Θα πηγαίνατε στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου αν σας έλεγαν ότι είναι ένα από τα καλύτερα της πόλης, αυτής ή κάποιας άλλης;
Αυτή την ερώτηση απηύθυνα σε φίλους Θεσσαλονικείς, χωρίς να τους πω το όνομά του. Οι απαντήσεις πολλές και διαφορετικές, με κοινό παρονομαστή όμως ότι στο ξενοδοχείο, όσο καλό και να είναι, δεν θα δεις γνωστό σου κόσμο, θα είσαι ξεκομμένος από την κίνηση, θα πας μόνο αν θέλεις αυστηρά να απολαύσεις το φαγητό του. Αυτό το τελευταίο ειδικά δεν με χάλασε καθόλου, αφού προσωπικά στο εστιατόριο πηγαίνω για φαγητό. Αντιλαμβάνομαι όμως τις δεύτερες σκέψεις και την αμφιβολία των φίλων, τις είχα για χρόνια κι εγώ. Ωστόσο το σκηνικό τα τελευταία χρόνια αλλάζει, η εικόνα των ενδοξενοδοχειακών εστιατορίων βελτιώνεται, σε κάποιες περιπτώσεις εντυπωσιακά.
Μία από αυτές τις εντυπωσιακά αναπάντεχες περιπτώσεις είναι το εστιατόριο του ξενοδοχείου «Nikopolis», που παίρνει το όνομά του από τον θόλο που κυριαρχεί στο κέντρο του. Στην κουζίνα βρίσκεται ο άξιος σεφ Στέφανος Σταμίδης, ο οποίος παίζει άνετα με τις τοπικές πρώτες ύλες που χρησιμοποιεί δημιουργώντας άκρως ενδιαφέροντα πιάτα.
Το ταρτάρ τόνου, ως πιάτο ημέρας, με ελιές, σταφύλι, ντοματίνια και dressing αγγουριού ήταν δροσερό, ζωντανό, φρέσκο, χωρίς να χάνεται η γεύση της σάρκας του τόνου. Η σπιτική μπρεζάολα με αρώματα καφέ και κέδρου ήταν σωστά ωριμασμένη, με σάρκα σφιχτή και κρουστή, ενώ τα συνοδευτικά της, το τηγανητό αγκιναράκι, η απαλή λευκή τρούφα και η καλή κεφαλογραβιέρα, καλοδουλεμένα, με τη γλυκύτητα της σος να χαμηλώνει την αλατότητα του αλλαντικού. Ωστόσο, ένα ρουστίκ πιάτο που ακολούθησε έκλεψε την καρδιά μου για εκείνη τη μέρα. Χειροποίητος καβουρμάς από χοίρο του Χολομώντα, φρυγανισμένο ψωμί, αυγό ποσέ και από πάνω μια καπουσίν μανιταριών που συνοδευόταν από καψαλισμένα μανιτάρια και παλαιωμένο κασέρι Προίκα. Γήινο, γεμάτο αρώματα, οικείο, χαϊδευτικό και όμως έντονο, χωρίς ενοχλητική παρουσία λιπαρότητας ή περιττής βαρβατίλας, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.
Θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ στην πολύ καλή ταλιάτα του, αφού το εστιατόριο ειδικεύεται στο κρέας, με τον θάλαμο ξηρής ωρίμασης να δεσπόζει στον χώρο και τον μαντεμένιο φούρνο της Bertha να αναλαμβάνει τα ψησίματα. Όσο για το Real Cuisine που ακολουθεί τον τίτλο του εστιατορίου, τον οφείλει εν μέρει στην ύπαρξη ενός μικρού περιβολιού από το οποίο ο Σταμίδης προμηθεύεται μυρωδικά και αρκετά μποστανικά.
Θα κλείσω με μια έκπληξη που έκανε το συνολικό γεύμα να κερδίσει ακόμη περισσότερους πόντους, το predessert. Το οποίο ήταν φουά γκρα πάνω σε γλυκιά μουστάρδα φιρικιού με μπισκοτάκι ξηρών καρπών. Στα συν και το σταθερό, στιβαρό, σίγουρο στήσιμο των πιάτων. Ενημερωμένη και σε καλές τιμές, η λίστα κρασιών, ευγενέστατο και σίγουρο το σέρβις, ευχάριστη αισθητική στον χώρο τα υπόλοιπα, απαραίτητα, στοιχεία που σημείωσα.
info
Hotel Nikopolis, Ασκληπιού 16-18, Πυλαία, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 401092. Κόστος: 45-50€ / άτομο, χωρίς κρασί.
