Κάποτε παράδεισος για τους όπου γης σέρφερ, σήμερα ένας αναδυόμενος προορισμός που με κεκτημένη ταχύτητα ανακηρύχθηκε ως το Καλύτερο Νησί στον Κόσμο για το 2019.
Η περίμετρος της ακτογραμμής του που σχηματίζει ένα νοητό δάκρυ το κάνει να ξεχωρίζει σαν την ήρα από το στάρι ανάμεσα στα 7.641 νησιά του συμπλέγματος των Φιλιππίνων. Και η αλήθεια είναι ότι μόνο δάκρυα στα μάτια μπορεί να σου φέρει η θέα των απάτητων από τουριστικά στίφη ακρογιαλιών, τα πυκνά δάση από κοκοφοίνικες, τα σμαραγδένια νερά, αλλά και το γεγονός ότι σ’ αυτή την εσχατιά της γης η βιώσιμη ανάπτυξη και η περιβαλλοντική ενσυναίσθηση έχουν λάβει διαστάσεις απαρέγκλιτου θέσφατου.
Συχνά τα περιοδικά ανακαλύπτουν με το καντάρι ανάλογους παρθένους παραδείσους και υπόσχονται στους αναγνώστες τους ανάπαυλα τόσο ξέγνοιαστη όσο -ας πούμε- ο βίος των πρωταγωνιστών της αλήστου μνήμης ταινίας «Η Γαλάζια Λίμνη». Ελάχιστες φορές ακριβολογούν, αφού η υπερβολή είναι συνυφασμένη με οποιαδήποτε οιονεί καινούρια ανακάλυψη του Τύπου. Όμως το Σαργκόου, όπως προφέρεται το όνομα τούτου του μικρού νησιού, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αλλωστε πόσο τυχαία μπορεί να είναι η ανάδειξή του ως το Καλύτερο Νησί της Ασίας αλλά και του κορυφαίου νησιού του κόσμου από τη βίβλο των ταξιδιωτικών εντύπων, ήτοι της αμερικανικής έκδοσης του περιοδικού «Conde Nast Traveler».
Το αλλοτινό ανομολόγητο μυστικό των Αυστραλών σέρφερ, οι οποίοι θρυλείται ότι εντόπισαν πρώτοι το καρτ-ποσταλικής ομορφιάς νησί στα βορειοδυτικά των Φιλιππίνων, αναδεικνύεται χρόνο με τον χρόνο σε Ιερό Δισκοπότηρο για υποψιασμένους και ανυποψίαστους ταξιδιώτες, ακόρεστους Instagrammers και αδίστακτους digital media influencers, αποφασισμένους να φτάσουν ως την άλλη άκρη της Γης για την τέλεια selfie. Μαζί με τους επισκέπτες ο αριθμός των οποίων αυξάνει γεωμετρικά, αρχίζουν να εμφανίζονται και τα πρώτα ίχνη δυτικής ζωής – ευτυχώς όμως η ανάπτυξη έρχεται με μέτρο, με τρόπο φιλικό προς το περιβάλλον και εναρμονισμένα στην bohemian ατμόσφαιρα που ούτως ή άλλως διαποτίζει το νησί. Εξάλλου, αν κάτι κάνει το Σαργκόου ακαταμάχητο είναι ο απροσποίητος χαρακτήρας και η ανεπιτήδευτη ιδιοσυγκρασία των αυτοχθόνων του. Στην πραγματικότητα αυτά λειτουργούν ως το καλύτερο αντίδοτο έπειτα από μια πτήση, που στην καλύτερη περίπτωση και με μία μόνο ενδιάμεση στάση στη Μανίλα διαρκεί δώδεκα ώρες από κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα μέχρι το μικρό τοπικό αεροδρόμιο του νησιού με τις υποτυπώδεις υποδομές.
Το Σαγιάκ λειτουργεί ως ένας από τους ελάχιστους φάρους δυτικού πολιτισμού στο νησί, αφού είναι ένα από τα λίγα σημεία όπου θα συναντήσει κανείς ΑΤΜ. Η κατάσταση με τις συναλλαγές στο Σαργκόου θυμίζει λίγο πολύ τα ελληνικά συναλλακτικά ήθη πριν από την τραπεζική κρίση του 2015. Τα μετρητά έχουν τον πρώτο λόγο παντού, τα αυτόματα μηχανήματα συναλλαγών είναι μηδαμινά, ενώ πολλές από τις μικρές τοπικές επιχειρήσεις δεν έχουν την παραμικρή υπόνοια τι σημαίνει POS. Η κατάσταση εννοείται ότι είναι πιο εξευρωπαϊσμένη στα ξενοδοχεία, τα οποία ξεφυτρώνουν μπροστά σε παραλίες μέσα σε κατάφυτες εκτάσεις, στο χείλος των ποταμών που διατρέχουν το νησί.
Από τα πρώτα, τα πιο κομψά και τα πλέον πολυτελή -αλλά δίχως ίχνος υπερβολής- καταλύματα που δημιουργήθηκαν στο Σαργκόου είναι το «Nay Palad Hideaway». Ουσιαστικά δεν πρόκειται για ένα ακόμα ξενοδοχείο, αλλά για το όνειρο ζωής της Βελγίδας Carolin Dekeyser. Εχοντας ζήσει παιδιόθεν μια μάλλον νομαδική ζωή, με σταθμούς σε Νέα Υόρκη, Αμβούργο, Ιμπιζα, Βερολίνο και Φιλιππίνες, η επιχειρηματίας και κόρη του παλαίμαχου τερματοφύλακα της Μπουντεσλίγκα Robert Dekeyser βρήκε προσωρινά απάγκιο στο Σαργκόου. Και το έφτιαξε κουκλίστικο. Με άξονα το ευρύτατα διαδεδομένο πια barefoot luxury (μτφ. ξυπόλητη πολυτέλεια), η Dekeyser, η οποία μεταξύ άλλων διαθέτει και τη δική της εταιρεία κατασκευής επίπλων από κομπόστ, έστησε μια εστία φιλοξενίας που σκοπό έχει όχι μόνο να λειτουργήσει ως καταφύγιο από την πολύβουη ζωή του «πρώτου κόσμου», αλλά να αναπτύξει δεσμούς ανάμεσα στον τόπο και τους επισκέπτες του. Ακριβώς το ίδιο ευαγγελίζεται και το «Soul Tribe Beach Retreat», το αντίπαλον δέος του πολυτελούς ξενοδοχείου, που απευθύνεται σε όλους εκείνους που έχουν ασπαστεί το δόγμα του glamping (εκ των λέξων glamour και camping). Οι καμπάνες και οι σκηνές που προσφέρονται ως επιλογές διαμονής στο εν λόγω κατάλυμα φυσικά απέχουν παρασάγγας απ’ ό,τι έχει κανείς στον νου του ως κατασκήνωση, αφού είναι πιο άνετες, πιο μεγάλες και περισσότερο λουσάτες από ένα μέσο αστικό διαμέρισμα των Αθηνών. Και μπορεί η χορτοφαγία και η εξάσκηση στον διαλογισμό να μην είναι προαπαιτούμενα για να μείνει κανείς εδώ, ωστόσο βοηθούν στο να απολαύσει την ολιστική αναγέννηση σώματος και πνεύματος και να έρθει ένα βήμα κοντύτερα στον ανώτερο εαυτό του. Για ακόμα πιο φυσιοδιφική εμπειρία με διαμονή σε αληθινά δεντρόσπιτα, υπάρχει πάντα το «Harana Surf», οι ιδιοκτήτες του οποίου καυχιούνται ότι φύτεψαν όσα δέντρα χρειάστηκε να κόψουν για να φτιάξουν ένα ξενοδοχείο που θα ξετρέλαινε μέχρι και τον Μόγλη.
Σε κάθε περίπτωση, οι αθλοπαιδιές -και ειδικά το σερφ- είναι μπολιασμένο στην κουλτούρα του νησιού. Χωρίς μια σανίδα υπό μάλης νιώθει κανείς μισός στο Σαργκόου. Η πιο διάσημη παραλία για προχωρημένους αλλά και αρχάριους στο σπορ είναι το Cloud 9 και η ιδανική περίοδος για δοκιμάσει κάποιος να δαμάσει τα κύματα ξεκινά στα μέσα Αυγούστου και ολοκληρώνεται στο τέλος Οκτωβρίου.
Χρήσιμο tip: Οι δάσκαλοι της σχολής που λειτουργεί στο ξενοδοχείο «Kermit» έχουν τη φήμη των καλύτερων. Και δεν χρειάζεται να καταλύει κανείς εκεί για να του μεταλαμπαδεύσουν τεχνογνωσία. Κι αν η ισορροπία πάνω στο νερό στεφθεί με αποτυχία, υπάρχει πάντα η εναλλακτική λύση του ποδηλάτου. Το μικροσκοπικό νησί διαθέτει απίθανες ποδηλατικές διαδρομές, ενώ για να πραγματοποιήσει κανείς ολόκληρο τον γύρο του δεν χρειάζεται περισσότερες από πέντε ώρες – και μια ιδέα καλής φυσικής κατάστασης.
Υπάρχουν βέβαια και πιο ξεκούραστοι τρόποι να ζήσει κάποιος την εξωτική εμπειρία. Οπως ξαπλώνοντας ράθυμα σε κάποιο από τα μικρά τουριστικά σκάφη που πραγματοποιούν καθημερινά τον περίπλου του νησιού, αλλά και κοντινά ταξίδια στις νησίδες Daku, Guyam και στο Naked Island, το οποίο είναι όσο γυμνό προϊδεάζει το όνομά του. Μια νησίδα άμμου περικυκλωμένη από την απεραντοσύνη του γαλάζιου του Ειρηνικού Ωκεανού.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Gala που κυκλοφορεί με την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Δείτε επίσης
Κιότο: Κάποτε στην Ιαπωνία
Αγία Πετρούπολη: Η Βενετία του Βορρά
