Την αγάπη μου για τα ζυμαρικά και την πίτσα δεν την έκρυψα πότε. Μου αρέσει αυτό το comfort φαγητό των Ιταλών. Η απλότητα των υλικών, οι ξεκάθαρες γεύσεις και οι καλοζυγισμένες αναλογίες τους είναι αυτά που την κάνουν να ξεχωρίζει. Φυσικά, δεν είμαι ο μόνος Έλληνας που τρέφει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην κουζίνα των γειτόνων μας. Άλλωστε, η πληθώρα των ιταλικών μαγαζιών που υπάρχουν μαρτυρά αυτή τη σχέση συμπάθειας που υφίσταται.
Τις προάλλες, λοιπόν, βρέθηκα μετά και από προτροπή φίλων στο Alio του σεφ Γιάννη Λουκάκου στο Χαλάνδρι. Σε αυτό το εστιατόριο , η ιταλική κουζίνα παρουσιάζεται «αλλιώς», όπως υποστηρίζουν, και είχα την περιέργεια να τη δοκιμάσω. Στεγάζεται σε μια όμορφη μονοκατοικία, που έχει μια εξίσου όμορφη και καταπράσινη αυλή. Δυστυχώς, ο καιρός δεν μας επέτρεψε να καθίσουμε έξω, οπότε βολευτήκαμε στο κλειστό, άνετο, με τζαμαρία μπαλκόνι, το οποίο έλουζε ο ήλιος.
Ξεκινήσαμε το γεύμα μας με τη σαλάτα Misticanza. Μια δροσερή σύνθεση από λαχανικά, λεπτοκομμένα κολοκύθια, τραγανά πράσινα φασόλια, τσιπς από παστινάκη, καραμελωμένους ξηρούς καρπούς, αχλάδι και gorgonzola. Δεν θα πω ότι δεν μου άρεσε, αλλά βρήκα την ποσότητα του τυριού λίγη και η παρουσία του χανόταν. Στη συνέχεια ήρθαν τα arancini, ωραία τηγανισμένα, χρυσαφένια και τραγανά. Στη βάση τους υπήρχε ένα πέστο ρόκας και μια κρέμα από κατσικίσιο τυρί, ενώ στην κορυφή τους είχαν πασπαλιστεί με «χιόνι», όπως μου το είπαν, από παρμεζάνα. Βρήκα λίγο πληθωρική την όλη παρουσίαση του πιάτου, από το οποίο θα μπορούσε, για παράδειγμα, να λείπει η κρέμα του κατσικίσιου τυριού. Αλλά είπαμε, εδώ η προσέγγιση της ιταλικής κουζίνας γίνεται «αλλιώς». Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένα πιάτο που, απ’ ό,τι παρατήρησα και στα γύρω τραπέζια, δεν έλειπε από κανένα.
Ακολούθησε η πίτσα. Είχαμε ζητήσει την Bianca με το prosciutto cotto, τα φιστίκια Αιγίνης, τα ψητά τοματίνια (πολύ νόστιμα αυτά), ξύσμα λεμονιού και φρέσκια burrata. Αρχικά, να σας πω ότι το ζυμάρι της ήταν πολύ τραγανό. Το ψήνουν, όπως έμαθα, με σαντιγί (το ρώτησα δύο φορές) και παρμεζάνα πρώτα και στη συνέχεια βάζουν τα υπόλοιπα υλικά, κρύα. Δεν σας κρύβω ότι είναι μια χορταστική και αρκετά λιπαρή πίτσα, που πάνω από δύο κομμάτια είναι δύσκολο κανείς να φάει – τουλάχιστον εγώ δεν τα κατάφερα.
Φυσικά, προχωρήσαμε και στην pasta, επιλέγοντας να δοκιμάσουμε το πιάτο που μάλλον εσωκλείει όλη τη φιλοσοφία του μαγαζιού, δηλαδή το ιταλικά «αλλιώς». Ζητήσαμε, λοιπόν, την Cacio e Pepe Bolognese. Πρόκειται για δύο μακαρονάδες σε μία, με μπεσαμέλ γύρω-γύρω από το πιάτο. Σίγουρα τραβάει την προσοχή. Σίγουρα δίνει ένα νόστιμο αποτέλεσμα –πώς θα μπορούσε διαφορετικά– όμως προσωπικά με προβλημάτισε. Το να συνδυάσει κανείς σε ένα πιάτο δύο από τις πιο γνωστές ιταλικές συνταγές για pasta, δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί δημιουργικό. Όπως και να έχει, το συγκεκριμένο πιάτο είναι βαρύ, με πολλές πληροφορίες μαζί και μια μπεσαμέλ που θα μπορούσε να λείπει. Από την άλλη, οφείλω να αναγνωρίσω ότι τα ζυμαρικά ήταν σωστά βρασμένα.
Για να κλείσουμε γλυκά το γεύμα μας, επιλέξαμε το tiramisù, που μπορεί να μην είχε την αέρινη υφή που χαρακτηρίζει το εν λόγω ιταλικό επιδόρπιο, ήταν όμως αρκετά νόστιμο και το είχαν προσεγγίσει από μια άλλη σκοπιά, μιας και είχε port και πραλίνα.
Άλλωστε, σας το ανέφερα και παραπάνω, στο Alio η ιταλική κουζίνα σερβίρεται… αλλιώς.
info
Βασ. Γεωργίου 34, Χαλάνδρι, Τηλ.210 6850745
Τιμές: €25-30/Άτομο, Χωρίς ποτό
