Ήταν το σχεδόν μακρινό, πλέον, 2005 όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Aneton. Τότε βρισκόταν σε ένα ήσυχο δρόμο στο Μαρούσι με σκηνικό που έμοιαζε με αστική σάλα του ’80.
Στην κουζίνα του βρίσκαμε τον Βασίλη Καλλίδη, στα πρώτα του βήματα, που μαγείρευε ελληνικά άλλοτε πειραγμένα, άλλοτε κλασικά, παραδοσιακά. Οικοδεσπότης, ο ευγενικός Δημήτρης Φωτόπουλος, ο οποίος είχε έναν τόσο ιδιαίτερο και ενθουσιώδη τρόπο να παρουσιάζει τα πιάτα του καταλόγου, που σας έκανε να θέλετε να τα παραγγείλετε όλα. Εκεί, στο ήρεμο στενό του Αμαρουσίου έμεινε χρόνια, μέχρι που πριν από τρία χρόνια ο Δημήτρης το μετέφερε σε έναν ψηλοτάβανο χώρο στην Ναυάρχου Νικοδήμου, στο Σύνταγμα, χωρίς όμως να του αλλάξει τίποτα από την φιλοσοφία του.
Βρέθηκα εκεί ένα βράδυ Παρασκευής στα τραπέζια που βγαίνουν στο πλατύ πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε πολλούς τουρίστες αλλά και νεαρά ζευγάρια. Ο θόρυβος της Ναυάρχου Νικοδήμου έρχεται σε παραφωνία με το χαλαρό, οικείο και ζεστό περιβάλλον του εστιατορίου. Ο Δημήτρης πάντα εκεί, να υποδεχθεί, να συμβουλέψει, να σερβίρει, να ρωτήσει τι άρεσε και τι δεν άρεσε. Και πάντα με το χαμόγελο. Στην κουζίνα ο Βασίλης Ζώης, χρόνια συνεργάτης, που πλέον έχει γίνει και συνιδιοκτήτης, επιμένει ελληνικά.
Ο κατάλογος περιλαμβάνει πολλά και για όλα τα γούστα και τις διατροφικές συνήθειες. Επιλέξαμε για αρχή τα πρόβεια κεφτεδάκια, τους πικάντικους ρεβιθοκεφτέδες, το μοσχαρίσιο ταρτάρ και φυσικά τις τηγανητές πατάτες με τη φέτα, το αυγό και την φρέσκια ρίγανη – πιάτο που δεν έχει φύγει πότε από τον κατάλογο. Τα κεφτεδάκια αν και λίγα, ήταν πολύ νόστιμα, τηγανισμένα τόσο όσο, χωρίς πολλά λάδια και μαζί με τις πατάτες μάς ξαναέφεραν καλοκαιρινές μνήμες. Οι ρεβιθοκεφτέδες ήταν ελαφρώς πικάντικοι και είχαν για συνοδεία μια ωραία σος από ταχίνι και λεμόνι. Όσο για το μοσχαρίσιο ταρτάρ χανόταν μέσα στα καραμελωμένα κρεμμύδια που αν έλειπαν ή ήταν λιγότερα, ίσως να είχε περισσότερο ενδιαφέρον το πιάτο.
Πριν περάσουμε στα κυρίως, στα οποία είχαμε διαλέξει μόνο κρεατικά – αυτά παθαίνει κανείς αν βγαίνει με τους φίλους μου– , δοκιμάσαμε τους λαχανοντολμάδες με την ωραία λεμονάτη σάλτσα με γάλα σόγιας. Ένα vegan πιάτο, το οποίο στεκόταν στο ύψος των γεύσεών του και προκάλεσε έκπληξη στους φανατικούς κρεατοφάγους φίλους μου. Την ίδια έκπληξη που τους προκάλεσε και το αρνί ραγού με τον τραχανά και την μελιτζάνα. Ένα νόστιμο, χειμωνιάτικο, ζεστό πιάτο. Το μπούτι πάπιας μπορεί να είχε τα εκφραστικά μανιτάρια maitake για παρέα, ήταν όμως λίγο στεγνό. Αντίθετα, οι χυλοπίτες με το λεμονάτο κουνέλι που είχαν και κρέμα τοπιναμπούρ – για μένα θα μπορούσε να έλειπε από το πιάτο – ήταν νόστιμες και κέρδιζαν με την παρουσία της γραβιερομυζήθρας και του πιπεριού σετσουάν.
Ανακεφαλαιώνοντας, θα σας πω ότι η κουζίνα του Aneton διατηρεί τον ελληνικό της χαρακτήρα, παίζει με τα εποχιακά προϊόντα και είναι ανοιχτή σε ξενικές επιρροές. Έχει χαρακτήρα, κρύβει νοστιμιές και σίγουρα θα σας αφήσει να φύγετε με ευχάριστες εντυπώσεις. Σε αυτό, βέβαια, συμβάλουν και οι άνθρωποί του, που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να αισθανθείτε άνετα και οικεία.
Info
Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Σύνταγμα, τηλ. 210 8066 700
