Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε να γιορτάζεται κάθε 8 Μαρτίου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 (1977), ο ΟΗΕ θέσπισε αυτή τη γιορτή, ως μια ευκαιρία για να αναδειχθούν τα δικαιώματα των γυναικών και οι ίσες ευκαιρίες στον προσωπικό αλλά και τον επαγγελματικό τους χώρο. Πρόκειται για μια ημέρα με βαθιά πολιτική χροιά, η οποία ωστόσο, με τα χρόνια έχει λάβει πιο lifestyle χαρακτήρα. Δεν παύει όμως να αποτελεί μια μέρα που μας καλεί να εστιάσουμε στη γυναίκα, στον ρόλο της στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην εργασία, στην πολιτική… Ως γαστρονομικό σάιτ, αποφασίσαμε να θέσουμε ένα ερώτημα στις γυναίκες συναδέλφους μας, καλώντας τες να μας αναφέρουν με ποιες γεύσεις, αρώματα, συνταγές συνδέουν τη θηλυκότητα και τη γυναικεία φιγούρα.
Από παστίτσιο και προζυμένιο ψωμί και ρυζόγαλο, μέχρι πάβλοβα, negroni και ροζέ κρασί: αυτές -και πολλές ακόμα- είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που μας ήρθαν στο μυαλό όταν θέσαμε στην ομάδα και στις συναδέλφους μας το ερώτημα.
Ας δούμε παρακάτω με ποιες γεύσεις, αρώματα, μνήμες και συναισθήματα συνδέουμε τη γυναικεία φιγούρα:
Η γεύση της φροντίδας
Τα γυναικεία χέρια κάνουν μαγικά στην κουζίνα. Φτιάχνουν τουρσιά και μαρμελάδες, παστώνουν γαύρους και σαρδέλες, βάζουν ελιές στην άρμη, γεμίζουν βάζα με σάλτσα ντομάτας. Απλώνουν χειροποίητα ζυμαρικά σε λευκά τραπεζομάντηλα για να στεγνώσουν και φτιάχνουν γευστικά ποιήματα με τα περισσεύματα της προηγουμένης. Η μαγειρική είναι η καθημερινή έκφραση αγάπης κάθε γυναίκας της οικογένειας. Έχει γεύση και δημιουργεί μνήμες. Ίσως γι΄ αυτό πάνω από ένα πιάτο που έχει χυλοπίτες και φέτα, γεύομαι κυρίως την αγάπη.
Μελίσσα Στοΐλη, Food Editor, Περιοδικό Olive
Η φίνα πάβλοβα: μια στιγμή ευδαιμονίας και παύσης από όλα
«Μην μου πάρεις κάτι που χρειάζομαι, πάρε μου κάτι που θέλω». Θυμάστε αυτή την ατάκα από το Love Actually; Κάπως έτσι μου έρχεται να απαντήσω στην ερώτηση των αγαπητών μου συναδέλφων απο το Olive για την συνταγή με την οποία συνδέουμε τη θηλυκότητα με αφορμή την ημέρα της γυναίκας. Εχοντας στο μυαλό μου όλες τις κουρασμένες εργαζόμενες μητέρες με τις οποίες μιλάω καθημερινά, θα ήθελα να τους αφιερώσω, όχι κάτι χρηστικό αλά κάτι ντελικάτο και περριτό. Οχι το απαραίτητο καθημερινό φαγητό που ασθμαίνοντας πρέπει να έχουν έτοιμο για τα πεινασμένα παιδιά τους που γυρίζουν από το σχολείο, αλλά κάτι που θα απολάμβαναν μόνες τους καθισμένες σε έναν αναπαυτικό καναπέ: ένα φίνο γλυκό, από εκείνα που πρέπει να φαγωθούν αμέσως μόλις ολοκληρώνονται και που μας χαρίζουν μια στιγμή ευδαιμονίας και παύσης από όλα. Μια τέλεια πάβλοβα. Θα τη συνόδευα με ένα ποτήρι σαμπάνια. Για μια πρόποση σε όσα έχουμε πετύχει και όσα ακόμη μας αξίζουν.
Γαλάτεια Λασκαράκη, διευθύντρια Marie Claire Greece
Κοτόπουλο πανέ
Το φαγητό που μου θυμίζει τη μητέρα μου είναι το κοτόπουλο πανέ που τρώγαμε σε ένα μοντέρνο για τα 80’s εστιατόριο στην πλατεία Βικτωρίας. Μια φορά τον μήνα, αμέσως μετά αφού έπαιρνε τον μισθό της από την τράπεζα λίγο πιο πέρα απ’ τον ΟΤΕ όπου εργαζόταν. Η μαμά μου ήταν η καλύτερη αλλά δεν μαγείρευε καλά. Ηταν όμως εξαιρετική μαθήτρια και την είχαν προσλάβει στο Δημόσιο με εξετάσεις, «όχι με μέσο», όπως την επαινούσε ο φυσικομαθηματικός πατέρας μου, από τον οποίο έμαθα να μαγειρεύω.
Έρση Μηλιαράκη, Διευθύντρια σύνταξης, περιοδικό Gala
Οι τηγανητές πατάτες της γιαγιάς
Αν γυναίκα σημαίνει φροντίδα, αν ήταν φαγητό θα ήταν οι τηγανητές πατάτες που έφτιαχνε η γιαγιά μου στη φριτέζα – όχι την ηλεκτρική αλλά την κατσαρόλα με το μεταλλικό καλαθάκι στο εσωτερικό, ακόμα κι εκείνη χάι τεκ για τα δεδομένα του εξοπλισμού ενός χωριάτικου σπιτιού της δεκαετίας του ‘90. Η νοστιμιά τους μπορεί να είχε να κάνει με τις αντικειμενικά πεντανόστιμες πρώτες ύλες από το οικογενειακό χωράφι, μπορεί και με την ατμόσφαιρα ανεμελιάς των καλοκαιρινών διακοπών, σίγουρα όμως εμπλουτιζόταν από τη φροντίδα εκείνης της γυναίκας, που στο τέλος μιας ακόμα κουραστικής μέρας καθόταν, μέσα στην αποπνικτική από τη ζέστη του Αυγούστου κουζίνα, να μαγειρέψει για ένα τσούρμο πεινασμένα εγγόνια.
Γεωργία Καρκάνη, Features Editor στο marieclaire.gr
Άγρια χόρτα από τα χέρια μιας γυναίκας που… έκανε θαύματα με ένα μαχαίρι
Τη θυμάμαι να κάθεται φορώντας τη χαρακτηριστική ποδιά με τις τσέπες και να καθαρίζει όλη αυτή την πρασινάδα με το μαχαίρι της-μια ιδανική Αμαζόνα- για να φτιάξει μερικά από τα πιο ωραία πιάτα που θυμάμαι στη ζωή μου- εγώ που ως παιδί δεν είχα καμία σχέση με τα άγρια χόρτα: αλλά μου αρκεί που την έβλεπα να μιλάει γι αυτά με τον ενθουσιασμό του κυνηγού που έβρισκε θησαυρούς και με τη σιγουριά μιας γυναίκας που ήξερε καλά τι θαύματα μπορεί να κάνει ένα μαχαίρι. Το καλύτερο, όμως, είναι ότι ήξερε να τα εντοπίζει στην ωραία φύση της Κρήτης και να μου λέει ιστορίες, άμεσα συνδεδεμένες με τους μύθους, τις εικόνες, τις μυρωδιές που κρατάω για πάντα στην καρδιά μου από το νησί. Μεγαλώνοντας έμαθα από τη μητέρα μου, που συνέχισε να τα περιποιείται με την ίδια αγάπη ότι τα χόρτα αυτά και ο τρόπος που τα έκανε, συνήθως τσιγαριαστά ήταν η ιδανική αρτιστίκ ύλη για τα στολίσουν διαφορετικά υλικά, όπως οι αγαπημένοι μου χοχλιοί. Θυμάμαι τις μυρωδιές από την κουζίνα, τη γνώση για όλα αυτά τα είδη-αγριόπαπουλα, λάπαθα, ασκολύμπροι-που μου έμοιαζε με σπάνια επιστήμη και μου έκανε αυτές τις γυναίκες, τη μητέρα και τη γιαγιά μου, να είναι ικανές όχι μόνο να κάνουν παρέα στον Δία εκεί πάνω στις κορφές των βουνών του Ζα αλλά να φτιάξουν και έναν κόσμο που είναι σίγουρα καλύτερος από αυτόν εδώ κάτω. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πως μπορεί κανείς να χωρέσει όλη αυτή την αγάπη, τη γνώση και την ομορφιά σε λέξεις και φοβάμαι ότι μαζί με τη γιαγιά μου και γυναίκες σαν και αυτή χάθηκε αυτή η βαθιά και άμεση σύνδεση-τολμώ να πω έρωτας- με τη φύση. Αλλά ευτυχώς ζει για πάντα στην καρδιά μου.
Τίνα Μανδηλαρά, Δημοσιογράφος, Πρώτο Θέμα
Τάρτα, γένους θηλυκού
Αν επιχειρούσα να εξισώσω τη θηλυκότητα με μία γαστρονομική επιλογή, αυτή, θα αφορούσε σίγουρα επιδόρπιο και ειδικότερα, κάποια τάρτα (γένους θηλυκού άλλωστε και αυτή). Ίσως μία τάρτα λεμόνι: Συμπαγής και συγκροτημένη στη βάση της, ευχάριστα γλυκόξινη, ανάλαφρα δροσερή, μυρωδάτη και με βελούδινη ομορφιά, στα μέσα και στα έξω της… όπως και η γυναίκα! Στα κέφια της, μάλιστα, τη φαντάζομαι και πληθωρικά στολισμένη με λουλούδια. Πιθανόν με βιόλες, που είναι πιπεράτες στη γεύση τους και συγχρόνως αρωματικές, και γιατί όχι, δένουν άψογα με τη θηλυκή ιδιοσυγκρασία!
Λουκία Χρυσοβιτσάνου, Συντάκτρια, Οlivemagazine.gr
Το παστίτσιο της μητρικής αγκαλιάς
Η μυρωδιά του μου έσπαγε τη μύτη με το που άνοιγα την πόρτα. Ήταν η τέλεια έκπληξη μετά το σχολείο, όταν επέστρεφα σπίτι ρουφηγμένη από ενέργεια και λυσσασμένη από πείνα. Το παραλληλόγραμμο ταψί που «ξεκουραζόταν» πάνω στα μάτια της ηλεκτρονικής κουζίνας, καυτό ακόμα από τον φούρνο και με τη μαμά να ουρλιάζει «μην το πιάνετε, θα καψαλιστείτε» όταν με τα αδέρφια μου απλώναμε τα χέρια στο αλουμινόχαρτο υποσχόταν ένα Λουκούλλειο γεύμα, μια ζεστή μητρική αγκαλιά που χώραγε όλο τον κόσμο της, τα παιδιά της. Όλες αυτές οι στρώσεις των πιο ωραίων υλικών της κουζίνας, το καθένα να θέλει τον τρόπο του, τον χρόνο του και τον κόπο του και με έναν υπέροχα δεμένο τρόπο να γίνονται ένα τέλειο συμμετρικό σύνολο είναι για μένα η εικόνα της γυναίκας Θεάς Κάλι, με τους χίλιους ρόλους, τους λεπτούς τρόπους, τις παρήγορες αγκαλιές και τα ζεστά φιλιά με γεύση κανέλας.
Τζένη Αγιανδρίτη, Editor in Chief, Περιοδικό Gala
Σπιτικό Κέικ
Αν και οι έννοιες γεύση και θηλυκότητα μοιάζουν ασύνδετες, στο βάθος τους θα μπορούσαν να έχουν αρκετά κοινά στοιχεία, άλλωστε οι αγαπημένες μας γεύσεις έχουν συνδεθεί -ως επί το πλείστον- με θηλυκά άτομα. Γι’ αυτό και όταν μου ζητήθηκε να τις συνδυάσω σε λίγες γραμμές, στο μυαλό μου ήρθε μια συγκεκριμένη εικόνα, ένας ήχος, μια γνώριμη μυρωδιά και πολλές γεύσεις μαζί – αυτές του πατρικού μου σπιτιού, όταν επιστρέφω εκεί και η μητέρα μου με περιμένει στην κουζίνα.
Ωστόσο, αν έπρεπε να επιλέξω μία θα διάλεγα εκείνη του κέικ που ψήνεται στον φούρνο και κατακλύζει το σπίτι. Αυτού του κλασικού και απλού γλυκού που συνόδευε πάντα το κολατσιό μας στο σχολείο και τις εκδρομές, αλλά και όλα τα φοιτητικά μας χρόνια.
Σίσσυ Στρέμπα, News Editor, marieclaire.gr
Ένα καλό ροζέ κρασί
Δεν ξέρω αν περιγράφεται η θηλυκότητα σε λίγες λέξεις, σίγουρα όμως ξέρω τι μου έρχεται στο μυαλό όταν χρειάζεται να την παρομοιάσω με ένα στοιχείο που θα είναι μέρος μιας γαστρονομικής εμπειρίας: ένα καλό ροζέ κρασί. Αυτό που θέλω να ανοίξω με τις φίλες μου και να μοιραστούμε όσες ιστορίες χωράνε μέχρι να τελειώσει -γι’ αυτό δύσκολα θα μείνουμε στο πρώτο μπουκάλι- αυτό που θα ανοίξω μετά το γραφείο και θα ζήσω την προσωπική μου μικρή γιορτή, αυτό που θα γευτώ με τους αγαπημένους μου παρακολουθώντας τους να απολαμβάνουν τη συντροφιά μου όσο απολαμβάνουν κι εκείνο.
Ενα καλό κρασί μπορεί να εντυπωσιάζει με την εμφάνισή του ή και όχι -να δείχνει καλλιεργημένο, πνευματικό, πολυεπίπεδο- έχοντας αγκαλιάσει την αγάπη και την αφοσίωση που του έχει δοθεί, με τα αρώματά του εξελίσσονται συνεχώς. Να είναι γλυκό (με προτίμηση στα ξηρά) και δυνατό ταυτόχρονα. Όταν υπάρχει τριγύρω, είναι ο πρωταγωνιστής κάθε σημαντικής στιγμής, δεν παύει να σε κάνει να ονειρεύεσαι ή να σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και σίγουρα αφήνει αναμνήσεις που διαρκούν. Σας θυμίζει κάτι;
Εβίτα Τσιλοχρήστου, Digital Director, marieclaire.gr
Παστίτσιο: το πρώτο φαγητό που μου έμαθε να μαγειρεύω η μαμά μου
Υπάρχουν κάποιες μυρωδιές που λειτουργούν ως «βάλσαμο» στην ψυχή. Μυρωδιές που έχουν τη μαγική ικανότητα να σε ταξιδεύουν σε άλλες, παλαιότερες εποχές, τις οποίες κάθε φορά που αναπολείς γαληνεύεις. Το παστίτσιο ήταν από τα πρώτα -μην πω το μόνο- φαγητό που κατάφερε να μου μάθει η μαμά μου. Θυμάμαι να ετοιμάζουμε μαζί τη μπεσαμέλ (σ.σ. τη σπιτική, την τίμια), αποκαλύπτοντάς μου μικρά μυστικά για να έχει την τέλεια υφή και την ακόμη πιο τέλεια γεύση. Ακόμη και σήμερα που εκείνη δεν είναι πια μαζί μου και που υπάρχουν χίλιες μία ευκαιρίες για να πειραματιστεί κάποιος με νέες γεύσεις, το παστίτσιο εξακολουθώ να το φτιάχνω έτσι, μαμαδίστικο. Και ίσως κάποια στιγμή καταφέρω κι εγώ με τη σειρά μου να περάσω αυτή τη μαγειρική σύνδεση και στη δική μου κόρη…
Αγγελική Βελεσιώτη, Banking & Business Editor, newmoney.gr
Προζυμένιο ψωμί στον ξυλόφουρνο: τους ταΐζει όλους και δεν μένει κανείς ασυγκίνητος
Για μένα η θηλυκότητα είναι εφάμιλλη των λέξεων δυναμισμός, νοημοσύνη και σπιρτάδα. Μεγάλωσα με δυο γιαγιάδες εργατικές και έξυπνες. Η μία γιαγιά, η Ανδριώτισσα, μεγάλωνε τις δύο κόρες μόνη της, γιατί ο παππούς έλειπε πάντα στα καράβια, περιζήτητη μοδίστρα, αρχόντισσα και σπάνια μαγείρισσα. Η άλλη, η Πύλια, εργαζόταν στους αγρούς και φρόντιζε τα ζώα, μεγαλώνοντας έξι γερά παιδιά. Και οι δύο μου έμαθαν να εκτιμώ τα απλά, να σέβομαι τα υλικά, να είμαι ευγενική όταν πρέπει, δυναμική και προπαντός ελεύθερη και ανεξάρτητη. Για μένα η μόνη συνταγή που συνδέεται με τη γυναικεία φιγούρα είναι ένα καρβέλι προζυμένιο ψωμί, ψημένο στον ξυλόφουρνο. Εργατική σαν το προζύμι, ανθεκτική στις φωτιές, σκληρή σαν κόρα, τρυφερή σαν την ψίχα. Μια συνταγή που δεν περνάει απαρατήρητη, τους ταΐζει όλους και δεν μένει κανείς ασυγκίνητος.
Γιάννα Μπαλαφούτη, Συντάκτρια, Περιοδικό Olive και olivemagazine.gr
Η σπανακόπιτα της γιαγιάς και οι δικές μου καλοκαιρινές μακαρονάδες
Θηλυκότητα είναι κάτι πολύ βαθύ και εσωτερικό, άυλο, θερμό και προστατευτικό, αλλά και άγριο, αδάμαστο, ζωοφόρο, με τη δύναμη να πολλαπλασιαστεί αλλά και να καταστρέψει.
Εξωτερικά, φέρνει στο μυαλό μου στερεοτυπικές εικόνες από τον κόσμο στον οποίο μεγάλωσα και την παιδική ηλικία: καμπύλες, μακριά μαλλιά, την ποδιά μιας μαγείρισσας, τη βελόνα μιας μοδίστρας, μασουράκια, μπάμπουσκες, αλλά και τιμόνι αυτοκινήτου, παντελόνια καμπάνες, χαϊμαλιά και τυπικά στα τέλη των 70s μεγάλα γυαλιά ηλίου με χρωματιστούς φακούς…
Δεν μπορώ να συνδέσω τη γυναικεία φιγούρα με μια συνταγή, αλλά μπορώ να συνδέσω τη σπανακόπιτα της γιαγιάς μου με ό,τι πιο νόστιμο και τρυφερό και τις δικές μου καλοκαιρινές μακαρονάδες με το Justify my love της Madonna. Συνταγές που συνδέω με τη θηλυκότητα, καυτερές και σοκολατένιες, θα βρείτε πολλές στα βιβλία «Αφροδίτη – Ιστορίες, συνταγές και άλλα αφροδισιακά» της Ιζαμπέλ Αλιέντε (εκδ.Ωκεανίδα) και το υπέροχο «Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα» της Λάουρα Εσκιβέλ (εκδ. Κέδρος).
Αναστασία Καμβύση, Διευθύντρια σύνταξης, Περιοδικό Marie Claire
Κανέλα και γαρίφαλο: ζεστά και ολόθερμα σαν την ψυχή της μητέρας μου
Θηλυκότητα ίσον γυναίκα. Και η πρώτη γυναίκα που «είδα» είναι η μητέρα μου: Τρυφερότητα. Γλύκα. Χέρια. Χάδια. Ενέργεια. Κύμα. Φως. Ζεστασιά. Πνεύμα. Ευφυΐα. Χιούμορ. Ομορφιά. Δύναμη. Θάρρος. Πείσμα. Μοιρασιά. Θυσία. Θηλυκότητα. Μυρωδιές. Γεύση. Και αν το «είναι» της ήταν γεύση θα το ταύτιζα με κανέλα και γαρίφαλο, γιατί είναι ζεστά και ολόθερμα σαν την ψυχή της, αυτή που βάζει μαζί με τεράστια αγάπη για να βλέπει τα πρόσωπά μας βαθιά ευχαριστημένα όταν μας θρέφει. Έτσι το ήθελε και το θέλει, ελπίζω για πολύ καιρό ακόμα!
Δώρα Δημήτρουλα, Υπεύθυνη ύλης, Περιοδικό Olive
Μακαρόνια μπλουμ: σταθερή αξία
Το φαγητό δεν έχει φύλο. Έχει όμως στερεότυπα. Όπως το ότι οι άντρες τρώνε (σχεδόν αποκλειστικά) κρέας και οι γυναίκες (σχεδόν ακατάπαυστα) σοκολατάκια. Ενδιάμεσα και μακριά από τις υπερβολές υπάρχει η αδυσώπητη καθημερινότητα του «τι θα μαγειρέψουμε σήμερα» και η απίστευτη πολυτέλεια του να απαντά κάποιος άλλος, όπως όταν ήμασταν παιδιά. Και ενώ όλα αλλάζουν ακόμα και τα γούστα μας στο φαγητό, αυτό που μένει είναι τα «μακαρόνια μπλουμ»: Μακαρόνια βρασμένα σε σάλτσα ντομάτας με μυστικό συστατικό κομματάκια πατάτας. Το φαγητό που μού φτιάχνει η μητέρα μου κάθε φορά που εντοπίζει ίχνος στεναχώριας στο πρόσωπο ή στη φωνή μου.
Γιώτα Καραμπίνη, Αρχισυντάκτρια, newmoney.gr
Κρέμα καραμελέ: ντελικάτη,αλλά και απολαυστική, με εξαιρετική επίγευση
Αν έπρεπε να επιλέξω οπωσδήποτε ένα γλύκισμα που να συνδέω νοερά με τη θηλυκότητα αυτό θα ήταν η κρέμα καραμελέ. Εν μέρει γιατί λατρεύω τη γεύση της, αλλά και γιατί είναι ένα γλυκό-σταθερή αξία όπως είναι και η γυναίκα. Ντελικάτη στην εμφάνιση, σχεδόν εύθραυστη, απολύτως απολαυστική και με εξαιρετική επίγευση -κυρίως λόγω της λαχταριστής καραμέλας. Ετσι είναι και οι γυναίκες: αιθέριες στην επιφάνεια, αλλά δυνατές και ανθεκτικές από μέσα, ικανές να φέρουν όλο τον κόσμο βόλτα και να σου μένουν αξέχαστες -η επίγευση που λέγαμε.
Μαριλού Πανταζή, Αρχισυντάκτρια, περιοδικό Gala
Ρυζόγαλο με κανέλα, γλυκό και πικρό ταυτόχρονα, με πολλή ζάχαρη και πολλή αγάπη
Θηλυκότητα… μια παραγνωρισμένη και άκρως παρεξηγημένη λέξη, αφού στις μέρες μας, οι νεότερες κυρίως γενιές την έχουν μπερδέψει με την προκλητικότητα και κάποιες άλλες με την αδυναμία. Κι όμως η θηλυκότητα είναι δύναμη! Γιατί είναι συνώνυμη με τη γυναικεία φύση, και η γυναικεία φύση ενέχει μια δύναμη από μόνη της! Τι πιο όμορφο από μια γυναίκα που αποπνέει δυναμισμό, μαζί με γλύκα. Επιμονή μαζί με ευγένεια. Αποφασιστικότητα συνοδευόμενη από ένα γοητευτικό και καλοπροαίρετο χαμόγελο. Η γυναίκα αν ήταν φαγητό ή γλυκό, θα συνδύαζε πολλές διαφορετικές γεύσεις. Γλυκιά και πικρή, ίσως και λίγο αλμυρή κάποιες φορές. Ξινή όμως όχι, δεν θα είχε τέτοια γεύση μια γυναίκα με θηλυκότητα που αγαπάει τη φύση της και δεν την απαρνείται… Θυμάμαι τη μαμά μου που μου έφτιαχνε όταν ήμουν μικρή ρυζόγαλο. Με κανέλλα. Γλυκό και λίγο πικρό λόγω του μπαχαρικού. Σερβιρισμένο σε όμορφα, χρωματιστά πορσελάνινα μπολάκια. Με πολλή ζάχαρη και πολλή αγάπη!
Χριστίνα Ρωμηού, Αρχισυντάκτρια, newmoney.gr
Η γυναίκα σπανακόπιτα
Για εμένα η θηλυκότητα θα έχει πάντα τη φιγούρα της γυναίκας που με μεγάλωσε, δηλαδή της γιαγιάς μου. Αν η γυναίκα ως έννοια και ως σύμβολο είχε υπόσταση φαγητού είναι στο μυαλό και στην καρδιά μου η ανυπέρβλητα νόστιμη παραδοσιακή σπανακόπιτα που έφτιαχνε εκείνη και ευτυχώς μου έμαθε να φτιάχνω κι εγώ. Η φροντίδα και η μαεστρία του χειροποίητου φύλλου, η δροσιά του φρέσκου κρεμμυδιού, η γλύκα από το μυρώνι και η ηπιότητα του πράσου, η υπόξινη γεύση του λάπαθου, η πίκρα της βρούβας και η πιπεράτη επίγευση της μοσχοπαπαδίτσας. Μαζί τους η πληθωρική αλμύρα της φέτας και φυσικά η (μ)εθ(υ/ι)στική μυρωδιά του ελαιόλαδου που πλημμυρίζει το σύμπαν όταν το ταψί βγαίνει ζεστό από τον φούρνο. Το τέλειο comfort food και ταυτόχρονα ένα άρτιο έργο τέχνης της υψηλής γαστρονομίας, κοινώς το απόλυτο umami. Όπως ακριβώς και η γυναίκα κάθε εποχής, παλιάς και νέας, που είναι ταυτόχρονα ανέμελο κορίτσι και σκεπτόμενη ενήλικη, προστάτιδα μητέρα και προστατευμένη κόρη, μεγάλη και μικρή αδερφή, πιστή φίλη, ερωτική σύντροφος και τρυφερή σύζυγος, καλή συνάδελφος, δυναμική επιχειρηματίας και διαπρεπής επιστήμονας. Ανεπιτήδευτη μέσα στην πολυπλοκότητά της και πολυσχιδής μέσα στην απλότητα της ίδιας της της φύσης αλλά και των ρόλων της. Τέλεια και ατελής ταυτόχρονα. Με δυο λόγια: αναπολογητικά ο εαυτός της.
Ζωή Παπαφωτίου, Διευθύντρια σύνταξης, olivemagazine.gr
Όλα σε ένα Νεγκρόνι
Θηλυκότητα; Ένα Νεγκρόνι παρακαλώ. Να με σκουντήξουν τα αρώματα του πορτοκαλιού άξαφνα και ζωντανά σαν παιδιά που παίζουν στην πλατεία. Να ζωγραφίσει στα χείλη μου χαμόγελο και στο βλέμμα ηρεμία η ζεστασιά του βερμούτ. Να με πιάσει από το χέρι η πικράδα του Campari για να μου θυμίσει πως χωρίς αυτήν δε θα αναζητούσα τόσο έντονα τη γλυκιά επίγευση. Να μου θυμίσει όλα εκείνα που σημαίνουν για μένα «ζωή». Γένος θηλυκού είναι η ζωή και το Νεγκρόνι: αέναα ζωογόνα, βρίσκονται πάντα εκεί, με χίλια πρόσωπα, της μάνας, της φίλης, της συντρόφου, της γιαγιάς, της αδερφής, της γυναίκας που με κοίταξε τυχαία στο δρoμο να μου θυμίζουν πως μπορώ να (ανά)γεννηθώ ξανά και ξανά.
Εύη Τσιροπούλου, Συντάκτρια, Olivemagazine.gr
Ζμαρόπιτα (ή αλλιώς ζυμαρόπιτα!)
Ο παππούς μου ήταν αρτοποιός. Έμαθε την τέχνη σε ένα χωριό έξω από τα Γιάννενα και κατέβηκε νέος στην Αθήνα. Γνώρισε τη γιαγιά μου και σιγά-σιγά της έμαθε να φτιάχνει όλες τις υπέροχες ηπειρώτικες πίτες, πολύ λεπτές και χωρίς φύλλο. Η αγαπημένη μου ζυμαρόπιτα (που οι ντόπιοι της κόβουν το υ) φτιαχνόταν πάντα σε πολύ μεγάλο ταψί με λεπτά τοιχώματα, και είχε απλά πράγματα: αλεύρι, νερό και μπόλικη φέτα και γινόταν ένα πεντανόστιμο ας πούμε τυρόψωμο. Υπήρχε όμως και η εκδοχή με σπανάκι, όχι αυτή τη φορά με αλεύρι, αλλά με ψιλό σιμιγδάλι, που όταν ψηνόταν γινόταν τόσο τραγανή που δεν ξέρω ποια μου άρεσε περισσότερο. Θυμάμαι έναν θείο που στους γάμους έφτιαχνε ένα τεράστιο ταψί με ζμαρόπιτα και μας κερνούσε περήφανα κατευθείαν μέσα από το ταψί κι εμείς του λέγαμε πόσο νόστιμη την έκανε…! Έφτιαχνε και υπέροχο γαλοτύρι η γιαγιά, που θυμάμαι να το τρώω σκέτο με το κουτάλι, ή άντε πάνω σε ένα καλό ζυμωτό ψωμί.
Εύη Σκλατινιώτη, Συντάκτρια, Olivemagazine.gr
Η πάστα φλόρα σαν κέικ, που πετυχαίνει χάρη στο «συγχέριο»
Μιλώντας για τη θηλυκότητα και τη γυναικεία φιγούρα, η καθεμία από εμάς ανατρέχει τόσο σε εικόνες της καθημερινότητας -όλη μέρα στο τρέξιμο, με τα χέρια στον υπολογιστή και τα μάτια στην οθόνη- όσο και σε μνήμες και βιώματα του παρελθόντος, όταν αντικρίσαμε τις πρώτες γυναίκες με τις οποίες συναναστραφήκαμε: τη μητέρα και τη γιαγιά μας (ή νόνα, όπως έμαθα να τη λέω στην επτανησιακή διάλεκτο). Με τι αρώματα θα συνέδεα και τις δυο; Σίγουρα με κάτι γλυκό και παραδοσιακό. Φτιάχναμε πάντα μαζί τα γλυκά των γιορτών, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.Όχι μόνο για τα Χριστούγεννα και το Πάσχα αλλά και σε κάθε περίσταση (γιορτές- γενέθλια κλπ). Μέχρι που «έφυγε» η νόνα -αρκετά νωρίς για μένα- και πήρα ακόμη πιο ενεργό ρόλο, προσπαθώντας να εφαρμόσω τα όσα είχα μαθητεύσει πλάι της αλλά και να καλύψω και το κενό της απουσίας της.
Το γλυκό- κατατεθέν -που δεν λείπει από καμιά γιορτή- είναι η πάστα φλόρα. Όχι όμως η κλασική, αλλά η οικογενειακή μας. Με βάση πιο παχιά και αφράτη -που πλησιάζει σε υφή το κέικ- η οποία καλύπτεται με ένα μείγμα από σπιτικές -αποκλειστικά- μαρμελάδες βερίκοκο, νεράντζι και μπουρνέλα (η μικρή βανίλια στην κεφαλονίτικη διάλεκτο), προτού φτιαχτεί το κλασικό πλέγμα από το ζυμάρι που ολοκληρώνει τη γεύση και το σχήμα της πάστα φλόρας (ή πάστα φρόλα, όπως την έλεγε η νόνα). Πρόκειται για ένα γλυκό που κανείς άλλος δεν φτιάχνει έτσι. Όχι επειδή υπάρχει κάποιο μυστικό στα υλικά. Είναι η εκτέλεσή του που κάνει το αποτέλεσμα μοναδικό. Είναι το χέρι ή -για την ακρίβεια- τα χέρια που την ετοιμάζουν. Πάντοτε στην κουζίνα θυμάμαι τη μητέρα μου και τη νόνα μου να συνυπάρχουν. Όχι απαραίτητα αρμονικά και χωρίς καθόλου εντάσεις, αλλά η καθεμία είχε τον ρόλο της, ώστε να συμπληρώνει την άλλη. Η καθεμιά στο πόστο της, ώστε να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όπως το λέει και η μητέρα μου, «το συγχέριο», δηλαδή η συνεργασία. Και το αποτέλεσμα ήταν πάντα πεντανόστιμο, πασπαλισμένο με πολλή αγάπη και θαλπωρή. Αυτό με έμαθαν σίγουρα να κάνω πολύ καλά και οι δυο τους, να το εφαρμόζω όχι μόνο στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, αλλά και στη ζωή μου.
Νίκη-Μαρία Κοσκινά, Αρχισυντάκτρια, Olivemagazine.gr
