Ο Νίκος Καραθάνος είναι από μόνος του σημαντικός λόγος να βρεθούμε στο Ateno, τους υπόλοιπους θα τους διαβάσετε στο κείμενο που ακολουθεί.
Ακούγεται λογική η ερώτηση. Γιατί ένας Αθηναίος ή ένας ταξιδιώτης από άλλο σημείο της χώρας να μπλεχτεί στους δρόμους του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας, τους φορτωμένους από τουρίστες -όλον τον χρόνο πλέον- και τουριστικά μαγαζιά; Γιατί να μπλέξει, γιατί να ταλαιπωρηθεί, γιατί να καθήσει σε ένα τραπέζι όπου κατά πάσα πιθανότητα θα του σερβίρουν φαγητό για πελάτες της μιας φοράς;
Ακόμη και για μένα, που ζω έτσι κι αλλιώς στην ευρύτερη περιοχή και τη θεωρώ γειτονιά μου, οι έξοδοι στο κέντρο έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο. Μια μικρή παραχώρηση κάνω στην Αιόλου, για περπάτημα κυρίως, που την αγαπώ όλες τις εποχές του χρόνου. Και άλλη μια, μεγάλη εδώ, στο Ateno. Εκεί, για πολλούς λόγους.
Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι από χρόνια -πολλά χρόνια- είχα και έχω αδυναμία στον Νίκο Καραθάνο, ως μάγειρα αντισυμβατικό, ρηξικέλευθο όταν τα βάζει με «κλασικές» συνταγές, που τολμάει τις ανατροπές ακόμη και σε περιπτώσεις που η επιτυχία ενός πιάτου σηκώνει πολλή συζήτηση. Έχουμε συνεργαστεί, τον έχω ακολουθήσει στη διαδρομή του και μπορώ πλέον με βεβαιότητα να πω ότι η κουζίνα του είναι 100% εκείνος. Νόστιμη, με μια δόση show off, με μεγάλη δόση ευφυίας, με αγάπη και σεβασμό στα υλικά του και στην ανάδειξή τους, με το νοιάξιμο του παλιού μάγειρα που σε κοιτάει στο στόμα καθώς βάζεις την μπουκιά μέσα και πριν καν μασήσεις περιμένει με αγωνία το σχόλιό σου.
Ο Νίκος Καραθάνος εξελίσσεται ακόμη, πηγαίνει πίσω στις ανθρώπινες αρχές άλλων εποχών και μπροστά στις τεχνικές του, αναπνέει έχοντας αποδεχθεί ότι η ζωή του βρίσκεται στην κουζίνα, αυτός είναι ο βασικός λόγος ύπαρξής του. Και αυτό από μόνο του, η έλλειψη αμφιταλαντεύσεων, τον κάνει ακόμη καλύτερο.
Έχει προ πολλού αφήσει πίσω του τα φαγητά «κατασκευές» εντυπωσιασμού όπως ο μουσακάς του Hytra, που του έφερε το αστέρι Michelin στα 28 του. Δεν έχει εγκαταλείψει όμως τη σχέση του με τη δύναμη της αυθεντικής γεύσης, εκείνη που σε συνδέει με τον τόπο, με τη μνήμη, με έναν τρόπο σχεδόν επώδυνο τόσο όσο να θέλεις να επιστρέφεις ξανά και ξανά.
Στο μικρό, για τα εστιατορικά δεδομένα, διάστημα που λειτουργεί το Ateno, έχει ήδη δημιουργήσει κλασικά πιάτα που οι πελάτες του αναζητούν, εν μέρει για τον νέο, παιχνιώδη τρόπο που συνδέει τα υλικά του, εν μέρει για εκείνη την ένταση στα πιάτα που σπάνια βρίσκεις σε «αναπαραγωγές» παλιών, κλασικών αστικών συνταγών. Και με αυτό θέλω να πω ότι πλέον έχουμε δοκιμάσει εκατοντάδες «χωριάτικες», «γεμιστά», «μουσακάδες», «παστίτσια» και όλο σχεδόν το ρεπερτόριο.
Κάποιες εκδοχές τους είναι πραγματικά εξαιρετικές, κάποιες μέτριες, κάποιες αδιάφορες, κάποιες προσβλητικές.
Στα πιάτα του Καραθάνου στέκεσαι πρώτα με έκπληξη και έπειτα με διάθεση εξερευνητική η οποία αντικαθίσταται σταδιακά από ενθουσιασμό αισθητηριακό. Από την ντομάτα που περικλείει στην καρδιά της την πεμπτουσία μια χωριάτικης του μεσοκαλόκαιρου και τα γεμιστά που ψήνονται κανονικά, κλασικά, για να διαλυθούν, να μπουν σε τσέρκι, να βουτήξουν σε νερό τομάτας και να σερβιριστούν με κρέμα πραγματικής, πικάντικης φέτας μαζί με μπακάλικες καταπράσινες πιπερίτσες. Το ταπεινό σπανακόρυζο μαγειρεύεται με μαύρο ρύζι, παίρνει τη σωστή ένταση από το λεμόνι και κάνει παρέα με ένα άψογα τηγανισμένο καλαμάρι, τα παπουτσάκια «φοριούνται» με γαρίδες αντί για κιμά και το μοσχαρίσιο μάγουλο έρχεται κοκκινιστό, μαζί με ζυμαρικό γεμισμένο με κρέμα γραβιέρας και τσιπς παρμεζάνας δίνοντας μια προσωπική αποτύπωση του πώς θα μπορούσε να είναι ένα «διαλυμένο» παστίτσιο.
Τα πιάτα του αλλάζουν με τις εποχές και μια πίτα με χαλούμι έχει κάνει την εμφάνισή της στο μενού, αλλά η πιο μεγάλη είδηση για μένα ήταν ότι επιτέλους έβγαλε μια «μακαρονάδα με κιμά» που τη ζητούσαμε επίμονα όσοι ξέρουμε την τρέλα του με τις παλιοκαιρίσιες μαγέρικες γεύσεις. Τα κατάφερε, πρέπει να πω, να δημιουργήσει ακόμη ένα πιάτο – λόγο για να πας.
Η λίστα των κρασιών είναι πάνω από ικανοποιητική, το σέρβις φιλικό αλλά όχι επιθετικά οικείο, η σχέση τους με τις ξένες γλώσσες πολύ παραπάνω από ικανοποιητική. Κι αυτό το διαπίστωσα με τα αυτιά μου,αφού στο διπλανό μας τραπέζι κάθονταν δυο ζευγάρια από τη Βραζιλία που ξεκίνησαν με «κάτι ελαφρύ για ένα ποτήρι κρασί» και κατέληξαν σε κανονικό δείπνο. Όταν μάλιστα τους προτάθηκε αντί για το Αργεντίνικο κρασί που ζήτησαν να δοκιμάσουν ένα ελληνικό ερυθρό, το έκαναν με απόλυτη εμπιστοσύνη. Φεύγοντας, τους ρώτησα πώς πέρασαν και η απάντηση της μιας από της κυρίες ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής: «Μπήκαμε για να ξεκουραστούμε και να τσιμπήσουμε κάτι, καταλήξαμε ότι είναι ένα από τα καλύτερα εστιατόρια που επισκεφθήκαμε και απολαύσαμε όλη τη βραδιά μας».
Οπότε, και συγχωρήστε τον ενθουσιασμό μου, υπάρχει λόγος σοβαρός να επισκεφθεί κάποιος το Ateno. Ή μάλλον λόγοι. Ο ίδιος ο Καραθάνος είναι ο ένας, τα πιάτα του οι άλλοι. Από τη στιγμή μάλιστα που θα μπείτε στο εσωτερικό του νεοκλασικού κτιρίου, η ατμόσφαιρα θα σας αποκόψει αυτόματα από τον τουριστικό περίγυρο, προετοιμάζοντάς σας για την εμπειρία που θα ζήσετε.
Και αν πάτε, επιλέξτε διαφορετικά πιάτα στην παρέα σας, ώστε να μπορέσετε να δοκιμάσετε απ’ όλα. Οι μερίδες είναι μεγάλες και πολύ χορταστικές.
Δείτε επίσης:
Παπαϊωάννου στην Κηφισιά – Η ευγένεια της θαλασσινής κουζίνας σε πρώτο πλάνο
