Η πρώτη φορά που βρέθηκα στο κρυμμένο Kinjo στα Βριλήσσια, δεν περίμενα να γευτώ αυτό που γεύτηκα. «Μάλλον ήταν στην ημέρα του ο σεφ» είχα σκεφτεί τότε μην γνωρίζοντας το ταλέντο του Νίκου Πολιτάκου. Η δεύτερη φορά, που δεν άργησε, ήταν ακόμα καλύτερη. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Από τότε, το εν λόγω εστιατόριο με τη funsion γιαπωνέζικη κουζίνα μπήκε στη λίστα με τα αγαπημένα μου εστιατόρια της πόλης και οι επισκέψεις μου πολλαπλασιάστηκαν. Τι και αν βρίσκεται εκτός της ζώνης comfort μου.
Αυτό το πάθος του Νίκου για την ιαπωνική κουλτούρα, η αφοσίωση του στην καλή, ποιοτική πρώτη ύλη – βασική προϋπόθεση για το sushi – καθώς και η μαγειρική του αντίληψη μεταφράζονται σε πιάτα περίσσιας νοστιμιάς, που σε κερδίζουν από την πρώτη πιρουνιά.
Βρέθηκα ξανά, πριν από λίγες μέρες σε αυτό το ατμοσφαιρικό υπόγειο με τις μεγάλες τζαμαρίες. Αυτή τη φορά, μάλλον λόγω κρύου, δεν ήταν όλα τα τραπέζια του γεμάτα. Τρεις, τέσσερις παρέες μια εκ των οποίων από Γιαπωνέζους. «Συχνοί πελάτες» μου αναφέρει ο Δημήτρης, ένας ευγενέστατος σερβιτόρος – για την ιστορία να αναφέρω ότι βοήθησε, ώστε να γίνει ακόμα πιο ευχάριστη η εμπειρία μας στο Kinjo.
Όση ώρα χάζευα τον κατάλογο, που συνεχώς αλλάζει μιας και τα ψάρια και τα θαλασσινά, δεν είναι ποτέ σταθερά καθώς αλλάζουν ανάλογα με την ψαριά της ημέρας, στο τραπέζι είχαν έρθει τα πρώτα sashimi: τόνος, παλαμίδα, χτένια και σουπιά. Με την τελευταία να κλέβει την παράσταση με τη βουτυράτη αίσθηση που άφηνε στο στόμα. Ακολούθησε ένας «χώρος» από nigiri άψογα κομμένα που μας επέτρεπε να διακρίνουμε τις υφές και τα αρώματα του κάθε ψαριού. Εδώ φαίνεται και η πολύ καλή τεχνική του Νίκου πάνω στη σωστή διαχείριση της φρέσκιας πρώτης ύλης που αναδείκνυε την ταυτότητα του κάθε είδους. Θα μείνω στο φανταστικό κοκκάλι με τον λίγο γάρο από πάνω καθώς και στο εξαιρετικό μπαρπούνι και χριστόψαρο.
Δοκιμάσαμε επίσης ένα νόστιμο carpaccio με μαγιάτικο το οποίο είχε μια ακόμα πιο γευστική σάλτσα από ponzu, πιπεριά rocotto, σχοινόπρασο και αυγά ρέγκας (ζήτησα κουτάλι), καθώς και ένα εκπληκτικό chawanmushi, αυγό μαγειρεμένο στον ατμό που έχει την υφή κρέμας, μαζί με ζωμό dashi, που φτιάχνει ο Νίκος, και αχινό. Κουταλιά και σκέψη. Ένα ιδιαίτερο πιάτο με γεμάτη γεύση, που πολλοί να το χαρακτηρίσουν «δύσκολο» όμως πρόκειται για ένα κλασικό της σπιτικής γιαπωνέζικης κουζίνας. Σίγουρα από τα πιάτα που θα ζητήσω ξανά την επόμενη φορά. Τέλος, το katsu sando, με το μαλακό, βουτυράτο ψωμί, το πληθωρικό μοσχαρίσιο μπιφτέκι και την πλούσια μαγιονέζα σκόρδου, ήταν το πιο mainstream που δοκιμάσαμε – από τα αγαπημένα πιάτα των περισσότερων – είναι ένα από τα καλύτερα sando που έχω δοκιμάσει τελευταία. Αξίζει.
Το Kinjo μπορεί να είναι στα Βριλήσσια, μακριά από το κέντρο, όμως είναι ένα εστιατόριο που θα σας έλεγα ότι πρέπει να το επισκεφτείτε. Αυτή η γοητευτική μαγειρική του Νίκου, που παίζει με τις εντάσεις χωρίς, όμως, να χάνει τις ισορροπίες των υλικών, που ξέρει να διαχειρίζεται – το επαναλαμβάνω – την πρώτη ύλη και να της δείχνει τον απαραίτητο σεβασμό, κάνουν την εμπειρία αξέχαστη. Και ας πληρώσετε λίγο παραπάνω από τα συνηθισμένα. Αλλά έτσι γίνεται με το sushi, που είναι πραγματικά sushi.
Info
Κονίτσης 29, Πλατεία Αναλήψεως, Βριλήσσια, τηλ.: 210 6825 208
Τιμές: 50-70 ευρώ
