Αχινός, το πιο απέριττο, κομψό στολίδι του Αιγαίου. Ας είμαστε πιο προσεκτικοί απέναντι σε αυτά τα σπάνια πλάσματα που κοσμούν κυριολεκτικά όχι μόνο τις αναμνήσεις μας, αλλά και τις καλύτερες γαστρονομικές στιγμές μας.
Από μικρή ο αχινός μού έμοιαζε με αιώνιο έρωτα ή κάτι σαν πραγματικό πάθος, καθώς συνδύαζε ιδανικά τον πόνο με την απόλαυση, τον κόπο με την υπόσχεση της αιώνιας ευτυχίας. Κυριολεκτικά, αφού το μαύρο αυτό ατίθασο εχινόδερμο κρύβει μέσα του όλη τη γεύση, τη μυρωδιά και τα μυστικά της θάλασσας, την απόλυτη καλοκαιρινή χαρά και αμεριμνησία. Αρκεί μια μπουκιά για να θυμηθείς από το πρώτο καλοκαίρι που σου τρύπησε το δάχτυλο το αγκάθι του μέχρι το πιο πρόσφατο βράδυ, πριν από λίγες μέρες στο Κουφονήσι, που η θεϊκή αχινοσαλάτα στον Λευτέρη, σερβιρισμένη με ένα σαντορινιό ασύρτικο, συμπαρέσυρε και πάλι τις μνήμες. Από τη μια να κρατάς την ανάσα σου για ώρα κάνοντας κόντρες για το ποιος θα καταφέρει να κατατροπώσει το πολύτιμο εύρημα κρυμμένο σε απότομους βράχους στον βυθό, από την άλλη την τελετουργία που συνόδευε τη μετέπειτα βρώση: μια μεγάλη πλαστική λεκάνη γεμάτη αχινούς και γύρω όλους τους «συνδαιτυμόνες» καθισμένους στην ακρογιαλιά και οπλισμένους σαν αποφασισμένοι μαχητές με λεμόνια και μαχαίρια. Άξιζε και το αιματάκι που θα έσταζε από κάνα ξέμπαργκο αγκαθάκι -ναι, τα θηλυκά, τα οποία ουσιαστικά είναι αυτά που τρώγονται, είναι τα πιο μανιασμένα!- για να κατακτήσεις το εσωτερικό: μια σειρά από μικρά αστραφτερά διαμάντια ξεχώριζαν, έτοιμα να σου παραδοθούν κλείνοντας στο στόμα σου ολόκληρη τη θάλασσα. Δεν είναι να απορείς που οι αρχαίοι θεωρούσαν τους αχινούς τα καλύτερα αφροδισιακά, ούτε που ο Ελύτης έκανε στο όνομά του αμαρτωλές συνυποδηλώσεις.
Στην πραγματικότητα, ο αχινός είναι το πιο απέριττο, κομψό στολίδι του Αιγαίου. Εκεί όπου οι θάλασσες παραμένουν καθαρές, γιατί μόνο έτσι μπορούν να φιλοξενήσουν αυτό το αδέσποτο κατάμαυρο πλάσμα -πάντα μου φαινόταν ότι ακούγεται σαν τραγούδι του μαύρου μου πρίγκιπα Νικ Κέιβ- με τις κόκκινες παθιάρικες αποχρώσεις. Πρόσφατα άκουσα ότι όσοι τα μαζεύουν, δηλαδή σαν και του λόγου μου, απειλούνται με πρόστιμο, και έτσι περιπαικτικά σε ένα τραπέζι στο Κουφονήσι είμαι εγώ που κήρυξα το νέο αντάρτικο γράφοντας το μανιφέστο των αχινών. Αλλά η πραγματικότητα μάλλον δεν σηκώνει αστεία, καθώς η απερισκεψία των αστόχαστων θηρευτών, οι οποίοι χωρίς γνώση τούς μαζεύουν ξεριζώνοντας όλη τη χλωρίδα και την πανίδα, απειλούν σοβαρά το είδος με εξαφάνιση. Ως εκ τούτου οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί απέναντι σε αυτά τα σπάνια πλάσματα που κοσμούν κυριολεκτικά όχι μόνο τις αναμνήσεις μας, αλλά και τις καλύτερες γαστρονομικές στιγμές μας. Πρόσφατα διάβαζα κάπου ότι στολίζουν πανέμορφα αγγεία της ρωμαϊκής περιόδου, στιγμές συμποσίων και όμορφα ενσταντανέ γεμάτα πάθος. Δεν είναι να απορείς που οι αχινοί είναι αβγωμένοι όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο κρατώντας δικαιωματικά για πάρτη τους τις παραπομπές σε μυθικές δοξασίες: είναι ταυτόχρονα γεμάτα μυστικά και γεμάτα απλότητα, ενώ μας καθιστούν ευεπίφορους σε κάθε λογής απόλαυση αλλά και στη βαθιά γνώση. Πρώτον, προσέχουμε για να έχουμε, αλλά και πάντα δοξάζουμε τον πιο σπάνιο, όμορφο, αντιφατικό αλλά και επικίνδυνο θησαυρό της θάλασσας που είναι ο αχινός.
info
Η Τίνα Μανδηλαρά είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.
Δείτε επίσης
Τι γεύση έχει το ελληνικό καλοκαίρι; 30 γνωστοί Έλληνες απαντούν
