Από την πρώτη στιγμή της επαφής μουμε την πληθωρική φύση του ανατολικού Πηλίου ξύπνησε μέσα μου το πρωτόγονο ένστικτο της τροφοσυλλογής. Αίφνης, εκεί που οι άλλοι έβλεπαν πρασινάδες, εγώ έβλεπα βρώσιμα χόρτα.
Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν θάμνους, εγώ μάζευα οβριές, σπαράγγια, βλαστάρια φτέρης, βατόμουρα. Στο δάσος κρυβόντουσαν τα μανιτάρια, ένας νέος υπέροχος κόσμος. Μέχρι να έρθει κάθε χρόνο η σεζόν του μανιταριού, λεηλατούσα ό,τι εγκαταλειμμένο δέντρο υπήρχε. Τζανεριές, αγριομηλιές, σουρβιές, δαμασκηνιές, κερασιές, καρυδιές, καστανιές. Αυτό είναι η τροφοσυλλογή, η λεηλασία της φύσης από τον άνθρωπο. Ψάχνει τα έτοιμα. Πολλά, λίγα, μαζεύει όσα μπορεί περισσότερα. Τρώει όσα μπορεί, αποθηκεύει τα υπόλοιπα. Ηταν ανέμελη αυτή η περίοδος, γιατί ο τροφοσυλλέκτης από χόμπι δεν έχει την έγνοια της επιβίωσης. Όσα πάνε κι όσα έρθουν ήμουνα. Εχτισα βέβαια το προφίλ μου. «Το στέλεχος που βρήκε το αντίδοτο στην κρίση, εγκατέλειψε την Αθήνα και μαζεύει μανιτάρια στο Πήλιο», γράφανε τα περιοδικά. Μισές αλήθειες, αλλά αυτό θέλει τσίπουρο και τζάκι για να το συζητήσουμε παραπάνω. Από την πρώτη στιγμή λειτουργίας του ξενώνα «Αμανίτα» επενδύσαμε στη γαστρονομία, παντρεύοντας το πάθος μου για τροφοσυλλογή με τα πρωινά που σερβίραμε και τις δραστηριότητες που προτείναμε στους επισκέπτες μας. Όμως η πηλιορείτικη φύση είχε άλλους σκοπούς για μένα. Η 3 στρεμμάτων έκταση που περιέβαλε τον ξενώνα ήταν μια ζούγκλα από βάτα και φτέρες. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να τιθασευτεί. Πρώτα φυτέψαμε 80 οπωροφόρα δέντρα.
Ακολούθησαν πειραματισμοί και άφθονες αποτυχίες, είτε από απειρία, είτε από έλλειψη χρόνου. Προτιμούσα την ανέμελη τροφοσυλλογή από την απαιτητική καλλιέργεια. Βέβαια είχα και απροσδόκητες συγκλονιστικές επιτυχίες. Στην αρχή φύτεψα κολοκυθιές. Αυτή η πρώτη παραγωγή από κολοκύθες – βιολιά μνημονεύεται ακόμη. Αμέτρητες, τεράστιες, πεντανόστιμες! Ετσι, μπήκε το μικρόβιο μέσα μου. Πόσο λίγα ήξερα; Ξεκίνησα από τα εύκολα ντοματίνια. Μεγάλη επιτυχία. Μετά έπεσα στα βαριά. Πήρα σπόρους από το Πελίτι. Αρχισα να φυτεύω κάθε χρόνο όλο και μεγαλύτερη έκταση με περισσότερη ποικιλία. Ενα αγριογούρουνο μπήκε στον μπαξέ και τα έκανε μαντάρα – φυτά μαραίνονταν για μυστηριώδεις λόγους… Το έβαλα όμως πείσμα, άσε που είχαμε αλλάξει και το γαστρονομικό concept του ξενώνα σε farm to table. Τώρα είμαι ξενοδόχος με βιολογικό μπαξέ. Παλεύω με τον καιρό, τον ασβό που κάθε νύχτα περνάει κάτω από τον φράχτη, τον τυφλοπόντικα που τρώει τις νόστιμες ρίζες των φυτών, τον δορυφόρο που τρώει τα φύλλα της πατάτας, τη μύγα της Μεσογείου που τρυπάει όλα τα φρούτα και άλλες φυτοαρρώστιες, μύκητες με πολύ λίγα όπλα, καθώς παράγουμε αυστηρά βιολογικά. Σύμμαχός μας είναι το άφθονο νερό του βουνού, αλλά κυρίως η υπομονή. Γιατί οι βασικές λέξεις για τον καλλιεργητή είναι υπομονή και αποδοχή της φύσης. Οι παραγωγές μας είναι πολύ νόστιμες και μας δίνουν τη δυνατότητα με την ανάλογη επεξεργασία να καλύψουμε τις ανάγκες μας για όλο τον χρόνο. Τώρα μέσα στον φθινοπωρινό μπαξέ που τα σκέφτομαι, με τις μελισσούλες παρέα, νομίζω ότι η ανθρωπότητα μάλλον την πάτησε αντικαθιστώντας την ανέμελη λεηλασία της τροφοσυλλογής με την κοπιαστική αφθονία της καλλιέργειας.
Ο Φιλάρετος Ψημένος δηλώνει τροφοσυλλέκτης, ξενοδόχος και κηπουρός
Δείτε επίσης
Ημερολόγιo κουζίνας: Υπερθετικές υπερβολές
Ημερολόγιο κουζίνας: Μεζές ο ελεύθερος
