Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει πως είναι να βγαίνεις με φίλους Σάββατο μεσημέρι για tapas. Θα μου πείτε τι tapas, τι μεζέδες. Δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά δεν θα το αναλύσουμε, τουλάχιστον προς το παρόν. Η μαδριλένικη μου συνήθεια, λοιπόν, που άλλοτε ήταν εβδομαδιαία, επέστρεψε ξαφνικά μετά από παρότρυνση μιας πολύ καλής φίλης. Προορισμός; Το Borsalino λίγο πιο πέρα από τον χαμό της Αγ. Ειρήνης.
Ήξερα ότι από την πρώτη μέρα που άνοιξε το Borsalino, πριν από δύο χρόνια περίπου, την κουζίνα είχε αναλάβει ο Μιχάλης Νουρλόγλου. Την αγαπώ την κουζίνα του Μιχάλη και την έχω δοκιμάσει σε όλες της τις εκφάνσεις. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ στο Borsalino δεν είχα καθίσει για φαγητό. Πάντα για πότο. Γι’ αυτά που φτιάχνει ο Γιάννης Κοροβέσης και η παρέα του. Να που ήρθε και η σειρά να δοκιμάσω και την «αλμυρή» του πλευρά.
Ο κατάλογος που έχει ετοιμάσει ο Μιχάλης φαίνεται ελκυστικός από την πρώτη ματιά οπότε η απόφαση για το τι θα παραγγείλω δύσκολη. Ζητάω τα τσιπς από φύλλα ρυζιού που φιλοξενούν ταρτάρ ψαριού (εκείνη την ημέρα ήταν από λαβράκι) και το foie gras με ψητή κολοκύθα και τζίντζερ. Το τελευταίο ήταν νόστιμες, γλυκές, μικρές μπουκίτσες που άφηναν μια πολύ ευχάριστη γεύση στο στόμα. Το ίδιο ενδιαφέρον και γευστικό ήταν και το ψητό παντζάρι με ρόδι, φυστίκι και τυρί chevre. Συνδυασμός που σε κάνει να σκέφτεσαι το ταλέντο του chef και πως το προσαρμόζει στην ιδέα του tapear. Όση ώρα περνούσαν αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μου ήρθε και το Bloody Mary- δεν γινόταν να μην το ζητήσω. Η καυτερή αίσθηση που μου άφησε σε κάθε γουλιά ταίριαζε πολύ με το γλυκό χαρακτήρα του παντζαριού.
Για συνέχεια καρπάτσιο μοσχαριού με κάπαρη, λεμόνι τουρσί και τριμμένη παρμεζάνα αλλά και καλαμάρι τηγανητό παναρισμένο σε panko μαζί με καπνιστή μαγιονέζα για να το βουτάς. Ήταν ένα ωραίο παιχνίδι που είχε και αντίστοιχο γευστικό αποτέλεσμα. Και κάπου εδώ ζητάω και ένα δεύτερο Bloody Mary που φτάνει σχεδόν ταυτόχρονα με το χατσαπούρι με σολογκούνι και αβγό. Οκ, θα το πω πιο απλά. Στην ουσία είναι πεϊνιρλί που στη μέση έχει ένα αβγό και γύρω γύρω λιωμένο τυρί και βούτυρο. Βούτυρο που μυρίζει τόσο έντονα που σε παίρνει από τη μύτη. Αυτό το δύσκολο να προφέρεις και να θυμάσαι πιάτο, αν και δεν είναι στο μενού των tapas, δεν θα μπορούσα να μην το δοκιμάσω. Το είχα βάλει από την αρχή στο μάτι.
Και σε αυτό το σημείο να τελείωνε η επίσκεψη μου στο Borsalino δεν θα είχα παράπονο. Όμως, ο Γιάννης είχε άλλα σχέδια: μια δοκιμή από τρία διαφορετικά sherry μαζί φυσικά με γλυκά. Έκπληξη το El Candado, που είναι από τα πιο γευστικά Sherry Pedro Jimenez, που έχω δοκιμάσει και δεν μπόρεσα παρά να το λατρέψω.
info
Κολοκοτρώνη 59, Αθήνα, τηλ. 2103232222
Το άρθρο της εβδομάδας
