Όμικρον, όπως λέμε όμορφα όταν μιλάμε για τη θετική εμπειρία μιας επίσκεψης. Περάσαμε όμορφα λοιπόν.
Είναι αλήθεια ότι στα χρόνια που επισκέπτομαι το συγκεκριμένο εστιατόριο πρώτη φορά είδα τον κήπο του τόσο γεμάτο από χαρούμενες συντροφιές, ένα μείγμα φτιαγμένο από οικογένειες, ζευγάρια, παρέες φίλων. Ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι βγήκαμε όλοι μαζί έξω μετά από τον πολύμηνο εγκλεισμό, ίσως στο γεγονός ότι στον μεγάλο κήπο τα τραπέζια απέχουν τόσο μεταξύ τους ώστε να νιώθεις απολύτως ασφαλής. Από την άλλη, αναρωτιέμαι αν είναι τούτοι οι λόγοι ικανοί να σε κάνουν να ταξιδέψεις στην Κάτω Κηφισιά χωρίς τη σιγουριά ότι θα περάσεις και -κυρίως- θα φας καλά. Τουλάχιστον εμείς γι’ αυτόν τον λόγο πήγαμε και δεν διαψευστήκαμε.
Είναι η δεύτερη χρονιά που τα ηνία στην κουζίνα έχει ο Μιχαήλ Ζάχαρης σε στενή συνεργασία με τον Γρηγόρη Χέλμη. Για όσους μάλιστα γνωρίζουν το όνομα του δεύτερου, η ταυτότητα της κουζίνας αποκαλύπτεται αυτομάτως.
Πίσω στην εμπειρία μας τώρα, που απεδείχθη παραπάνω από απλά θετική. Το καλωσόρισμα έγινε με τσιπς νόρι, ρύζι και σος μάνγκο, δροσερό, τραγανό, θαλασσινό και ορεκτικό. Από τις 3 σαλάτες που επιλέξαμε, η vegan με το αβοκάντο, το «τυρί» αμυγδάλου, την πίκλα αγγουριού και το παξιμάδι χαρουπιού με κέρδισε με τη δροσιά της, ενώ εκείνη με το μαρούλι, καρπούζι, πίκλα πράσινης φράουλας και μανούρι με τις φρουτένιες οξύτητες και τη φρεσκάδα της. Το σεβίτσε τιπούρας πήρε πόντους σε ένταση από τα αυγά αχινού, οξύτητα από το πράσινο μήλο, umami από τον πελτέ ντομάτας, τσαχπινιά από την πράσινη φράουλα και «γείωση» από τον κρόκο αυγού.
Από τις τάβλες των μεζέδων πήραμε τη θαλασσινή με παστράμι τόνου, γαύρο μαρινάτο (έχω χρόνια να απολαύσω τέτοια βουτυρένια γεύση, τόσο ανάλαφρη σάρκα), καπνιστό φαγκρί και καπνιστές γαρίδες με καραβίδα. Ισορροπημένοι στην αλμύρα τους και καλοδουλεμένοι, αλλά με εντάσεις τέτοιες που τους κάνουν άξιους συνοδούς για τσίπουρο. Στα αγαπημένα πιάτα του σεφ, το τσίλι κον τούνα, αρκετά spicy, δανείζεται γλύκα από τα φασόλια και το καλαμπόκι δημιουργώντας ένα εθιστικό σύνολο, στο οποίο δεν κατάφερα να αντισταθώ -ούτε προσπάθησα- και τα τάκος γεμιστά με μυλοκόπι.
Μια ανάλαφρη μους χούμους φιλοξένησε στην αγκαλιά της το καπνιστό χταπόδι με τον γάρο, αλλά η έκπληξη στις ισορροπίες ήρθε από την τάρτα τραχανά (ξινόχοντρο) με ψητό ταραμά στη θέση της κρέμας και μύδια, όπως και από το «κλασικό» πια για το μαγαζί κοκορέτσι με θράψαλο. Κλείσαμε την άξια λόγου βραδιά με καρπούζι και σφέλα φούρνου. Πάντως, όταν φύγαμε τα τραπέζια ακόμη γέμιζαν.
info
Αίγλης 29 & Δρόσου 1, Νέα Κηφισιά, τηλ. 210 6202475.
Δείτε επίσης:
Το ονειρικό Bianco στην Τήνο!
Brio: Ένα κλασικό -επιτέλους- γαλλικό μπιστρό
Παναγιώτης Πολυχρόνης: Ο pastry chef που κάνει τη ζαχαροπλαστική τέχνη
