Ολες οι σχέσεις έχουν τα δικά τους μυστικά, που όμως όταν τα γνωρίζεις βρίσκεσαι πολύ κοντά στην επίτευξη του στόχου σου.
Μυστικό πρώτο: Ο πετυχημένος γάμος είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε πρόκειται για τυριά και κρασιά είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών και υποχωρήσεων. Με άλλα λόγια, αναζητούμε το εφικτό και όχι το τέλειο.
Μυστικό δεύτερο: Οπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους, κάθε κομμάτι τυρί και κάθε μπουκάλι κρασί είναι μοναδικό και διαφέρει από τα υπόλοιπα του είδους του. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ότι ένα κεφάλι τυρί που ωριμάζει μπορεί να χάσει το 20% της υγρασίας του, άρα και του βάρους του, μέσα σε τρεις μήνες. Τούτο όμως σημαίνει ότι μεταβάλλονται οι αναλογίες των συστατικών του, όπως το αλάτι ή τα λιπαρά, άρα και τα χαρακτηριστικά του. Οπως μεταβάλλονται και τα χαρακτηριστικά των κρασιών με το πέρασμα του χρόνου. Επομένως, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε, θα πρέπει να μιλάμε για το ταίριασμα ενός συγκεκριμένου τυριού με ένα συγκεκριμένο κρασί σε μια δεδομένη στιγμή. Κομματάκι δύσκολο δηλαδή, οπότε υποχρεωτικά καταφεύγουμε σε γενικεύσεις.
Μυστικό τρίτο (αλλά όχι ακριβώς μυστικό): Η δική μας, η ελληνική, γαστρονομική κουλτούρα επιφυλάσσει στο τυρί ρόλο δευτερεύοντα. Ενώ σχεδόν ποτέ δεν λείπει από το τραπέζι, είτε πρόκειται για λευκά τυριά όπως η φέτα, είτε για σκληρά όπως η γραβιέρα, πολύ σπάνια έχει αυτοτελή παρουσία. Συνήθως προσφέρεται ως συνοδευτικό άλλων φαγητών ή αποτελεί μέρος μιας ομάδας πιάτων που παρουσιάζονται όλα μαζί στο τραπέζι. Η ιδέα του «πλατό» ή της ποικιλίας τυριών ήρθε σχετικά αργά στη χώρα μας και, όπως όλες οι καινούριες ιδέες, συνοδεύτηκε από τις αναπόφευκτες στρεβλώσεις.
Θυμάμαι, τη δεκαετία του ’80 και αρχές του ’90 -ξέρετε, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα-, τις απίστευτες ποικιλίες τυριών που παρουσίαζαν τα «restaurants» της μόδας. Αρχιζαν με φέτα, για να μην ξεχνάμε τις ρίζες μας και τέλειωναν με μπλε τυρί Δανίας, που για την περίσταση βαφτιζόταν ροκφόρ. Ανάμεσά τους στριμώχνονταν κάνα κομμάτι μανούρι, καμιά γραβιέρα και οπωσδήποτε camembert, το οποίο έκανε επίσης και σόλο καριέρα, σερβιρισμένο ψητό με μαρμελάδα βατόμουρο! Βεβαίως, από τότε μάθαμε και καταλάβαμε πολύ καλύτερα τόσο το τυρί όσο και το κρασί, όμως δεν είμαι σίγουρος ότι έχουμε ξεπεράσει εντελώς τον αστικό μύθο ότι «το τυρί είναι ο καλύτερος φίλος του κρασιού». Γιατί δεν είναι, όχι τουλάχιστον περισσότερο από το κρέας, το ψάρι ή τα μανιτάρια. Και υπακούει στους ίδιους κανόνες.
Μυστικό τέταρτο: Καθώς σε αρκετά τυριά κυριαρχούν η λιπαρότητα, η οξύτητα ή η αλμύρα, ταιριάζουν περισσότερο με λευκά κρασιά, που κατά κανόνα διαθέτουν χαρακτηριστικά ικανά να τις αντιμετωπίσουν. Για παράδειγμα, λευκά τυριά με λιγότερο ή περισσότερο τονισμένη οξύτητα, που θα ένιωθαν άνετα δίπλα σ’ ένα αντίστοιχα ζωηρό λευκό ξηρό κρασί, με βάση τις ποικιλίες Ασύρτικο, Sauvignon Blanc ή τα αντίστοιχά τους. Η εθνική μας φέτα ταιριάζει με μια καλή ρετσίνα, αλλά και με νευρικά λευκά κρασιά. Τα ημίσκληρα τυριά όπως το κασέρι ή αρκετές αγελαδινές γραβιέρες στέκονται άνετα δίπλα σε ένα λευκό ξηρό κρασί, ελαφρά περασμένο από βαρέλι, ενώ τα περισσότερο λιπαρά ή πικάντικα τυριά προτιμούν μάλλον τα πιο πλούσια, βαρελάτα λευκά ξηρά κρασιά.
Οι φίλοι των κόκκινων κρασιών θα αποφύγουν τις έντονες τανίνες προτιμώντας κρασιά από Merlot, Sangiovese, Pinot Noir ή Αγιωργίτικο. Στην αλμύρα μιας κυκλαδίτικης κοπανιστής ή ενός ροκφόρ η απάντηση είναι γλυκό κρασί, κατά προτίμηση λευκό. Και πάει λέγοντας.
Διαβάστε επίσης:
Τα 4 πιο υγιεινά είδη ζυμαρικών που μπορείς να επιλέξεις
Έκθεση: Πώς άλλαξε ο κορωνοϊός τις καταναλωτικές τάσεις
Σαγανάκι: 10 συνταγές για να το απολαύσετε
