Το Anther, το νέο εστιατόριο που ξεφύτρωσε (pun intended) στο ισόγειο του ξενοδοχείου Perianth στην Αγίας Ειρήνης, μας υποδέχθηκε με δημιουργικές ελληνικές γεύσεις, σε έναν χώρο-προέκταση της πλατείας του κέντρου.
Το πρώτο που προσέχεις είναι το εντυπωσιακό ροζ κυκλικό μπαρ — terrazzo και το περίτεχνο ταβάνι. Οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα και σχεδόν χάνεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε περαστικούς, θαμώνες και σερβιτόρους. Μοιάζει σαν το Anther να συμμετέχει ενεργά στη ζωή της πλατείας. Η αισθητική του χώρου συνδυάζει τον αστικό μινιμαλισμό με μια ήσυχη πολυτέλεια στους χώρους της εστιάσης του ξενοδοχείου. Πινελιές που δεν περνούν απαρατήρητες, οι στολές προσωπικού δια χειρός Άγγελου Μπράτη και ο ατμοσφαιρικός φωτισμός από την Ελευθερία Ντεκώ.
Ο σεφ Νάσος Τσιρονίκος έχει στήσει τρία διαφορετικά μενού (πρωινό, brunch/lunch και δείπνο) με στόχο να φέρει στο τραπέζι μας comfort ελληνικές γεύσεις με twist. Τα προϊόντα, ως επί το πλείστον βιολογικά και προσεκτικά διαλεγμένα, έχουν έντονη γεωγραφία: τυρί βολάκι από Άνδρο, προσούτο από Θράκη, αβοκάντο Κρήτης μεταξύ αυτών.
Στα προσεγμένα του τραπέζια με τα κόκκινα κεριά, ξεκινήσαμε το δείπνο μας με φίνα μπουράτα Κερκίνης και ντοματίνια, την ελληνική εκδοχή της κλασικής ιταλικής. Τα χόρτα εποχής, αλμύρα, με πουρέ γλυκοπατάτας για να εξισορροπεί την αλμυράδα τους, ήταν νόστιμα και τόσο όσο μαγειρεμένα.
Στη συνέχεια περάσαμε στα to share πιάτα για τη μέση. Σε αυτό τη σημείο, αξίζει να αναφέρουμε, πως το εστιατόριο στηρίζει πολύ την φιλοσοφία ”πιάτα στη μέση για να τα μοιράζεσαι” χωρίς να ασπάζεται την ποσότητα του μεζέ, αφού οι μερίδες σε όλα του τα πιάτα ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρες.
Η ρεβιθάδα στη γάστρα με μπρουσκετάκια με πελτέ ντομάτας ήταν νόστιμη με γεύση σπιτική, ενώ η ιδέα με τον πελτέ θύμιζε ακόμη πιο έντονα κάτι που θα σου ετοίμαζε η γιαγιά σου στο χωρίο. Ιδιαίτερο ήταν και το τηγανητό σπανακόρυζο, στην ουσία ήταν παναρισμένο και σε μορφή κροκέτας. Η κρέμα από πηχτόγαλο του έδινε αυτό το κάτι που χρειαζόταν για να αναδειχθούν οι γεύσεις της.
Οι πατάτες με αυγά και στάκα είναι ένας συνδυασμός που δύσκολα να σε αφήσει παραπονεμένο. Η στάκα ήταν βελούδινη και αρκετά εξευγενισμένη, δηλαδή δεν είχε την ένταση που έχει συνήθως, όμως μαζί με τη μελωμένη πανσέτα έδενε πολύ ωραία και το πιάτο αυτό, με τους ζουμερούς κρόκους τους παναρισμένων αυγών, εξαφανίστηκε αρκετά γρήγορά. Οι πατάτες του πιάτου ήταν κάποια σούπερ τραγανά τσιπς χωρίς καθόλου περιττά λάδια. Ιδανικό σκεύος για βούτες στην στάκα.
Πάμε τώρα και στα πιο κυρίως. Φρέσκο ψάρι μέρας φρικασέ. Το φρικασέ είναι γενικά ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα και αυτό το συγκεκριμένο εύκολα θα το ξανά έτρωγα. Ωραίο, δεμένο και λεμονάτο. Το γιουβέτσι με μοσχαρίσια ουρά, αν και το μοσχαράκι ήταν κυριολεκτικά λιώμα ίσως ήθελε μια τραγανή υφή για να το απογειώσει, αλλά παραμένει ένα πιάτο που φωνάζει σπιτικό, καλομαγειρεμένο φαγητό. Τέλος, το φιλέτο Black Angus, είχε ωραίο ψήσιμο, και οι γαλλικές τηγανητές πατάτες με τις οποίες ήρθε, έκλεψαν την παράσταση. Αν υπήρχαν και μόνες τους στα ορεκτικά σίγουρα θα είχαμε παραγγείλει κάνα δυο μερίδες ακόμα.
Στα γλυκά. Δοκιμάσαμε όλα του μενού και αυτά που ξεχώρισα ιδιαίτερα ήταν η lemon pie, που ήταν για εμένα ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Βουτυράτη, τραγανή βάση, βελούδινη και αρκετά όξινη κρέμα, και αέρινη μαρέγκα. Ακόμη, το ζεστό ρυζόγαλο με το κατσικίσιο γάλα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη στο μενού, αφού το ρυζόγαλο δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. Δεν μου αλλάζει κανείς γνώμη πως αν σε κάποιον δεν αρέσει το ρυζόγαλο είναι επειδή δεν έχει δοκιμάσει ένα καλοφτιαγμένο.
Τα ποτά μας ήταν κι αυτά προσεγμένα. Cocktails με mescal και ρόδι, mocktails με τριαντάφυλλο και φρούτα του δάσους, και άλλα αρωματικά και δροσιστικά.
Τι μένει τελικά από την εμπειρία στο Anther; Ένας χώρος που δεν σε πνίγει με “concept”, αλλά έχει όντως ένα. Ένα μενού που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με ακροβατικά, αλλά μιλάει ελληνικά.
info
Βασιλικής, Αθήνα, Perianth Hotel
