Από τις παλιότερες γλυκές αμαρτίες, τα ζαχαρωμένα μήλα ταιριάζουν απόλυτα με το πνεύμα των γιορτών.
Όνειρο και χαρά των μικρών -κάποιες φορές και των μεγάλων- η αίσθηση του πρώτου «κρακ» στο στόμα, όταν σπάει η εξωτερική κατακόκκινη, σαν κρύσταλλο, καραμέλα και τα δόντια βυθίζονται στη ζουμερή, ξινούτσικη και τραγανή σάρκα του μήλου. Τα «καρφωμένα» σε ένα ραβδάκι μήλα, επικαλύπτονται με ζεστή καραμέλα, συνήθως έναν συνδυασμό ζάχαρης, γλυκόζης, κανέλας και κόκκινου χρώματος τροφίμων. Τα ξινά μήλα, όπως τα Granny Smith, είναι ιδανικά γιατί η φρέσκια οξύτητα αντισταθμίζει τη γλυκύτητα της καραμέλας. Η επικάλυψη φρούτων με ζάχαρη μπορεί να χρονολογηθεί από την αρχαιότητα, όταν η ζάχαρη χρησιμοποιούνταν ως συντηρητικό, ενώ κάποιο είδος ζαχαρωμένων μήλων χρονολογείται ήδη από το 1800. Ωστόσο, το αληθινό, παραδοσιακό, ζαχαρωμένο μήλο τού σήμερα -αυτό με τη γεύση κανέλας και το έντονο κόκκινο χρώμα- πιστώνεται σε έναν καραμελοποιό του Νιούαρκ στις ΗΠΑ, που ονομαζόταν William Kolb. Το 1908 ο Kolb ήθελε να προωθήσει μια νέα σκληρή καραμέλα κανέλας για την περίοδο των γιορτών. Για να εμφανίσει λοιπόν αυτή τη νέα απόλαυση, βούτηξε τα μήλα στο μείγμα και έβαλε τη δημιουργία στη βιτρίνα του. Το τυχαία ζαχαρωμένο μήλο έκανε μεγάλη επιτυχία και πολύ σύντομα έφτασε να πωλείται κατά μήκος των περιπάτων του Νιου Τζέρσεϊ, σε εκθέσεις ή φεστιβάλ σε όλη τη χώρα και εξίσου σύντομα πέρασε στην Ευρώπη και από εκεί στον υπόλοιπο κόσμο. Στις γιορτινές αγορές τροφίμων, στην Ελλάδα και αλλού, τα κατακόκκινα μήλα παραμένουν αγαπημένα μας. Όσο για το χρώμα; Το «candy apple» κόκκινο κάνει αυτόνομη καριέρα για δεκαετίες ως ένα χρώμα συνώνυμο με τα γρήγορα αυτοκίνητα των 50s και τα προκλητικά κατακόκκινα νύχια των κοριτσιών.
