Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις των γιορτών είναι τα ξεχωριστά φαγητά και γλυκά που φτιάχνουμε με αφορμή την εκάστοτε περίσταση. Τα μελομακάρονα, το ψητό χοιρινό, ο μπακαλιάρος σκορδαλιά, η μαγειρίτσα, το κοκορέτσι, η φανουρόπιτα είναι μόνο μερικές από τις παραδοσιακές λιχουδιές που είναι ταυτισμένες στο μυαλό μας με διάφορες γιορτές και επετείους. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε σκεφτεί ότι όλα αυτά είναι τόσο νόστιμα και τόσο ιδιαίτερα που είναι κρίμα να τα χαιρόμαστε μόνο για μία μέρα ή έστω για μια μικρή και πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο μέσα στο έτος.
Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος λοιπόν, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για κάποια πράγματα αλλά θα μπορούσαμε να τα τρώμε πιο συχνά, έτσι χωρίς εορταστική αφορμή, χωρίς κάποιο έθιμο να τα συνοδεύει ή να συμβολίζουν κάτι ξεχωριστό. Βέβαια έτσι ίσως να χάναμε τη χαρά της προσμονής, να μην τα λαχταρούσαμε τόσο και τελικά να μην τα απολαμβάναμε στο έπακρο. Σε κάθε περίπτωση, όλοι έχουμε μία αδυναμία που αφορά τα εορταστικά φαγητά. Ένα έδεσμα, αλμυρό ή γλυκό, που λατρεύουμε και θα θέλαμε, αν μπορούσαμε, να το απολαμβάνουμε συχνά. Με αφορμή τα Χριστούγεννα που έρχονται λοιπόν ο καθένας μας ξεχωρίζει εκείνη τη μία και μοναδική γεύση που θέλει να απολαμβάνει συνέχεια.
Κάθε μέρα γιορτή με μαγειρίτσα
Κάθε μέρα γιορτή με μαγειρίτσα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τρώμε αυτή τη σούπα μόνο το Πάσχα. Ευτυχώς για μένα αυτό το «μπέρδεμα» έχει λυθεί από το οινομαγειρείο η «Ηπειρος». Στη Βαρβάκειο Αγορά, από τη δεκαετία του 1990 η αγαπημένη μου Ράνια φτιάχνει κάθε μέρα σούπες και μαγειρίτσα ακόμα με 40 βαθμούς. Ιδανικό έδεσμα για ξενύχτι, νοσταλγία και στρώσιμο στο στομάχι. Άκου εκεί μόνο το Πάσχα… Λ.Τρ.
Δίπλες!
Θέλω να βρίσκω όλο το χρόνο δίπλες, σιροπιασμένες με ανθόμελο και πασπαλισμένες με το σπασμένο καρυδάκι τους από πάνω. Όχι ξεροτήγανα και άλλες εκδοχές. Αυτές τις δίπλες τις μεσσηνιακές που τις σερβίρουν σε όλους τους γάμους και τις βρίσκω μόνο στους φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία της Μεσσηνίας. Στην Αθήνα δεν έχω πετύχει κάτι αξιόλογο οπότε δεν μετράει. Όμως, θέλω να είναι λεπτές και αέρινες με πολλές μικρές φουσκάλες στη ζύμη, κιτρινωπές από τα χωριάτικα αυγά, τηγανισμένες σε εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο. Το καλύτερό μου είναι να τις βάζω σε ένα πιάτο, να τις θρυμματίζω και από πάνω να προσθέτω μία γενναία μπάλα παγωτό καϊμάκι. Μην κρίνετε, δείξτε κατανόηση και αφεθείτε στο πνεύμα των εορτών. Γ.Μπ.
Μελομακάρονα uber alles
Νομίζω δεν χρειάζεται καν να αιτιολογήσω την επιλογή μου. Τα μελομακάρονα είναι αυταπόδεικτα το πιο λαχταριστό εορταστικό γλυκό. Τραγανά απ’ έξω, ζoυμερά μέσα, με μπόλικο σιρόπι, μέλι και καρύδι, μοσχοβολάνε ελαιόλαδο κανελογαρύφαλο και πορτοκάλι. Τί άλλο θέλει ένας γλυκατζής (και όχι μόνο) για να είναι ευτυχισμένος; Όταν είναι καλοφτιαγμένα τρώγωνται δύο-δύο, για να μην πω τρία-τρία. Ευτυχώς όσο περνάνε τα χρόνια κάνουν την εμφάνισή τους όλο και νωρίτερα στην αγορά. Μπορούμε δηλαδή να τα βρούμε στα ζαχαροπλαστεία και στους φούρνους ακόμα και από τα τέλη Οκτωβρίου. Σε κάθε περίπτωση, δεν μας εμποδίζει κανένας να τα φτιάξουμε στο σπίτι, ακόμα και το Δεκαπενταύγουστο (!). Όχι εγώ, μια φίλη μου. Ζ.Π.
Κουραμπιέδες και κοκορέτσι
Δεδομένου ότι αποτελούν πεντανόστιμες επιλογές ανεξαρτήτως εποχής και συνθήκης οι κουραμπιέδες είναι ένα γλυκό που θα έπρεπε να είναι διαθέσιμο όλες τις περιόδους, πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει σε αντίθεση με τα (πιο εύκολα διαθέσιμα μελομακάρονα). Παρομοίως, το κοκορέτσι είναι ένα έδεσμα που αν και είναι πια διαθέσιμο σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι στο παρελθόν παραμένει εμμονικά ταυτισμένο με το Πάσχα, παρότι δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος που να συνδέει το υπέροχο αυτό έδεσμα με τη συγκεκριμένη γιορτή. Β.Μ.
Βασιλόπιτα Κέικ
Λατρεύω και να φτιάχνω αλλά και να απολαμβάνω τη Βασιλόπιτα τύπου κέικ. Δεν είναι μόνο το παιχνίδι για το ποιος θα βρει το φλουρί, αλλά και το γεγονός ότι πάντα τα κομμάτια της που περισσεύουν γίνονται το καλύτερο πρωινό έδεσμα, για τις πρώτες ημέρες της χρονιάς. Γιατί, λοιπόν, να μην την τρώγαμε για πρωινό ή για συνοδευτικό του απογευματινού μας ροφήματος όλο τον χρόνο; Μπορούμε να ξεκινήσουμε αυτή τη γλυκιά παράδοση από φέτος κιόλας. Ε.Σ.
Γεμιστή γαλοπούλα
Η γεμιστή γαλοπούλα είναι από τα πιο διαδομένα φαγητά του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού αλλά εγείρει ενστάσεις: ενώ για μερικούς είναι αγαπημένη, για άλλους είναι το πιάτο προς αποφυγήν που τη θέση του είναι προτιμότερο να πάρει ένα γιορτινό κατσικάκι, χοιρινό ή αρνάκι φούρνου με μελωμένες πατατούλες. Για μένα ήταν από παιδί ο λόγος που επέμενα πάντα να περάσουμε την ημέρα των Χριστουγέννων στη θεία μου: η γαλοπούλα της ήταν πιο γλυκιά και ζουμερή και με πιο τραγανή πέτσα από τη γαλοπούλα της μητέρας μου και κάθε χρόνο έκανε διαφορετικούς πειραματισμούς στη γέμιση. Και εγώ ανυπομονούσα να ανακαλύψω τους καινούριους συνδυασμούς υλικών που κρύβονταν σαν χριστουγεννιάτικο δωράκι στο κέντρο του ζουμερού κρέατος: άλλοτε τυριά και αλλαντικά και άλλοτε γλυκά κάστανα, κουκουνάρια και κιμάς, μοσχομυριστός και πορτοκαλένιος στα αρώματα. Άραγε ποιος θα είναι ο ευφάνταστος συνδυασμός της για φέτος; Ε. Τσ.
Φανουρόπιτα
Δεν θα τη χαρακτήριζα ακριβώς εορταστικό γλυκό καθώς δεν φτιάχνεται μόνο την παραμονή του Αγίου Φανουρίου (στις 26 Αυγούστου) αλλά και σε κάθε περίσταση που κάποιος έχει χάσει ένα αντικείμενο και παρακαλεί τον Άγιο Φανούριο να του το φανερώσει. Από την άλλη, δεν είναι παρά ένα κέικ λαδιού, εύκολο και υγιεινό, ένα zero waste γλυκό -για να μιλήσουμε με τους όρους που αποτελούν πλέον trend στην κουζίνα μας- που φτιάχνεται γρήγορα και μάλιστα με υλικά που όλοι έχουμε λίγο πολύ στο σπίτι. Στο σπίτι μας η φανουρόπιτα ήταν ένα γλυκό που φτιάχναμε συχνά αντί για κέικ, ενώ το έχω συνδέσει και με οικογενειακές μαζώξεις στην παραλία στην αυγουστιάτικη φεγγαράδα. Ενώ άλλοι τρώγανε την παραδοσιακή ριγανάδα, εγώ μας θυμάμαι να τρώμε… φανουρόπιτα! Και επειδή είναι ένα ελαφρύ γλυκό χωρίς πολλή ζάχαρη, βούτυρο, κρέμα γάλακτος, το αγαπώ πολύ και εννοείται ότι δεν μπορώ να περιοριστώ να φάω ένα μόνο κομμάτι… Ν.Κ.
Τα κείμενα υπογράφουν: Νίκη Μαρία Κοσκινά, Βαγγέλης Μαρινάκης, Γιάννα Μπαλαφούτη, Ζωή Παπαφωτίου, Εύη Σκλατινιώτη, Λευτέρης Τρίγκας, Εύη Τσιροπούλου
