσι έμεινε για πολλά χρόνια μέχρι που πριν από μερικούς μήνες έκλεισε για λίγο, για να ανοίξει εκ νέου με νέα – περίπου – διεύθυνση. Ο σεφ Φώτης Φωτεινόγλου, που ξεκίνησε τις Σεϋχέλλες αλλά έφυγε για να ανοίξει το ΦΙΤΑ, επέστρεψε και πάλι σε αυτές. Αυτή τη φορά μαζί με τους σεφ Κλεομένη Ζουρνατζή και Γιάννη Μαρκαδάκη. Οι τρεις τους, λοιπόν, ανέλαβαν να ανοίξουν ξανά το εστιατόριο χωρίς όμως να του αλλάξουν την φιλοσοφία. Δηλαδή να παραμείνει μια σύγχρονη ταβέρνα ή με τα καινούργια δεδομένα και τις νέες τάσεις μια gastro ταβέρνα.
Πολλά πράγματα στην διακόσμηση δεν άλλαξαν. Μόνο έδωσαν λίγο περισσότερο χώρο στην κουζίνα η οποία παραμένει ο κεντρικός πυρήνας της σάλας. Από τον κατάλογο του δεν λείπουν τα όσπρια, το ψάρι αλλά και το κρέας. Μιλάμε για μια κουζίνα απλή στην βάση της, καθημερινή με πρωταγωνιστές τα ελληνικά προϊόντα που όμως μπερδεύονται με έναν όμορφο τρόπο. Όπως για παράδειγμα τα φασόλια ελέφαντες μπαίνουν στην ίδια κατσαρόλα με κυδώνι, κρεμμύδακια που γίνονται στιφάδο και συμπληρώνονται από τραγανό κάστανο. Ή το θράψαλο που το περνάνε από την σχάρα (το ψήνουν παραπάνω για τα δικά μου γούστα) και το σερβίρουν με χορόζια, είδος λευκού φασολιού, μετρίου μεγέθους με κυλινδρικό σχήμα.
Φτιάχνουν επίσης μια τριγωνική χορτόπιτα με λεπτό φύλλο γιούφκα, φέτα Κοζάνης και γιαούρτι που από το πρώτο κομμάτι γίνεται εθιστική. Δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για τα σουγάνια, ένα παραδοσιακό πιάτο από την Μυτιλήνη που στην ουσία είναι ντολμάδες από φύλλα κρεμμυδιού. Ήταν πληθωρικά γεμισμένοι σε βαθμό που γίνονταν φλυάροι, παραβρασμένοι και στερούσαν νοστιμιάς. Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η μοσχαρίσια γλώσσα που είχε ξεφύγει λίγο στο ψήσιμο και το μόνο στοιχείο που έδινε κάποιο ενδιαφέρον στο πιάτο ήταν η πολίτικη σαλάτα.
Βέβαια δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για τις κλασικές παπαρδέλες με τον χειροποίητο καβουρμά που δεν θα μπορούσε να λείπει από τον κατάλογο. Η τωρινή εκδοχή του είναι ένα βαθιά νόστιμο, γοητευτικό πιάτο με ωραίες ισορροπίες. Η γαλομυζήθρα δημιουργεί μια ωραία αίσθηση κρέμας και ο καβουρμάς που φτιάχνεται από βοδινό και πρόβειο κρέας, είναι γενναιόδωρος στο πιάτο και συμπληρώνει την όλη ζεστασιά του. Οι τηγανητές πατάτες ήρθαν μαζί με μύδια αχνιστά και χόρτα και δημιούργησαν έναν ωραίο συνδυασμό για το κρασί μας. Ο ξινός τραχανάς με το ζυγούρι αν και πολύ νόστιμος είχε ξεφύγει στο βράσιμο (ένα θέμα εκείνη την ημέρα με το παραβράσιμο και ψήσιμο υπήρχε) παρ’ όλα αυτά δεν άφησε κακή εντύπωση.
Για τη δεύτερη βερσιόν του Σεϋχέλλες έχω να πω μόνο καλά λόγια. Το σέρβις του, που το φοβόμουν, δεν έχει καμία σχέση με τον παλιό κακό του εαυτό, το φαγητό είναι σε πολύ καλό επίπεδο και όσο περνούν οι μέρες είμαι σίγουρος ότι θα γίνεται και καλύτερο και η ατμόσφαιρα του από δήθεν που ήταν έχει γίνει πιο ζεστή και φιλόξενη.
info
Κεραμεικού 49 & Ακαδήμου, Μεταξουργείου, τηλ. 2111834789
Τιμή 25-35 ευρώ χωρίς κρασί
