Τρυφερές ρίζες από σπανάκι, άγρια μανιτάρια, δύο μελάτα αυγά και μελίχλωρο από τη Σαμοθράκη. Όλα αυτά σε ένα μικρό τηγάνι που μόλις έχει βγει από τη φωτιά. Τα αυγά σπάνε και ο κρόκος τρέχει σαν λάβα αγκαλιάζοντας όλα τα υλικά και η κάθε πιρουνιά κρύβει και έναν αναστεναγμό από πίσω. Τέτοια πιάτα που μέσα από την απλότητα των υλικών κρύβουν μια μεγάλη νοστιμιά ετοιμάζει ο Γιάννης Λουκάκης μαζί με την ομάδα του στα Άκρα. Ένα εστιατόριο, που μέσα στα δύο περίπου χρόνια λειτουργίας του έχει καταφέρει να κάνει μεγάλο θόρυβο. Βέβαια, σε αυτόν τον θόρυβο βοηθούν και τα γλυκά του Σπύρου Πεδιαδιτάκη, που χωρίς να γίνομαι υπερβολικός είναι από τα καλύτερα (αν και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη) της πόλης.

Στα Άκρα έχω βρεθεί δύο φορές στο παρελθόν. Είχα πάντα την ίδια γνώμη: ένα ωραίο, μικρό εστιατόριο με λίγο ασταθή κουζίνα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν νόστιμη – που πήγαινε σύμφωνα με τα κέφια του σεφ, του Γιάννη, και με φοβερά γλυκά. Η ατμόσφαιρα του ζεστή, είναι σαν να τρώτε στην κουζίνα του εστιατορίου, καθώς δεξιά και αριστερά πάντα κάτι ετοιμάζεται, ενώ στο βάθος η φωτιά καίει με τις σχάρες και τις εστίες φορτωμένες. Τα τραπέζια μικρά – δεν είναι για μεγάλες παρέες – που φέρνουν κοντά τους άγνωστους θαμώνες. Ένα διαφορετικό εστιατόριο θα έλεγα, που αξίζει να το επισκεφτείτε έστω και μια φορά, αν και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξει και δεύτερη.

Το μενού του πατάει κυρίως στα λαχανικά και τα ψαρικά, χωρίς να λείπουν βέβαια και τα πιάτα με κρέας. Αλλάζει τακτικά, μιας και ακολουθεί την εποχικότητα, αλλά και τα φρέσκα που βρίσκουν στην αγορά – η τάση της εποχής. Εκείνο το βράδυ της Τετάρτης που το επισκέφτηκα δοκίμασα ακόμα τη σουπιά με το σπανάκι. Ένας κλασικός συνδυασμός που, όμως, εδώ παρουσιάζεται διαφορετικά. Το σπανάκι είναι αχνιστό, η σουπιά ψητή και λεπτοκομμένη και στη βάση του πιάτου υπήρχε ταραμάς, που έσπαγε τη γλύκα των άλλων δύο. Ωραία ήταν και τα τηγανητά παντζάρια με γάλα αμυγδάλου, στα οποία η τηγανιτή κάπαρη κέρδιζε λίγο τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μια ακόμα έξυπνη ιδέα ήταν το κουνουπίδι που το έψηναν στην φωτιά και το σέρβιραν με γλυκά κρεμμυδάκια στιφάδο. Η αλήθεια είναι ότι το κουνουπίδι τους είχε ξεφύγει λίγο στο ψήσιμο με κάποια σημεία του να είχαν μια δυσάρεστη γεύση. Από την άλλη η σάλτσα στιφάδο είχε πλούσια γεύση και οι βούτες με το προζυμένιο ψωμί, που φτιάχνουν καθημερινά – συνταγή του Σπύρου – ήταν αναπόφευκτες. Τέλος, ο καπνιστός, τρυφερός πετεινός σε σάλτσα παστιτσάδας συνοδευόταν από μεγάλες κυδωνάτες τηγανιτές πατάτες (έγιναν άφαντες στην στιγμή) και χλωρή Κιμώλου που, όμως, η τελευταία ήταν σε μικρή ποσότητα που δεν ακουγόταν καθόλου.

Φυσικά δεν θα γινόταν να φύγω χωρίς να δοκιμάσω κάποιο από τα γλυκά του Σπύρου. Τρία στο σύνολο. Και όχι δεν έκανα υπερβολή, γιατί απλά τα γλυκά που φτιάχνουν αποτελούν ένα λόγο για να το επισκεφτείτε. Ειδικά, η τάρτα με το καραμελωμένο γάλα, που είναι από τις αγαπημένες μου, αλλά και το παγωτό από επίσης καραμελωμένο ψωμί (ναι, ναι ψωμί!), κάστανα σε φλέιξ και μαύρη, γευστική σοκολάτα.

info
Αμύντα 12, Παγκράτι, τηλ. 2107251116.

30-45 ευρώ χωρίς κρασί.