Πολλοί νομίζουν ότι η ιταλική κουζίνα είναι εύκολη. Ίσως γιατί πιστεύουν ότι το να φτιάξεις pasta είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Βράζεις το νερό, ρίχνεις τα ζυμαρικά και απλά περιμένεις. Όντως ακούγεται πολύ απλό, αλλά δεν είναι. Ίσως γι’ αυτό και τα ιταλικά εστιατόρια στην πόλη μας να είναι αρκετά, αλλά ποια από αυτά αξίζουν πραγματικά; Δύσκολη ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολη η απάντηση. Εγώ προσφάτως είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ ένα από τα λεγόμενα καλά ιταλικά, το Giacomo στην Κηφισιά, που φέτος συμπληρώνει τον δεύτερο χρόνο λειτουργίας του.
To Giacomo, λοιπόν, σε βάζει αμέσως στο κλίμα. Βλέπεις η διακόσμηση του έχει την ιταλική φινέτσα και αμέσως σε μεταφέρει στη Ρώμη, στη Βενετία ή ακόμα και στη Νάπολη. Μεγάλες τζαμαρίες και βαριές σκούρες κουρτίνες στα δεξιά και στα αριστερά, σκούρο ξύλο, μικρό αλλά κομψό bar με πράσινο μάρμαρο και πολυέλαιοι που κρέμονται επιβλητικά από το ψηλό ταβάνι. Η αλήθεια είναι ότι πολύ θα ήθελα να ξεκινήσω με έναν Americano στο bar και να ανταλλάξω δύο κουβέντες με τον bartender αλλά το μικρό του μέγεθος δεν μου το επιτρέπει. Μαθαίνω όμως με χαρά, ότι έρχονται σύντομα αλλαγές μιας και πήραν και τον δίπλα χώρο και θα μεγαλώσει τόσο η σάλα όσο και το bar. Προς το παρόν συμβιβάζομαι στον καναπέ και βουλιάζω με τον Americano στο ένα χέρι και στο άλλο τον κατάλογο. Παρατηρώ ότι ο chef Θάνος Κουλτούκης, μένει στις κλασικές ιταλικές συνταγές αλλά έχει βάλει και τη δική του πινελιά. Μπορεί διακριτική αλλά απ’ ότι φαίνεται χαρακτηριστική.
Ξεκινάω με μια δροσερή Mozzarella Caprese: ζελέ τομάτας στη βάση, κομμάτια μοτσαρέλας από πάνω, φύλλα βασιλικού και ελαιόλαδο. Απλό, λιτό, νόστιμο και φρέσκο. Ό,τι καλύτερο για ξεκίνημα. Σε λίγο πιο βαρύ μονοπάτι ήταν το Carpaccio μοσχαριού. Μπλεγμένα υλικά που κάποια είχαν ενδιαφέρον όπως για παράδειγμα η παρουσία των ψημένων φουντουκιών και αλλά που δεν θα ήθελα στο πιάτο σαν το λάδι τρούφας. Η πίτσα που ακολούθησε τη διάλεξα γιατί είμαι λάτρης της gorgonzola. Chorizo, τυρί κρέμα, σπανάκι και φυσική η λατρεία μου αλλά με πολύ διακριτική συμμετοχή. Φυσικά και θα ήθελα να ήταν περισσότερη ώστε να δίνει μια ένταση στο όλο γλυκό σύνολο.
Και κάπως έτσι περάσαμε στα ζυμαρικά με την Cacio e pepe να ανοίγει τον χορό και να ανεβάζει ψηλά τον πήχη. Η μυρωδιά της παρμεζάνας έφτασε πριν εμφανιστεί το πιάτο. Σωστά βρασμένα τα bucatini που είχαν ευδιάκριτα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης συνταγής. Την ήθελα αποκλειστικά για μένα, αλλά δυστυχώς έπρεπε να τη μοιραστώ με την παρέα μου – αν δεν είχαμε παραγγείλει κι άλλα θα την επαναλάμβανα κι αυτή την φορά αποκλειστικά και μόνο για μένα. Η Carbonara με αυγό και όχι με κρέμα, ήταν αξιοπρεπέστατη και ήθελε λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι για ν’ αναδειχθεί. Όμως το Conchiglioni με γέμιση ραγού κουνελιού ήταν ένα κομψό, όμορφο και νόστιμο πιάτο με έντονο χαρακτήρα και σωστά εκτελεσμένο. Όπως και τα μοσχαρίσια μάγουλα πάνω σε πουρέ πατάτας που ήρθαν για να κλείσουν το γεύμα μας, πριν περάσουμε στο γλυκό φυσικά. Εκεί το ποσέ αχλάδι σε κρασί Marsala και κραμπλ κανέλας πάνω σε ρυζόγαλο και dacquoise αμυγδάλου έκανε το καλύτερο φινάλε.
info
Λεβίδου 11, Κηφισιά, τηλ. 2108014007.
Extra tip: Η επέκταση προς τα αριστερά του Giacomo θα δημιουργήσει δύο σάλες: μια πιο lounge με έμφαση στο κοκτέιλ, το κρασί και ειδικό bar menu, και μία πιο εστιατορική. Έτσι λοιπόν από τις αρχές του Νοεμβρίου όπου και αναμένεται να γίνουν αυτές οι αλλαγές, θα ανοίγει από νωρίς το πρωί για καφέ, πρωινό και brunch και θα συνεχίζει μέχρι το βράδυ.
