Απ´ εξω το μαγαζί δεν το πιάνει το μάτι σου. Σαν καφενείο του ‘80 φαίνεται με τις σιδεριές του και τα τραπεζάκια του στο πεζοδρόμιο. Μέσα, στην ψηλοτάβανη σάλα, έχει ένα ωραιότατο βίντατζ πολυέλαιο και έναν ωραιότατο βίντατζ καθρέφτη. Εχει και ένα πίνακα με ωραία, δυνατά χρώματα. Η μπαριέρα είναι το επίκεντρο. Μεγάλη με μαρμάρινη επιφάνεια και στουλς διασχίζει σε μια τεθλασμένη γραμμή όλη τη μικρή αίθουσα. Επίκεντρο της μπαριέρας, ψυχή του μαγαζιού, οι άνθρωποι. Το πιο επιτυχημένο casting ever και κατά την άποψή μου ο λόγος της επιτυχίας του.
Ο σεφ (δεν ήταν εκεί την ώρα που πήγαμε) Σεραφείμ Αθανασίου, οι μάγειρες Μάνος Αθανασάκης και Γκίγκη Βαχάνι, ο bartender Iάσωνας Νικολάου, ένας νεαρός gentleman που φτιάχνει τα κοκτέιλ κλασικά και tailor made, όπως το έξοχο καυτερό και πικρό που παράγγειλα. Οι άνθρωποι το ‘χουν, περνούν καλά, και αυτό εξηγεί το σουξέ του μαγαζιού άμα τη εμφανίσει. Μεταξύ τους είναι άνετοι και χαλαροί χωρίς να χάνουν το τέμπο του σέρβις.
Ο κόσμος έρχεται αλυσοδεμένος σε εκατό κουτάκια -εδώ η δουλειά, εδώ το αμόρε, εδώ οι λογαριασμοί, εδώ το μεγάλο Εγώ μου, και ακαριαία τα στεγανά εξαφανίζονται. Χύμα όλα, χαλαρά, ένα διάχυτος ήπιος ερωτισμός και μια σπινθηριστή ενέργεια αν και είναι μόλις 6.30 το απόγευμα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πάνω πάνω στο μενού διαβάζετε τους μεζέδες a la carte που αλλάζουν κάθε δύο -τρεις μέρες. Ανάμεσά του και τα γαλλικά στρείδια που ευτυχώς βρίσκονται πάντα εκεί. Από εκεί και πέρα με κάθε κρασί/τσίπουρο/τσικουδιά/μπύρα που παραγγέλνετε, λέτε και πόσους μεζέδες θέλετε. Πρόκειται για μεζέδες -έκπληξη που φτιάχνει η κουζίνα ανάλογα με τα διαθέσιμα υλικά της εποχής,τη φρεσκάδα τους, την έμπνευση και τη διάθεση. Κάτι σαν τα βολιώτικα τσιπουράδικα με τις γύρες. Μπορείτε να παραγγείλετε και μπουκάλι κρασί αν θέλετε. Οι μεζέδες είναι κυρίως ψαρικά, θαλασσινα, όστρακα και θαλασσινά και πολύ πολύ σπάνια κρέας. Όπως ήταν τα βολιώτικα ουζερί από τότε που ηρθαν οι πρόσφυγες.
Τι θα φάτε; Ανάμεσα στα πολλά, βελούδινο σολομό gravlax μαριναρισμένο 30 ώρες σε ξύσμα εσπεριδοειδών αλάτι και ζάχαρη που σερβίρεται με φύτρες από ραπανάκι και φύλλα μουστάρδας, ένα «καμένο» λάχανο που δεν έχει δεύτερο, ένα φρέσκο ελληνικό τόνο σκανδαλωδώς νόστιμο με σταμναγκάθι κρεμμύδι και πατάτα. Και στρείδια ονειρεμένα εύσαρκα, με μια στάλα sriracha και λαδολέμονο. Tη wine list με τις 200 ετικέτες από τον ελληνικό και ευρωπαϊκό αμπελώνα την έχει σχεδιάσει ο διάσημος και πολυσχιδής Bradley Tomlinson (είναι και συγγραφέας και stand up comedian κλπ.), συν τσίπουρα, μπύρες και τσικουδιά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Επί το πεδίου, κουμάντο κάνει ο ο sommelier Γρηγόρης Γούναρης ( WSPC Level 3 και Hestia). Το βασίλειο του βρίσκεται στον όροφο. Αριστερά τα κόκκινα παλιάς σοδειάς, στο βάθος τα orange και τα ροζέ δίπλα τα λευκά. Δείχνει με συγκίνηση μια Santorini 2016 του Χατζηδάκη+. «Τελευταία οινοποίηση» λέει. Δείχνει και το Clos Stegasta Μαυροτράγανο του οινοποιείου Τ-Οίνος (πολύ μικρή παραγωγή) και το γλυκό κρασί Salome του Γκαράλη από τη Λήμνο και τη Ρομπόλα του Πετρακόπουλου. Είναι ερωτευμένος και φαίνεται. Το μεγάλο ξύλινο βαρύ τραπέζι σε λίγο θα φιλοξενεί γευσιγνωσίες.
Κατεβαίνουμε τη σκάλα, το μαγαζί έχει αρχίσει να γεμίζει, στα στρογγυλά τραπεζάκια καθονται happy people κάθε ηλικίας. Ο Αποστόλης, ένας συμπαθέστατος νεαρός που θα τον αναγνωρίσετε μιας και φοράει πάντα κάτι με leopard print, έχει αρχίσει και μπαίνει σιγά σιγά στους ανεβασμένους ρυθμούς που έχουν κάνει το μαγαζί talk of the town. Ακούω πως τα βράδια τα αυτοκίνητα τριπλοπαρκάρουν και γίνεται το έλα να δεις. Εντάξει. Από τις 6.30 το απόγευμα μέχρι τις 9 που φύγαμε περάσαμε υπέροχα, κάναμε πλάκα, καταδιασκεδάσαμε, καλοήπιαμε και καλοφάγαμε. Τις Κυριακές το απόγευμα, βάζουν ελληνική μουσικη -ρεμπέτικα, αρχοντορεμπέτικα, Μπιθικώτση, Στράτο Διονυσίου. Τις άλλες μέρες ανάλογα με τη διάθεση και το ποιος δουλεύει, θα ακούσετε τζαζ, σόουλ, φάνκι, χιπ χοπ, λάουντζ, κλπ. Στέκι με το σπαθί τους οι Επτά Μάρτυρες.
info
Μεναίχμου 3Β, Νέος Κόσμος (κρατήσεις στο tableagent.com/athens/epta-martyres/)
