Τα μακαρόνια, ως ζυμαρικό μπορεί να είναι ιταλικά ωστόσο, οι μακαρονοσαλάτες παντός τύπου είναι αμερικανικής έμπνευσης.
Τα ζυμαρικά που σερβίρονται σε θερμοκρασία δωματίου με οποιασδήποτε μορφής dressing, είτε με βάση το ελαιόλαδο είτε μια κρεμώδη μαγιονέζα δεν εντοπίζονται στην ιταλική μαγειρική παράδοση. Ωστόσο, αμερικανικές εφημερίδες και βιβλία μαγειρικής περίπου στα 1914 άρχισαν να τυπώνουν συνταγές με μακαρονοσαλάτες σερβιρισμένες σε μαρουλόφυλλα με διάφορες κονσερβοποιημένες τροφές όπως τόνο ή με ελιές. Δεν είναι γνωστό το ποιος εμπνεύστηκε για πρώτη φορά το σερβίρισμα των ζυμαρικών σε μορφή σαλάτας όμως θεωρείται ότι η ιδέα γεννήθηκε σε αμερικανικό έδαφος.
Βάση της θεωρίας είναι το γεγονός ότι μερικές δεκαετίες πριν τη δημιουργία και διάδοση της μακαρονοσαλάτας στην Αμερική, οι Γερμανοί μετανάστες, προς τα τέλη του 19ου αιώνα, έφτιαχναν πατατοσαλάτες με μαγιονέζα ή μουστάρδα. Το μακαρόνι, το «εθνικό» ζυμαρικό των Ιταλών, κάνει την εμφάνισή του στα αμερικανικά τραπέζια με τις ίδιες προσθήκες ως οικονομική, αμυλούχα και χορταστική επιλογή και σύντομα ενσωματώνεται στην τοπική μαγειρική κουλτούρα αφού ήταν και η εύκολη λύση για την αξιοποίηση του φαγητού που περίσσεψε. Η θεωρία έχει λογική βάση δεδομένου ότι κάνουμε λόγο για μια εποχή που οι συνταγές με μαγιονέζα ήταν πολύ δημοφιλείς. Μάλιστα, σε μια συνταγή που δημοσιεύτηκε στην Washington Post το 1930, η μακαρονοσαλάτα αποκαλείται «ψεύτικη πατατοσαλάτα» ενώ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι σαλάτες με ζυμαρικά εξελίχθηκαν σε φαγητό της ευκολίας σε σπίτια και deli σε όλη τη χώρα.
