Το τελευταίο ποτήρι που θα τσουγκρίσουμε φέτος, αυτό που θα φέρει την πρώτη ευχή του 2021, να έχει μέσα αυτούς που αγαπάμε.
«Μη χάσετε τη μοναδική εικονική περιήγηση στο Βρετανικό Μουσείο», «Δείτε την εκπληκτική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου μέσα από το laptop σας», «Η συναυλία που δεν πρέπει να λείψει από την εορταστική ατμόσφαιρα του σπιτιού σας με ένα κλικ». Καθημερινά έρχονται δεκάδες e-mail με προτάσεις για ψυχαγωγία εναρμονισμένη με το κλίμα των ημερών. Κι όλες με τον ίδιο παρονομαστή. «Θα είναι σαν να είστε εκεί!». Ναι, αλλά δεν είμαι.
Σχεδόν έναν χρόνο τώρα, όλα όσα θέλαμε να δούμε, τα μέρη που θέλαμε να επισκεφθούμε, τα πιάτα που ονειρευόμασταν να γευτούμε, όλα είχαν μπει μέσα σε μια παραλληλόγραμμη οθόνη.
Μόνο εικόνα. Καθόλου άρωμα στη μύτη, καμία γεύση στο στόμα, κανένας άνεμος στο πρόσωπό μας. Ολα virtual.
Πόσες υποχωρήσεις, πόσες παραχωρήσεις, πόσο νερό χώρεσε στα κρασιά μας το 2020. Τώρα, που πλησιάζει το τέλος, όλη του η κούραση και το βάρος έχουν σκαρφαλώσει στους ώμους μας. Σαν οι καλικάντζαροι που -υποτίθεται- μας επισκέπτονται αυτές τις ημέρες, να έχουν κατσικωθεί για μήνες στα σπίτια μας, να κλέβουν την ησυχία μας, τα πράγματά μας, την ελευθερία μας, τους φίλους μας, τις επιθυμίες μας. Εχουν έρθει και χοροπηδούν ευχαριστημένοι με την αναστάτωση που έχουν προκαλέσει.
Κι εμείς, τι; Δεν πρέπει να τους αφήσουμε έτσι.
Ο μόνος τρόπος να τους ξορκίσουμε, να τους διώξουμε, να τους εξαφανίσουμε είναι ένας: να βγάλουμε τις κατσαρόλες μας, να κάνουμε φασαρία με τα τηγάνια, τις γάστρες, να τσιγαρίσουμε, να ψήσουμε, να βράσουμε, να γεμίσουμε τις κουζίνες μας μυρωδιές κανέλας, μπαχαριού, πορτοκάλι και λεμόνι, χοιρινό και σταφίδα, κάστανο και σοκολάτα. Να καούν ξύλα στο τζάκι, να γεμίσουν -και να αδειάσουν- κρασοπότηρα, ξανά και ξανά.
Ναι, οι φετινές γιορτές θα είναι διαφορετικές, απόμακρες, άλλες από αυτές που ξέραμε και περιμέναμε κάθε φορά.
Δεν θα είμαστε όλοι εκεί και δεν θα είστε όλοι εδώ. Ισως πέσουμε ξανά στην ανάγκη της οθόνης, για να σας δούμε, για να μας δείτε, να τσουγκρίσουμε στον αέρα του τηλεδείπνου και ας είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας «χριστουγεννιάτικη αποτοξίνωση από tablets». Θα αθετήσουμε την υπόσχεση γιατί προέχει η ανάγκη για επικοινωνία. Αν και το ανθρώπινο κενό -είναι αλήθεια πως- δεν αναπληρώνεται μέσα από pixels.
Ας είναι, όμως, αυτό το μόνο, όλα τα άλλα ας πάρουν κανονικά την παραδοσιακή τους θέση. Τα μαγειρικά αρώματα να πλημμυρίσουν τα σαλόνια και τους τοίχους, τα πιάτα να γεμίσουν -και μετά να αδειάσουν και να γεμίσουν ξανά-, τα κουμπιά παντελονιών να ανοίξουν και φερμουάρ να κατέβουν λίγο διακριτικά γιατί «αυτό το τελευταίο κομμάτι πίτας δεν έπρεπε να το φάω, έσκασα!».
Ναι, θα μας λείπετε και θα σας λείπουμε από τα τραπέζια, από τα γέλια, από τα «πότε άδειασε αυτό το μπουκάλι;», από τα «δεν έχω ξαναφάει πιο νόστιμο μεζέ». Γι’ αυτό, το τελευταίο ποτήρι που θα τσουγκρίσουμε φέτος, αυτό που θα φέρει την πρώτη ευχή του 2021, να έχει μέσα αυτούς που αγαπάμε, όσους είναι δίπλα μας, όσους δεν είναι μαζί μας αλλά βρίσκονται στη σκέψη μας όταν θα ξεστομίσουμε αυτό το πολυπόθητο «άντε, και του χρόνου όχι σπίτια μας!», να είμαστε όλοι εκεί.
info
H Μαρία Ζαφειράτου είναι δημοσιογράφος στο novasports.gr, στον Sport FM, blogger, μαμά, σύζυγος.
