Χρειάζεται μια ιεράρχηση. Ξέρω, βέβαια, καλά, το νιώθω στο πετσί μου πως μέσα στη φοβερή αυτή δυστοπία, η λογική καταπίνεται από τα δύσκολα συναισθήματα. Πιστεύουμε πως σταδιακά τα χάνουμε όλα. Δεν είναι μόνο η δουλειά μας που έχει καταρρεύσει. Είναι η ζωή μας όλη που έχει αλλάξει δραματικά και ο φόβος πως αυτή η αλλαγή μπορεί να εδραιωθεί. Να γίνει μόνιμη. Καθώς και ένας μεγαλύτερος φόβος που καραδοκεί. Αυτός που πηγάζει από την απειλή της ίδιας μας της ζωής.
Χρειάζεται μια ιεράρχηση που να βασίζεται στη λογική. Αυτή μπορεί να συγκρατήσει το αρνητικό συναίσθημα από την ολική του επικράτηση. Αυτή μπορεί να επιτρέψει στο συνολικό συναίσθημα να αποκτήσει πρόσημο θετικό, όσο παράλογη και αν μας φαίνεται η πραγματικότητα που ζούμε.
Να ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση ότι το σύνολο των θυσιών μας έχουν αντίκρισμα. Παλεύουμε για την ανθρώπινη ζωή, τη δική μας και του διπλανού μας. Είναι μια συνολική πάλη αγάπης, μια πράξη αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπό μας η «φυλακή» που ζούμε. Αν τη νοηματοδοτήσουμε ως μια επιλογή και όχι ως μια εκ των άνω υπαγόρευση, τότε σταματά να γίνεται αβίωτη η υποχρέωση αυτή. Αν μετράμε τις μέρες μας στο σπίτι με τις ανθρώπινες ζωές που σώζονται, τότε τροφοδοτούμε θετικά τη σκληρή αυτή καθημερινότητα.
Να σκεφτούμε ακόμα ότι όσο και να μας «ξέσκισε» η χρονιά που φεύγει, γεννιούνται σταδιακά οι προϋποθέσεις για μια επιστροφή σε κάτι κανονικό. Δύσκολο στην αρχή, αλλά με ανοικτή την προοπτική στην ελευθερία. Η καταστροφή που βιώνουμε στα εστιατόριά μας αλλά και σε όλο το φάσμα της εργασιακής και οικονομικής ζωής του τόπου μας πρέπει και μπορεί να αντιστραφεί. Το σίγουρο είναι ότι θα παλέψουμε σκληρά γι’ αυτό. Αλλά δεν μπορούμε να παλέψουμε μόνοι. Εδώ έρχεται ο ρόλος που οφείλει να διαδραματίσει η Πολιτεία. Τα επιμέρους μέτρα στήριξης θα είναι καθοριστικοί παράγοντες επανάκαμψης και για να παρθούν αυτά τα μέτρα όταν έρθει η ώρα, πρέπει και θα τα διεκδικήσουμε σθεναρά.
Θα τελειώσω με το πιο δύσκολο κομμάτι που έρχεται να υποστηρίξει η λογική. Την απώλεια των ανθρώπινων σχέσεων. Την αποξένωση που κούμπωσε πάνω σε μια ήδη αλλοτριωμένη καθημερινότητα, πριν από την πανδημία. Ας μην κάνουμε πως δεν ξέρουμε. Αν σκεφτούμε καθαρά, θα δούμε πως δεν ήμασταν πάντα ζεστοί, αληθινοί και ανθρώπινοι με τους άλλους – μακρινούς και κοντινούς, γνωστούς και αγνώστους. Τώρα που μάλλον επανεκτιμήσαμε την αξία που έχει η ανθρώπινη επικοινωνία, έστω και αν δεν ορίζεται από βάθος και ειλικρίνεια, ίσως προσπαθήσουμε με την πολυπόθητη απελευθέρωσή μας να γίνουμε πιο αληθινοί και ουσιαστικοί στις σχέσεις μας.
Και αν η λογική μας δώσει αυτό το μάθημα και αυτή την ευκαιρία μέσα από την επεξεργασία αυτού που ζούμε σήμερα, τότε θα έχει θρέψει το πιο μεγαλειώδες συναίσθημα, την αληθινή αγάπη.
info
Ο Μανώλης Παπουτσάκης είναι μάγειρας, ιδιοκτήτης του κρητικού εστιατορίου Χαρούπι και του μεζεδοπωλείου Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη.
Δείτε ακόμη:
Ημερολόγιο κουζίνας: Δεν είμαστε όλοι το ίδιο
Ημερολόγιο κουζίνας: Μεζές ο ελεύθερος
Ημερολόγιο κουζίνας: Η επιστροφή
