Μπορεί να βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ωστόσο, η Αργεντινή είναι πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε σε ό,τι αφορά την κουζίνα της.
Η χώρα που αποτελεί πολυπολιτισμικό μωσαϊκό, καθώς έχει δεχθεί τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών μετά τις ΗΠΑ, έχει υιοθετήσει και τις γαστρονομικές συνήθειες που έφεραν μαζί τους οι διάφοροι μετανάστες στη χώρα της λατινικής Αμερικής. Οι γηγενείς Ινδιάνοι ζούσαν χιλιάδες χρόνια πριν την έλευση των Ευρωπαίων εξερευνητών ως αγρότες: καλλιεργούσαν κολοκύθες και γλυκοπατάτες. Με τις γλυκοπατάτες μάλιστα φτιάχνουν τα περίφημα Dulce de Batata (πάστα γλυκοπατάτας), που σερβίρονται με τυριά και ψωμί, αλλά και με… σοκολάτα. Από τον 16ο αιώνα, που έφτασαν στην Αργεντινή οι πρώτοι Ισπανοί έποικοι έως και τα μέσα του 20ου αιώνα εκατομμύρια μετανάστες από την Ευρώπη αλλά και από την Ιαπωνία δημιούργησαν το πολυεθνικό χαλί που ζει σήμερα στη χώρα.
Ο καθένας έφερε μαζί του τις συνήθειές του, αλλά και το φαγητό του: Οι Ιταλοί έμαθαν στους ντόπιους την πίτσα και τα ζυμαρικά -πολύ κοινό πιάτο είναι τα νιόκι που σερβίρονται παντού με πολλές διαφορετικές σάλτσες και τα κανελόνια-, ενώ οι μεσογειακές επιρροές κυρίως από την κουζίνα της Νότιας Γαλλίας, είναι έντονες στις καθημερινές γαστρονομικές συνήθειες των Αργεντινών. Όλοι οι μετανάστες – έποικοι άφησαν το αποτύπωμά τους, ακόμη και οι Άγγλοι που καθιέρωσαν τι άλλο; Το teatime! Και βέβαια η κουζίνα που κυριαρχεί στα “δάνεια” προς την γηγενή κουλτούρα φαγητού είναι η κουζίνα της Ισπανίας.
Για τους περισσότερους το φαγητό της Αργεντινής είναι συνώνυμο του καλοψημένου μοσχαρίσιου κρέατος -άλλωστε, ο όρος carne στην Αργεντινή παραπέμπει αποκλειστικά στο μοσχαρίσιο κρέας, χωρίς άλλο προσδιορισμό για το ζώο από το οποίο προέρχεται, όπως σε άλλες ισπανόφωνες χώρες. Οι Αργεντινοί είναι κάθετοι (και βρίσκουν εκατομμύρια στον κόσμο να συμφωνούν μαζί τους): το καλύτερο μοσχαρίσιο κρέας είναι αυτό που παράγεται στη χώρα τους. Αν κάποιος ρωτούσε τι είναι αυτά που χαρακτηρίζουν τη χώρα, εύκολα η απάντηση θα ήταν το εξαιρετικό κρέας, το τανγκό και το ποδόσφαιρο.
Η κτηνοτροφία άρχισε να αναπτύσσεται στην Αργεντινή από τον 16ο αιώνα και η χώρα αναδείχθηκε σε κυρίαρχο εξαγωγέα κτηνοτροφικών προϊόντων που δεν περιορίζονται στο βόειο κρέας, αλλά και στα χοιρινά και τα πουλερικά. Παράλληλα, η αγροτική παραγωγή που εμφανίζει πολύ μεγάλη ποικιλία δεν στηρίζει απλώς την κουζίνα της χώρας, αλλά και το εισόδημα των κατοίκων της. Η Αργεντινή έχει φρούτα, λαχανικά, σιτηρά, λάδι και βέβαια κρασί που τα τελευταία χρόνια κατακτά φανατικούς φίλους σε όλο τον πλανήτη. Αυτή η παραγωγή της δίνει την ευελιξία να είναι μια κουζίνα πλούσια και να μπορεί να υπηρετεί τις πολλαπλές της επιρροές. Ωστόσο, όπως είπαμε, το κρέας κυριαρχεί και φυσικά το ψημένο κρέας έχει την πρωτοκαθεδρία, με τους Αργεντινούς να έχουν την παγκόσμια πρωτιά στην κατά κεφαλήν κατανάλωση μοσχαρίσιου κρέατος.
Το asado, τo BBQ των Αργεντινών, είναι αναπόσπαστο κομμάτι τις καθημερινότητάς τους. Συνήθως περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά κομμάτια κρέατος, βεβαίως και εντόσθια, καθώς και πολλών διαφορετικών ειδών (χοιρινό chorizo, morcilla), ενώ μια πολύ συνηθισμένη σάλτσα που συνοδεύει το ψητό κρέας είναι η chimichurri, που περιλαμβάνει μυρωδικά, λάδι, σκόρδο και ξύδι ή λεμόνι. Ένα ωραίο asado μπορεί να τελειώσει με παγωτό λουσμένο σε dulce de leche ή αλλιώς αργοψημένο ζαχαρούχο γάλα που μοιάζει σε υφή με υγρή καραμέλα και που οι Αργεντίνοι το χρησιμοποιούν παντού: σε κέικ, σε τηγανίτες, πάνω σε ψωμί ως άλειμμα, στο παγωτό, όπου τους κάνει κέφι! Πάντως, αν όλη η Αργεντινή αγαπά το μοσχαρίσιο κρέας, στην Παταγονία τρώνε περισσότερο αρνίσιο και κατσικίσιο κρέας. Μάλιστα τα σφάγια ψήνονται ολόκληρα στη φωτιά με μια τεχνική που λέγεται asado a la estaca. Η Παταγονία, άλλωστε, έχει να επιδείξει μια πιο πλούσια κουζίνα με πρωταγωνιστή το ψάρι και κυρίαρχο το σολομό.
Το κρέας στην κουζίνα της Αργεντινής παρασκευάζεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και πολύ διαδεδομένες είναι οι διαφόρων ειδών κρεατόπιτες με πιο χαρακτηριστικές τις empanadas, που συνήθως είναι γεμισμένες με κρέας, τυρί, καλαμπόκι ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξη και το κέφι του μάγειρα. Στην Αργεντινή ο επισκέπτης από τις χώρες της Μεσογείου θα νιώσει πολύ οικεία με την ποικιλία των λαχανικών, αφού θα βρει ντομάτες, κρεμμύδια, λάχανα ή μελιτζάνες και κολοκυθάκια.
Όπως συμβαίνει σε κάθε τόπο, έτσι και στην Αργεντινή η κουζίνα διαφέρει από περιοχή σε περιοχή. Στις αστικές περιοχές, όπως το Μπουένος Άιρες, οι ευρωπαϊκές επιρροές στις γαστρονομικές συνήθειες είναι πολύ πιο έντονες και διακριτές και δεν περιορίζονται σ’ εκείνες από τους Ιταλούς και τους Ισπανούς, αλλά ακόμη και από τους Γερμανούς. Στη βορειοανατολική Αργεντινή -την περιοχή της Μεσοποτάμιας-, η κουζίνα διατηρεί εντονότερα τα χαρακτηριστικά της κουζίνας των γηγενών ινδιάνων, ενώ το κυρίαρχο προϊόν είναι το φυτό yerba mate από το οποίο παράγεται το εθνικό αφέψημα τόσο της Αργεντινής, όσο και της Παραγουάης το Μάτε, που πίνεται και σε άλλες χώρες της λατινικής Αμερικής, αλλά και στο Λίβανο και τη Συρία. Το ρόφημα που φτιάχνεται με ζεστό νερό είναι καφεϊνούχο και θεωρείται ότι δίνει ενέργεια, ενώ παρασκευάζεται και πίνεται σε διάφορες παραλλαγές. Και αν το μάτε είναι το εθνικό ρόφημα, το “εθνικό” κρασί της Αργεντινής είναι αυτό που παράγεται από την εμβληματική για τη χώρα ερυθρή ποικιλία Malbec: τα τελευταία 25 χρόνια, περίπου, το malbec κατακτά τον κόσμο και η Αργεντινή σπεύδει να το κάνει γνωστό όσο μπορεί περισσότερο.
