Ένα λευκό τραπεζομάντιλο στο πόντε, εκεί όπου η άνοιξη είναι έρωτας και η Ανάσταση μετράει αλλιώς.
Έχω μεγαλώσει στο Νησί του Πάσχα. Όχι αυτό στον Ειρηνικό ωκεανό, αλλά στο Ιόνιο πέλαγος. Στην Κέρκυρα παρέα στον Εσταυρωμένο κάνουν οι πυγολαμπίδες, που γεμίζουν τα τείχη του Νέου Φρουρίου. Θυμάμαι να κάνω μπάνιο ανήμερα το Πάσχα στο Μπαρμπάτι. Ψιχάλισε μάλιστα λίγο και οι σταγόνες της βροχής έπεφταν πάνω στα αλατισμένα, από τη θάλασσα, μαλλιά μου. Στο πίσω τμήμα του beach bar έψηναν αρνιά στη σούβλα, στα ηχεία έπαιζαν μουσικές τύπου Café Del Mar, γύρω μου έβλεπα μαγιό πάνω σε άσπρα, ακόμη, κορμιά.
Νομίζω πως είναι περιττό να εξηγήσω ότι το κερκυραϊκό Πάσχα δεν είναι το τυπικό ελληνικό Πάσχα ως προς τις μουσικές, τα έθιμα και το φαγητό. Εντάξει, γύρισαν τα αρνιά στη σούβλα του beach bar, αλλά αυτό έγινε μάλλον για να χαρούν οι τουρίστες από τα εξωτερικά και να έχουν να το λένε στους συναδέλφους τους όταν επιστρέψουν. Ενώ αντί μαγειρίτσας υπάρχουν τα «τσιλίχουρδα», αλλά με τα εντόσθια του αρνιού ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Αντιθέτως, ό,τι βγάζει η θάλασσα νιώθω πάντα έτοιμη να το γευτώ. Ακόμη κι εμένα. Τα καλοκαίρια μετά τις βουτιές στη θάλασσα της Κέρκυρας γλείφω τα μπράτσα μου. Αλάτι, ιώδιο, σάρκα, σάλιο. Είμαι πλήρης. Αλλά δεν χρειάζεται να καλοκαιριάσει για να χαρώ θαλασσινά και ψάρια. Αυτό έλειπε.
Την άνοιξη που όλα έχουν ανθίσει, από τα λουλούδια μέχρι τα σώματα, τα κύματα γλείφουν τα μέσα μας. Στο Λιστόν τα καβούρια σουλατσάρουν πάνω στις άσπρες πλάκες, οι αστερίες παίζουν κρίκετ στην Άνω Πλατεία και οι αχινοί ετοιμάζουν τους μπότηδες που θα ρίξουμε στην πρώτη Ανάσταση. Θέλω να φτιάξω ένα δικό μου αναστάσιμο τραπέζι. Δεν εννοώ φυσικά να το χαρώ μόνη μου. Όλοι καλεσμένοι είστε αρκεί να θέλετε να χώσετε τη μούρη σας σε κυδώνια, στρείδια και γυαλιστερές. Φέρτε κι εσείς τα δικά σας καλούδια. Θα βάλω τον παιδικό μου φίλο τον Περικλή Κοσκινά να κάνει τα μαγικά του, θα στρώσουμε τραπεζομάντιλο λευκό στον πέτρινο πόντε στο Καρδάκι και γύρω μας θα πετούν χελιδονόψαρα και φλαμίνγκο.
Θα βουτήξουμε στην αλμύρα, θα μασήσουμε και τ’ αγκάθια ακόμη, γύρω έχει μόνο πράσινο και μπλε, όλα είναι δυνατά και μυρίζουν ζωή. Απλωτές στο νερό και στον ουρανό, κάτι που μας υπερβαίνει κολυμπά κάτω από το δέρμα μας, ανασταίνεται στα σωθικά μας και μας τραβά μακριά από την πραγματικότητα.
Είναι άνοιξη, είναι έρωτας, είναι θάλασσα και γη και γεύση. Όσο κρατήσει∙ άλλωστε όσοι θάνατοι τόσες αναστάσεις. Και του χρόνου!
info
Η Λίνα Ρόκου αρθρογραφεί στην popaganda.gr και το βιβλίο της «Το τέλος της πείνας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
