Το κόλπο του να διορθώσετε την αλμυρή γεύση ενός πιάτου χρησιμοποιώντας πατάτα είναι γνωστό και μη εξαιρετέο. Κατά πόσο όμως ισχύει;
Το να βάλετε τη σωστή δοσολογία αλατιού στο φαγητό είναι κάτι πολύ απλό. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ξεφεύγει η ποσότητα και το να διορθώσετε το λάθος δεν είναι και τόσο εύκολο χωρίς να αλλοιώσετε τη συνταγή. Έχουν ειπωθεί πολλά για το πώς μπορεί να «στρώσει» η συνταγή όταν αυτό συμβεί αλλά η συμβουλή που έχει ακουστεί περισσότερο είναι αυτή της προσθήκης της πατάτας, ολόκληρης ή σε κομμάτια. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, η πατάτα απορροφά την περίσσεια του αλατιού σαν σφουγγάρι σώζοντας την κατάσταση δεδομένου ότι σε διαφορετική περίπτωση το πιο πιθανό είναι το φαγητό να καταλήξει στον κάδο των απορριμάτων. Κάναμε μια μικρή έρευνα για να διαπιστώσουμε αν τελικά η «θεωρία της πατάτας» έχει βάση. Αυτό που διαπιστώσαμε πρακτικά προσθέτοντας παραπάνω αλάτι -αισθητά όμως- σε μία κοτόσουπα και στη συνέχεια, μία ολόκληρη καθαρισμένη πατάτα, είναι ότι η σούπα ήταν το ίδιο αλμυρή μέχρι και το τέλος του μαγειρέματος οπότε ο μύθος επί τόπου καταρρίφθηκε. Επειδή ωστόσο, είχαμε τις επιφυλάξεις μας, κάναμε και ένα ακόμα πείραμα για να σιγουρευτούμε για το αποτέλεσμα.
Σε δύο κατσαρολάκια ρίξαμε ίδιες ποσότητες νερού και ίδιες ποσότητες αλατιού (ρίξαμε 40γρ. Στα 400ml). Βράσαμε το νερό και αφήσαμε το αλάτι να λιώσει. Στη συνέχεια, ρίξαμε μια καθαρισμένη πατάτα που ζύγισε περίπου 80γρ. σε ένα από τα δύο δείγματα αφήνοντάς τα να βράζουν. Μετά από μισή ώρα τα κατεβάσαμε από τη φωτιά και αφαιρέσαμε την πατάτα. Το αποτέλεσμα ήταν και στα δύο πανομοιότυπο και η πατάτα δεν είχε κάνει το δεύτερο δείγμα λιγότερο αλμυρό. Ο μύθος της πατάτας καταρρίφθηκε.
