Στο Otto για βασιλικές απολαύσεις

Όταν ο Όθωνας με την Αμαλία του κατέφθασαν ως βασιλείς στην Ελλάδα, το μικρό χωριό που τότε λεγόταν Αθήνα δεν διέθετε το παλάτι των ονείρων τους. Πολλοί πλούσιοι και επιφανείς τούς φιλοξένησαν τον πρώτο καιρό της νεογέννητης βασιλείας στα λιγοστά αρχοντικά του κέντρου. Ένα από αυτά είναι το νεοκλασικό του Otto.

Τη βασιλική του υπόσταση, κρυμμένη κάπου ανάμεσα στην περαντζάδα και τα φουντωτά δέντρα της Καλαμιώτου, θα τη διαπιστώσεις αν εστιάσεις στους μαρμάρινους κίονες, στην κομψότητα και τη χάρη της γραμμής του. Η Μαρία και ο Αλέξανδρος, με σεβασμό έψαξαν τις παλιές αγορές, ξετρύπωσαν πολυελαίους και έπιπλα, πιατικά και ποτήρια, προκειμένου η ανακαίνιση να κρατήσει τον χαρακτήρα του κτιρίου, αλλά να σε κάνει κι εσένα να νιώσεις σαν βασιλιάς, είτε έρθεις για μια «Αμφιτρύτη» ή μια «Λαομέδεια», που συνδυάζεται με το ιδανικό βούλιαγμα στους εξωτερικούς καναπέδες, είτε για ένα προσγειωμένο, ελαχίστως δημιουργικό δείπνο, είτε περάσεις για μια ανάλαφρη μεσημεριανή κινόα με καπνιστό σολομό, αβοκάντο και σκόνη από αβγοτάραχο Μεσολογγίου.

Νεοελληνικό σουίνγκ και πιο ώριμες ηλικίες, σε ένα μαγαζί που φιλοδοξεί να κατεβάσει ένα διαφορετικό κοινό στο κέντρο, εκείνο, ας πούμε, που ξέρει να εκτιμήσει μια σπασμένη σπανακόπιτα με κρέμα φέτας και λάδι άνηθου, ένα γιουβετσάκι κοτόπουλου με μαρμελάδα σύκο και αφρό από πεκορίνο Αμφιλοχίας ή ένα κεφτεδάκι από κόκορα με στριφτάρια… Ή ακόμα και μια σοκολατένια σφαίρα, που σπάει σαν πασχαλινό αβγό, για να κυλήσει από μέσα της μια λευκή κρέμα με λουκούμι. Τι είπατε;