Δεν είμαι πολύ τακτικός επισκέπτης του Facebook και ως εκ τούτου χάνω πολλά από όσα συμβαίνουν και γράφονται σε αυτό το τεράστιο καφενείο. Πρόσφατα, όμως, ψάχνοντας για την ημερομηνία κάποιας εκδήλωσης -βλέπετε, η απάντηση «μα το είχα στο Facebook, πώς δεν το είδες» είναι τόσο απόλυτη και αποστομωτική, που θες δεν θες προσαρμόζεσαι-, παρακολούθησα τη συνομιλία μιας ομάδας, που με έβαλε σε σκέψεις.
Για να μη μακρηγορώ, θα σταθώ σε δύο σχόλια «κρεμασμένα» κάτω από την οινοκριτική (ποιητικού και ενίοτε ακατάληπτου ύφους, αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει) για γνωστή ετικέτα της Σαντορίνης. Το πρώτο αναφέρει «το τι είναι πραγματική Σαντορίνη, τι μούφα, και τι βαφτίζεται Σαντορίνη ούτως ώστε να υπάρχει -πλασματική και όχι πραγματική- επάρκεια, αυτή είναι μια συζήτηση που μπορεί να θίξει πολλούς». Και το δεύτερο έρχεται να συμπληρώσει: «Πάντως ένα έχω να πω: πολυυυύ ‘Σαντορινιό’ κρασί εδώ σε σχέση με το μέγεθος του Αμπελώνα και την απόδοση των πρέμνων». Και τα δυο σχόλια τα υπογράφουν άνθρωποι που δηλώνουν επαγγελματική σχέση με το κρασί.
Και ευλόγως σκέφτομαι ως απλός καταναλωτής, που έχω και λίγο τη συνωμοσιολογία στο DNA μου και ελάχιστη εκτίμηση τρέφω για τους μηχανισμούς ελέγχου τούτου του κράτους, «για να το λένε αυτοί που είναι στο χώρο, κάτι ξέρουν» και καταλήγω στο εύκολο συμπέρασμα: «Αν γίνονται νοθείες στην πιο σπουδαία αμπελουργική ζώνη της Ελλάδας, σκέψου τι γίνεται αλλού. Καλύτερα το χύμα, που είναι σίγουρα αγνό».
Δεν χρειάζεται πολλή εμπειρία για να καταλάβει κανείς ότι οι κουβέντες του καφενείου, οι υπόνοιες που αφήνονται να ταξιδεύουν, τα «εγώ ξέρω, γιατί μου το είπε ο μπατζανάκης της κουμπάρας μου», δεν βοηθούν την εικόνα του επώνυμου ελληνικού κρασιού. Αλλά είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, εικόνα, μύθο και απόλαυση αγοράζουμε, πολύ πριν αγοράσουμε αρώματα βρεγμένης καυκαλήθρας ή μισογινωμένου γιαρμά. Τα έγραφα πριν από χρόνια, με αφορμή ανακοινώσεις κάποιων συνεταιριστικών φορέων, και με ενοχλεί που επανέρχεται το θέμα.
Αντί δικού μου επιλόγου, θα μεταφέρω αυτούσιο ένα σχόλιο από την ίδια συζήτηση. «Το να υπονοούμε πράγματα δημόσια και να θίγουμε μία ολόκληρη αμπελοοινική ζώνη, δεν είναι σωστό, εκτός κι αν υπάρχουν αποδείξεις. Κι αν υπάρχουν να δοθούν».
