Στην ερώτηση «πού τρώμε καλή ιταλική κουζίνα στην Αθήνα», η απάντηση φαντάζει δύσκολη. Αν και υπάρχουν αρκετά εστιατόρια που έχουν ειδικευτεί στην κουζίνα των γειτόνων μας, λίγα είναι αυτά που πραγματικά αξίζουν. Γιατί μπορεί να φαντάζει εύκολο ένα πιάτο ζυμαρικών, μια πίτσα ή ένα ριζότο, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι. Γι’ αυτό, όποτε βρίσκουμε κάτι αξιόλογο, είναι όντως είδηση. Έτσι συνέβη και με το σχετικά καινούργιο Nebbiolo στην Εκάλη.
Η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται λίγο μακριά και ίσως χρειαστεί να κάνετε μια μικρή εκδρομή στα βόρεια της πόλης, όμως θα σας αποζημιώσει. Ο χώρος του ζεστός και φιλικός με το πολυγωνικό αίθριο με τις μεγάλες τζαμαρίες και το εντυπωσιακό τζάκι στο κέντρο να κεντρίζει το ενδιαφέρον. Τα τραπέζια του στρώνονται με λευκά τραπεζομάντηλα και προσεγμένα σερβίτσια ενώ τα καλαίσθητα πιάτα που καταφτάνουν έχουν την υπογραφή και την επιμέλεια του σεφ Θοδωρή Παπανικολάου. Ο Θοδωρής μετά από ένα μεγάλο διάστημα εκτός της αθηναϊκής σκηνής επιστρέφει (τελευταία φορά τον συναντήσαμε στο Parla της Κηφισιάς) και πάλι με ιταλικές γεύσεις. Βέβαια, το μενού στο Nebbiolo φέρνει εις πέρας ο σεφ Noel Angoli.
Θα ξεκινήσω με τη foccacia που έδωσε το στίγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Τραγανή, νόστιμη με χοντρό αλάτι και θυμάρι έγινε ευχάριστη παρέα μέχρι να έρθουν το carpaccio και το tonno vitellato. Το τελευταίο είναι μια έξυπνη αντιστροφή του παραδοσιακού ιταλικού πιάτου vitello tonnato, όπου ο τόνος γίνεται πρωταγωνιστής κομμένος σε tataki, το μοσχάρι γίνεται ζωμός και το πιάτο συμπληρώνεται από πίκλα κρεμμυδιού, τηγανιτή κάππαρη καθώς και μια μαγιονέζα με τρούφα. Το carpaccio, από την άλλη, μπορεί να είχε μια ωραία κρέμα από εσπεριδοειδή, όμως η γεύση του σύκου που το συναντήσαμε τόσο στο παλαιωμένο μπαλσαμικό όσο και ωμό, υπερίσχυε.
Περνώντας στην πίτσα, ο σεφ πατάει πάνω στην κλασική ναπολιτάνικη συνταγή: ζυμάρι αργής ωρίμανσης, λεπτό με φουσκωτό, τροφαντό στεφάνι. Δοκιμάσαμε την Margherita με την ωραία σάλτσα ντομάτα San Marzano καθώς και την λευκή Tartufo με taleggio (ημίσκληρο τυρί με έντονο άρωμα και ήπια γεύση), βουτυράτο stracchino (μοιάζει με mozzarella, είναι πιο λαστιχωτό και κρεμώδη όταν ζεσταθεί) και μπόλικη φρέσκια μαύρη τρούφα, η οποία δεν πρόσθετε κάτι οπότε και να έλειπε δεν θα άλλαζε την ήδη ωραία γεύση της πίτσας.
Και έφτασε η ώρα της pasta. Πρώτο πιάτο η cacio e pepe. Τη φτιάχνουν με ζυμαρικό mezze maniche και τελειώνουν το μαγείρεμά της μπροστά σας, μέσα σε ένα ολόκληρο κεφάλι από τυρί pecorino. Έτσι δημιουργείται μια ωραία κρεμώδης σάλτσα με πολύ ωραία γεύση και έντονο άρωμα. Τα ζυμαρικά είναι βρασμένα τόσο όσο ενώ το πιπέρι σε όση ποσότητα χρειάζεται για να δικαιολογεί το όνομα του πιάτου. Κοινώς αρκετό, όπως θα έπρεπε. Δεύτερη επιλογή μας ήταν carbonara spumata. «Αφρώδης» γιατί καλύπτεται από ένα αφρό παρμεζάνας από κάρβουνο και αποξηραμμένο κρόκο αυγού. Το ζυμαρικό που χρησιμοποιούν για αυτή την εκδοχή της carbonara είναι candele corte που δίνει μια διαφορετική και ωραία αίσθηση στο στόμα, ενώ το τραγανό guanciale συμπληρώνει με φινέτσα το πιάτο.
Και ενώ λέγαμε να περάσουμε σε κάποιο κυρίως, η εκδοχή Cordon Bleu με prosciutto και τυρί fontina φαινόταν πολύ δελεαστική για να την αφήσουμε εκτός. Πληθωρική -είναι για τουλάχιστον δύο άτομα- με μπόλικη γέμιση, τραγανή κρούστα, απολαυστική σε κάθε πιρουνιά.
Και επειδή κάθε γεύμα πρέπει να τελειώνει γλυκά, σουφλέ σοκολάτας για εκείνους που λατρεύουν την σοκολάτα και για μένα που αγαπώ τον καφέ αφράτο tiramisú με ωραίες αναλογίες υλικών.
Τώρα αν με ρωτάτε αν θα ξαναπήγαινα στο Nebbiolo, η απάντηση είναι καταφατική. Είναι στην άκρη της πόλης, είναι επίσης λίγο τσιμπημένο στις τιμές, όμως προσφέρει μια αξιόλογη ιταλική κουζίνα που δύσκολα βρίσκεις στην πόλη.
info
Λεωφ. Θησέως 111, Εκάλη, τηλ. 210 6228 888
Τιμή: € 50 -70, χωρίς κρασί
Υ.Γ. Από το Πάσχα το Nebbiolo θα αποκτήσει και αδερφάκι στις Σπέτσες.
