Υπάρχουν κάποια εστιατόρια που διηγούνται ιστορίες και το Liystor ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Είχαμε τη χαρά -και την πείνα- να είμαστε οι πρώτοι που δοκίμασαν το ολοκαίνουργιο μενού του, λίγο πριν το κοινό πάρει θέση στο τραπέζι.
Η σάλα του Liystor
Μπαίνεις στο Liystor και σταματάς. Όχι για να κοιτάξεις το μενού, αλλά για να κοιτάξεις γύρω σου. Το κτίριο του 19ου αιώνα που φιλοξενεί σήμερα το εστιατόριο ήταν κάποτε το σπίτι του Κυριάκου Πιττάκη, του πρώτου Έλληνα αρχαιολόγου, με πάθος για την Ακρόπολη και τα μυστικά της. Αυτή η ενέργεια δεν έχει χαθεί – απλώς μεταφράζεται αλλιώς: μέσα από τις γεύσεις, τις υφές και τα αρώματα που έρχονται από την κουζίνα. Το κτίριο παραμένει διατηρητέο, με αρχιτεκτονική που αποπνέει παράδοση και χαρακτήρα. Ξύλινα πατώματα που έχουν πατηθεί από άλλες εποχές, αυλή που θυμίζει παλιά Αθήνα, και ένα rooftop που κόβει την ανάσα – όχι μόνο για τη θέα του, αλλά και για το πώς σε κάνει να νιώθεις: σαν να βρίσκεσαι ταυτόχρονα στο κέντρο του κόσμου και στο τραπέζι του παππού σου.
Ο Νίκος Αποστολάκης μαγειρεύει μνήμες
Το δικό μας τραπέζι – εκείνο που βλέπει κατευθείαν στην Ακρόπολη – ήταν έτοιμο. Το ίδιο κι εμείς. Με το που κάτσαμε, ξεκίνησε το ταξίδι. Δεν χρειάστηκαν πολλά λόγια. Ένα δροσερό κρασί από ελληνικό αμπελώνα, λίγος ήλιος που τρύπωνε ανάμεσα από τα κλαδιά, και ένα μενού που κρατά την Ελλάδα στην καρδιά του, χωρίς να την κρατά δέσμια.
Ο Νίκος Αποστολάκης έχει επιλέξει να «μαγειρέψει μνήμες». Κάθε πιάτο είναι μια αναφορά, ένα κεφάλαιο από το μεγάλο βιβλίο της ελληνικής κουζίνας – όχι όπως τη μάθαμε από τις γιαγιάδες μας, αλλά όπως θα ήθελαν οι ίδιες να εξελιχθεί.
View this post on Instagram
Ξεκινήσαμε με την αθηναϊκή σαλάτα με καπνιστή τσιπούρα – κομψή, ντελικάτη, με αέρα belle époque. Ύστερα ήρθε η πολίτικη σαλάτα με μοσχαρίσια γλώσσα και σινάπι – τραγανή, δροσερή, με χαρακτήρα. Πλάι τους, μια χορτοτυρόπιτα σε ανοιχτή εκδοχή, σαν αυτές που έβγαζαν τα χέρια της μαμάς Κυριακής, αλλά εδώ με φίνο άγγιγμα και τέλεια εκτελεσμένο ζυμάρι.
Τα κυρίως πιάτα ήταν μια ωδή στην παλιά Αθήνα, χωρίς την παραμικρή διάθεση μουσειακής νοσταλγίας. Το σπετσοφάι με ψάρι ήταν ίσως από τα πιο έξυπνα reinterpretations που έχουμε δει: η φωτιά και η θάλασσα στο ίδιο πιάτο, χωρίς φασαρία. Το λαβράκι με σκορδαλιά και τουρσί ήταν τραγανό, τολμηρό και υπέροχα ισορροπημένο. Το χοιρινό ασπρογιαχνί – αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε «θα πάρω το ασπρογιαχνί»; – ήρθε με πράσο, σελινόριζα και ένα μεταξένιο βούτυρο που έντυνε όλο το πιάτο με στοργή.
Γλυκά από άλλη εποχή
Και μετά ήρθαν τα γλυκά. Εκεί το Liystor δεν κάνει καμία υποχώρηση. Το εκμέκ κανταΐφι είναι βαθιά ελληνικό, βαθιά γιορτινό, βαθιά συγκινητικό. Το ρεβανί με μους φιστικιού και παγωτό καρύδα είναι η απόδειξη ότι το σιροπιαστό μπορεί να είναι ανάλαφρο, τολμηρό και επίκαιρο. Και φυσικά, η πάστα «ποντικάκι» δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι. Είναι μια γλυκιά νοσταλγία, μεταμορφωμένη με τεχνική και λεπτότητα.
Πέρα από τα πιάτα, όμως, είναι ο τρόπος που τα φέρνει το Liystor στο τραπέζι που κάνει τη διαφορά. Είναι σαν να σου ψιθυρίζει: «θυμάσαι;». Και κάπου εκεί, μεταξύ πρώτης και τελευταίας μπουκιάς, συνειδητοποιείς πως αυτό που τρως δεν είναι απλώς φαγητό. Είναι εμπειρία. Είναι Αθήνα. Είναι παρελθόν και παρόν μαζί.
Η Cantina φεύγει από το Liystor με γεμάτο στομάχι και ακόμα πιο γεμάτη καρδιά. Το νέο μενού δεν είναι απλώς καλό – είναι ειλικρινές, άρτιο και απρόβλεπτα συναισθηματικό. Μια πραγματική προσθήκη στον γαστρονομικό χάρτη της πόλης, σε έναν χώρο που ξέρει τι σημαίνει ιστορία – και ξέρει πώς να τη σερβίρει με στυλ στην σκιά του πιο φωτεινού μας μνημείου.
Info
Ερμού 92-94, 210.2241113
Διαβάστε επίσης:
8 νέα εστιατόρια κάνουν την εμφάνισή τους στην Αθήνα
Ox Athens και Brutus υμνούν την κρεατοφαγία με δύο δυνατά event
