Το φαγητό είναι η ενήλικη ζωή μας, είναι η παιδική μας ηλικία, είναι γλώσσα – αλλά μαθαίνουμε κι άλλες. Για να ανοίξει ο κόσμος μας.
Τρώω προσούτο με πεπόνι. Και καρπούζι με φέτα. Και σταφύλι με κομματάκια γραβιέρας Νάξου. Τρώω όλα τα ψαρικά και τα όστρακα, και ποτέ δεν θα έλεγα όχι σε μια αστακομακαρονάδα. Τρώω κοκορέτσι και κεφαλάκια αρνίσια. Αλλά δεν θέλω αλάτι στην καραμέλα και στη σοκολάτα μου. Είμαι παμφάγο σε μια εποχή αδηφαγίας.
Πήρα τη γεύση από τον πατέρα μου, κάθε μπουκιά είναι ευεξία, θα δοκίμαζα τα πάντα, στα ταξίδια ο βασικός προορισμός είναι γαστριμαργικός. Πήρα τον διαβήτη από τη μητέρα μου, κάθε μπουκιά σημαίνει και δυο στάλες ινσουλίνης, κάθε γεύμα μια μικροσκοπική ένεση, η ηδονή με την οδύνη. Η σχέση μου με το φαγητό υπήρξε πάντα ηδονική. Ως παιδί ήμουν υπέρ το δέον στρουμπουλή. Πάντα θα είμαι κάπως στρουμπουλή. Το ξύλινο σκαμνάκι στην κουζίνα της μαμάς μου είναι όλο χαρακιές. Το χρησιμοποιεί πια για να φτάνει τα μπολ στα ψηλά ράφια. Μα εγώ βλέπω πάντα εκεί καθισμένο τον πεντάχρονο εαυτό μου να διηγείται τη μέρα του. Στα δέκα να σηκώνεται, να ανοίγει τις ντομάτες για τα γεμιστά, να θρυμματίζει την ψίχα τους, να ψιλοκόβει τις πιπεριές, να πλένει τον μαϊντανό. Οι συνταγές της μητέρας μου είναι γραμμένες κάπου βαθιά στο ασυνείδητό μου, ξεπηδάνε κάθε φορά που μαγειρεύω, είναι ο χάρτης και ο μπούσουλας, η μυρωδιά από το κοτόπουλο όσο ψήνεται στον φούρνο (τον δικό μου).
Το φαγητό είναι η παιδική μας ηλικία. Και ενίοτε η πατρίδα μας, όταν δεν έχει ξεμείνει καμιά άλλη. Στο πρώτο ραντεβού με τον άντρα μου συμφωνήσαμε ότι τα παϊδάκια τρώγονται με τα χέρια. Τα παιδιά μας τρώνε σκέτα μακαρόνια καμένα με λάδι, και από πάνω ένας τόνος κονσέρβα και τυρί. Το βασικό τους comfort food είναι το δικό μου. Και μερικά βράδια, ακόμα κι αν έχει φαγητό, θέλουν φέτες ψωμί με λάδι, φέτα και ντομάτα, όπως ο μπαμπάς τους. Το αγαπημένο φαγητό του δεκάχρονου γιου μου είναι ταλιατέλες με σολομό, μια ιδέα κρέμα και μια κουταλίτσα χαβιάρι. Ο μικρός προτιμά τη σπανακόπιτα.
Η διατροφή μου δεν είναι μεσογειακή, είναι γονική. Τη δανείστηκα από τους ουρανίσκους τους και τη φορτώνω στους απογόνους μου. Σε όλα τα κοκκινιστά βάζω κανέλα. Στο κουνελάκι ένα φύλλο δάφνης. Στα ψητά φούρνου δεντρολίβανο. Η φέτα δεν λείπει ποτέ από το τραπέζι μας, και σαλάτα κάνω χωριάτικη. Τα παιδιά μου λατρεύουν όλα τα ψαρικά. Μα πιο πολύ θαρρώ τα ίδια τα ψάρια. Ο παππούς τους, που δεν γνώρισαν, θα μπορούσε να τρέφεται μόνο με αυτά. Το φαγητό είναι η ενήλικη ζωή μας. Ορίζει τη μέρα μας, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, η σκανταλιά και η λαγνεία μας. Το φαγητό είναι η παιδική μας ηλικία και οι μνήμες μας. Φτιάχνουμε μνήμες κάθε μέρα. Το φαγητό είναι γλώσσα-μητρική είναι μόνο μία-, αλλά μαθαίνουμε κι άλλες. Για να ανοίξει ο κόσμος μας.
info
Η Κατερίνα Μαλακατέ είναι συγγραφέας, συνιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου Booktalks.
Το άρθρο της εβδομάδας
