Η θάλασσα υπήρξε από τα αρχαία χρόνια τροφοδότης μας.
Στην Κρήτη και όλα τα νησιά του Αιγαίου, το χταπόδι πρωταγωνιστεί στα τραπέζια. Οι Μινωίτες αγγειογράφοι είναι
οι πρώτοι που στρέφουν το ενδιαφέρον τους στη θαλάσσια πανίδα και την αποτυπώνουν συστηματικά, δείχνοντας ιδιαίτερη προτίμηση στο χταπόδι, που άλλοτε καλύπτει με τα πλοκάμια του ολόκληρη την επιφάνεια του αγγείου και άλλοτε σχηματοποιείται έτσι ώστε να μετατρέπεται σε καθαρά διακοσμητικό μοτίβο.
Στον κυκλαδικό πολιτισμό συναντούμε επίσης απεικονίσεις χταποδιών στα αγγεία, μια απόδειξη του πόσο γνωστό και αγαπητό ήταν. Στο πέρασμα των αιώνων, το χταπόδι γίνεται έδεσμα σημαντικό και ο τρόπος συντήρησής του είναι ένας και βασικός. Στέγνωμα στον ήλιο ώστε χωρίς ίχνος υγρασίας πια να μπορεί να αποθηκεύεται και να διατηρείται για πολλούς μήνες. Κάπως έτσι «γεννήθηκε» το λιόκαυτο χταπόδι, ο πιο αγαπητός ίσως θαλασσινός μεζές μέχρι σήμερα.
Το χταπόδι κρεμιέται στον ήλιο, προστατευμένο από τις μύγες και τα έντομα. Μόλις αφυδατωθεί αρκετά και πάρει το χαρακτηριστικό ροδαλό χρώμα, κόβονται τα πλοκάμια του και ψήνεται για ελάχιστο χρόνο στα κάρβουνα. Ελάχιστες σταγόνες ελαιόλαδο, λίγη θρούμπη ή θυμάρι και ίσως 2-3 σταγόνες καλού ξιδιού είναι τα μόνα συστατικά που χρειάζεται για να αναδειχθεί η εξαίσια γεύση του και να συντροφεύσει το ούζο, τη σούμα ή τη ρακή.
Δείτε επίσης:
Χταπόδι κρασοξιδάτο
Μεζέδες που μυρίζουν θάλασσα και καλοκαίρι
Συριανό χταπόδι με αρωματικά, κάππαρη και λιαστή ντομάτα
