Όπως οι βιτρίνες, έτσι και η γαστρονομία δημιουργεί τις δικές της τάσεις, μια φρέσκια κάθε φορά αύρα, που μαγειρεύει η ώσμωση ανάμεσα στο καινούριο που αναζητεί το κοινό, τα καπρίτσια των σεφ, την εισαγόμενη πληροφορία για το τι «παίζει» στις κουζίνες του πλανήτη αλλά και στην οικονομία και τις απαιτήσεις των καιρών. Μόδα, λοιπόν, είναι:
Συνεταιριστικά, τρώμε καλύτερα!
Οι παρέες γράφουν τη νεότερη ιστορία στο τοπίο της γαστρονομίας, παιδιά χωρίς κεφάλαιο αλλά με άποψη χαλαρή και ακομπλεξάριστη, μαζεύονται, προστρέχουν στην ιδέα του συνεταιρισμού, που κοστίζει λιγότερο, και τα πρώτα «συνεργατικά» στέκια ενθουσιάζουν το κοινό, που κολλάει στο μέλι μιας εναλλακτικής, παρεΐστικης χαλαρότητας, που μαγειρεύει σε τιμές ταβέρνας την υψηλή γαστρονομία (Θείο Τραγί) ή βάζει στην κατσαρόλα το ταπεινό φαγητό της κάθε μέρας, με τοπικά προϊόντα και ποτά μικρής παραγωγής (Περιβολάκι, 4 Νάνοι, Μαζί, Στο Δαφνί, Μανταλάκι, Παράταιρο).
Η νέα κοσμικότητα
Στην κορυφή των Ιμαλαΐων της «συνεταιριστικής» άποψης, πέντε μεγάλα ονόματα της ελληνικής εστίασης ξαναβγάζουν σύμπαν και ενθουσιασμένο στο προσκήνιο το αθηναϊκό «φαίνεσθαι» που είχε εξαφανίσει η κρίση και η πόλη ξαναζεί τις πιο ολοφώτιστες νύχτες της: το δίδυμο Λιάκου του Base Grill, ο Περικλής Κοσκινάς, ο Μάνος Ζουρνατζής και ο -Michelin- Νίκος Καραθάνος μαγειρεύουν κατσικάκι στον ξυλόφουρνο με τραχανά, σπεντζοφάι και κόκαλα με μεδούλι με «άλλη» άποψη και τεχνική, και η χρυσόσκονη ενός ολόφρεσκου γκλαμ μοσχοβολά ελληνικό χωριό και νωπή λαδομπογιά. Στον αντίποδα της Ταϊλάνδης, το ίδιο κοσμικό κοινό στριμώχνεται ανάμεσα σε εξωτικά κοκτέιλ και ντάμπλινγκς κάθε σαββατοκύριακο στο ολοκόκκινο του πάθους Kitty Cat του Συντάγματος. Ενώ στο City Bistro το μεσημεριανό γίνεται σαλάτα σπανακόπιτα και γκουρμέ δημιουργικότητα με επώνυμη περαντζάδα.
Το σούσι ποτέ δεν πεθαίνει
Κι εκεί που εμείς οι αφελείς δημοσιογράφοι πιστέψαμε το αντίθετο, το σούσι ξανα-ζεί τις πιο μεγάλες του στιγμές, στην τρίτη μετα-Nobu εποχή του. Τέλος, το new style του Matsuhisa, το ολόφρεσκο japanese δεν είναι ωμό αλλά περίτεχνα μαγειρεμένο από τους σεφ που το διδάχτηκαν κοντά στον μεγάλο δάσκαλο, ένα νέο fusion που δανείζεται υλικά από το Περού μέχρι την Ελλάδα, και τον Χρόνη Δαμαλά στην κορυφή της νέας νοστιμιάς να το μαγειρεύει καλύτερα από τον καθένα στα χωρικά μας ύδατα: Δοκιμάστε Kiku, Tomoe, Rakkan, Cinco.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
Κι ενώ ο σεφ ως πρωτοσέλιδο χάνει κάτι από την αίγλη των περασμένων ετών, η νέα ελληνική κουζίνα σηκώνει παντιέρα, εμπνέεται από τις ταπεινές, ξεχασμένες συνταγές της γιαγιάς στο χωριό και μαγειρεύει με κόκορα αλανιάρη, φτιάχνει μόνη τα δικά της λουκάνικα με χοιρινά αρχαιοελληνικής γενιάς, κάνει σαλάτες με σπάνια αγριόχορτα, ψωνίζει από μικρούς παραγωγούς και φάρμες, τηγανίζει πατάτες βιολογικές της Νάξου και σπάει πάνω τους αβγά από κότες ελεύθερες και ωραίες. Η νέα ελληνικότητα γυρνά επιτέλους την πλάτη στην ισπανική μόδα που φυλάκισε για καιρό την εθνική της φόρα.
Καφενείον η Ελλάς
Η ρακή ρέει άφθονη και παγωμένη στην πρωτεύουσα, ο παλιός καφενές ξανα-βιώνει τις ώρες της μεγαλύτερης χαλάρωσης, αραχτός σε ψάθινες καρέκλες με τη Μποφίλιου στη διαπασών, οι μεζέδες ανοίγουν βαζάκια και κόβουν αλλαντικά και τυριά από τις καλύτερες στιγμές της ελληνικής παραγωγής ή μαγειρεύουν ζωντανά, στο γκάζι της ανοιχτής σκηνής, φαλάφελ και χούμους, ψητή μελιτζάνα και κεμπάπ. Το νέο καφενείο βγάζει τραπεζάκια έξω στο Ραντεβού και το Λαμπόρι των Πετραλώνων, στον Λούη και την Κορόβα στο Μεταξουργείο, στη Σφήκα στο Κουκάκι, στο Πενηνταράκι στον Βύρωνα, στον Παρνασσό στον Ν. Κόσμο, στην Μπιέλα στο Βοτανικό, στο Δέντρο στο Μοσχάτο αλλά και κάπου στη δική σου γειτονιά.
Στο ξενοδοχείο αλλά όχι για ύπνο
Το hotel dining έζησε τις χρυσές του εποχές στα χρόνια της γαλλικής κουζίνας για να ταυτιστεί με το επίσημο, το ακριβό, την ξεχωριστή περίσταση, τον τουρίστα στην πόλη μας. Τα boutique hotels της πόλης το ξαναβάζουν στη ζωή μας ελληνικό, με ψαγμένα ελληνικά προϊόντα (Δημήτρης Καράμπαμπας, Athens Gate), τοπικό κρητικό σε συσκευασία υψηλής γαστρονομίας (Γιώργος Στυλιανουδάκης, La Terrasse του Πεντελικού), απλό και σύνθετο συνάμα σαν ταραμοσαλάτα και τραχανά (Steven Frost, New Taste). Για όλες τις ώρες και χωρίς απαραίτητα να γιορτάζεις την επέτειο του γάμου σου.
Τα wine bars κλέβουν την παράσταση των bars
Ο νέος ελληνικός αμπελώνας -και ενίοτε κάποιοι φίλοι του από όλον τον πλανήτη- βρίσκουν το δικό τους στέκι κυρίως στο νέο Σύνταγμα αλλά και σε όλες τις γειτονιές της πόλης, οι καλές ετικέτες σερβίρονται σε ποτήρι, οι γευσιγνωσίες καθοδηγούνται από ανθρώπους του κρασιού, τα μεζεδάκια μαγειρεύει η νέα μικρή παραγωγή τοπικών προϊόντων, το κρασί γίνεται καθημερινότητα, μια στάση για μεσημεριανό, το πρώτο ποτό μετά το γραφείο, η χαλάρωση της νύχτας ή το κέφι της Ιπίτου αργά τη νύχτα. Όχι, το ουίσκι δεν είναι πια το εθνικό μας ποτό! (Vintage, Kiki de Grece, Οινοscent, Wine Point, Heteroclito, Fabrica de Vino, Faidon Delicatessen).
