Πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς κρασί; «Εφιάλτης»!, είναι η απάντηση του Ντίνου Στεργίδη και εξηγείται.
Η γιορτή του Πάσχα είναι μια έξοχη αφορμή για να θυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι το κρασί και η οινοποσία είναι από τις λίγες ηδονές που μπορούν να μας συνοδεύουν πιστά και σταθερά σε όλη μας τη ζωή και τις οποίες ούτε η επανάληψη, ούτε η συνήθεια κατορθώνουν να μειώσουν. Ακόμα και οι μηδενιστές αγαπούν το κρασί! Παράδειγμα ο Γκι Ντεμπόρ: λίγοι φιλόσοφοι έχουν κατορθώσει να εκφράσουν τόσο καλά όσο αυτός την απογοήτευση που μπορεί να προκαλέσει η σύγχρονη κοινωνία. Ο συνιδρυτής του κινήματος Internationale Situationiste (Διεθνής Καταστατική) και συγγραφέας του περίφημου βιβλίου «Η Κοινωνία του Θεάματος», που θεωρείται ο πρόδρομος αν όχι ο εμπνευστής του γαλλικού Μάη του ’68, αφού είδε και απόειδε πως η σύγχρονη κοινωνία δεν τον σηκώνει, αποτραβήχτηκε σε μια φάρμα της Οβέρνης στα βάθη της Γαλλίας, όπου και τελικά αυτοκτόνησε με μία σφαίρα στην καρδιά στις 30 Νοεμβρίου 1994.
Ωστόσο, λίγα χρόνια πριν, είχε ολοκληρώσει το τελευταίο του βιβλίο, το «Panegyrique». Εδώ σε αυτό το έσχατο, δημόσιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, o Ντεμπόρ παραδέχεται πως οι θεωρίες του τον ανάγκασαν να αγκαλιάσει ένα είδος ακραίου μηδενισμού που τον οδήγησε στην πλήρη απάρνηση και απόρριψη οποιουδήποτε στοιχείου καθιστά παραδεκτό και υποφερτό τον σημερινό τρόπο ζωής.
Από τη μήνη του όμως γλιτώνει ένα πράγμα: το κρασί. Στον «Πανηγυρικό» αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο-φόρο τιμής στην ηδονή του ποτού και του κρασιού, μια ηδονή που περιγράφει ως μία από τις ελάχιστες επίγειες απολαύσεις που μπόρεσαν να μετριάσουν την απέραντη απογοήτευση που ένιωθε με τη ζωή. «Δυο-τρία πάθη όλα κι όλα μ’ απασχόλησαν σ’ αυτή τη ζωή», γράφει, «αλλά το κρασί ήταν το πιο σταθερό και το πιο ζωντανό από αυτά. Μεταξύ των λιγοστών πραγμάτων που μου έδωσαν χαρά και με τα οποία έμαθα να καταπιάνομαι, εκείνο που σίγουρα έκανα καλύτερα απ’ όλα ήταν να πίνω κρασί».
Τα λόγια του Ντεμπόρ επιβεβαιώνουν ότι η αγάπη για το κρασί μπορεί να τροφοδοτήσει ένα κρυφό, ίσως και απόκρυφο, πάθος που ενδεχομένως δύσκολα περιγράφεται με λόγια.
Κάθε φιάλη κρασί που ανοίγουμε μας εισάγει σ’ έναν κόσμο απέραντο και ασύλληπτα πλούσιο. Ολα ενυπάρχουν, όλα ενσαρκώνονται μέσα σε 75 εκατοστόλιτρα υγρού: η γεωγραφία και το έδαφος, το φυτό και οι κλιματολογικές συνθήκες, η τέχνη του ανθρώπου που περιποιήθηκε το αμπέλι, που φρόντισε το σταφύλι, που οινοποίησε το κρασί· που το μεγάλωσε, συχνά για χρόνια ολόκληρα. Υλη, χρόνος, χώρος, δουλειά: όλα συνυπάρχουν και όλα επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο και κάθε φορά που ανοίγουμε μια φιάλη. Και το επιστέγασμα της απόλαυσης; Το ρίσκο που παίρνουμε όταν αγοράζουμε ένα κρασί που δεν γνωρίζουμε. Το ρίσκο της απογοήτευσης αλλά και το ρίσκο της ανακάλυψης. Ενα ρίσκο που δεχόμαστε αναζητώντας την υπέρτατη απόλαυση στο μονοπάτι της οινικής γνώσης.
Πιείτε, λοιπόν, δίχως συστολές και δίχως υστεροβουλία, στη μνήμη του ανυπόταχτου Γαλάτη Γκι Ντεμπόρ, που βρήκε αποκούμπι στο κρασί όταν τίποτε άλλο δεν είχε πια νόημα στη ζωή.
Ο Ντίνος Στεργίδης γεννήθηκε στην Αυστραλία, σπούδασε στη Γαλλία και τις ΗΠΑ Χωροταξία και Πολιτικές Επιστήμες, διευθύνει την εταιρεία Vinetum, διοργανώνει το Οινόραμα και αποτυπώνει γραπτώς σκέψεις για το κρασί από το 1987.
Δείτε επίσης
Οινόραμα 2018: Το «success story» μιας δυνατής οινικής διοργάνωσης
