Ο Mr. Beets me, Κωνσταντίνος Δήμουλας, δεν τρώει μόνο μαρούλια. Είναι vegan από επιλογή και ηθική, γι’ αυτό δεν θα έβρισκε συντροφιά σε κανέναν κρεατοφάγο! Δημιουργεί βίντεο με vegan συνταγές, γράφει βιβλία και κυκλοφορεί πάντοτε με λευκό μπλουζάκι για να τον αναγνωρίζουν.
Το ραντεβού ήταν καθορισμένο στο αγαπημένο του μαγαζί στην Αθήνα, το Los Vegans στο Μεταξουργείο. Φτάνει ακριβώς στην ώρα του καμαρωτός με το λευκό μπλουζάκι που πάντα φοράει στις δημόσιες εμφανίσεις του. Δημιούργησε το blog του Beets me θέλοντας να μοιραστεί με τον κόσμο όλα αυτά που είχε μάθει μέσα στα χρόνια που ήταν vegan και μαγείρευε. Και έτσι, από τον Μάρτιο του 2019, μαζί με το κανάλι του στο YouTube μοιράζεται κάθε εβδομάδα δύο καινούριες συνταγές και κάποιες φορές κάνει και vegan cooking show, τα οποία γίνονται ανάρπαστα.
Πώς ξεκίνησε όμως η ιδέα του Βeets me;
«Καθαρά ως μια ανάγκη προώθησης της ιδέας του βιγκανισμού. Όντας vegan αρκετά χρόνια, είχα αντιληφθεί ότι υπήρχε πολύ έντονα η άποψη πως όταν ακολουθείς μια αμιγώς χορτοφαγική διατροφή τρως μόνο μαρούλια. Θέλησα να το αλλάξω αυτό. Έχουμε ποικιλία στη διατροφή μας, δεν στερούμαστε απολύτως τίποτα, τρώμε ό,τι και ένας μη vegan», εξηγεί.
Η υγεία ως πηγή έμπνευσης
Το 2008 αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας. Η συμβουλή της γιατρού του ήταν να ακολουθήσει μια χορτοφαγική διατροφή. Ξεκίνησε λοιπόν με μια plant based διατροφή, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να ψάχνει την έννοια του βιγκανισμού. «Εκείνη την περίοδο παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ, το “Earthlings”, το οποίο υπήρξε τελικά και καθοριστικό στην απόφασή μου να ακολουθήσω έναν vegan τρόπο ζωής. Και αυτό που με εξέπληξε ήταν ξεκάθαρα το αποτέλεσμα που είχε στην υγεία μου όταν πολύ σύντομα είδα βελτίωση στο πρόβλημα που αντιμετώπιζα τότε», αναφέρει.
Καλά όλα αυτά, αλλά ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στον βιγκανισμό; «Δεν θεωρώ πως υπάρχει κάποια ιδιαίτερη πρόκληση. Όλα είναι στο μυαλό και στο πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Πλέον παντού υπάρχουν πιάτα τα οποία μπορείς να φας. Στην επαρχία είναι ίσως λίγο πιο δύσκολα. Πάντα, όμως, κάτι βρίσκεις. Αν κάτι πρέπει να αλλάξει, είναι η νοοτροπία με την οποία ετοιμάζονται κάποια vegan πιάτα σε συμβατικά εστιατόρια. Πολύ συχνά γίνονται πιάτα απλά για να “έχουμε και ένα πιάτο για τους vegans” χωρίς να τους νοιάζει αν αυτό θα είναι καλό, γιατί ούτως ή άλλως θα το πάρουν. Μπορεί να είμαστε vegans, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ξέρουμε και να τρώμε. Αντιθέτως!».
Μύθοι και στέκια
«Ο μεγαλύτερος μύθος γύρω από τον βιγκανισμό παραμένει τόσα χρόνια μετά το ζήτημα της πρωτεΐνης. Μια πάρα πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου θεωρεί ότι οι vegans πεθαίνουμε από έλλειψη πρωτεΐνης. Έχει συνδεθεί τόσο έντονα με την κατανάλωση ζωικών τροφών που ο κόσμος πολύ συχνά ξεχνάει πως η πρωτεΐνη υπάρχει άφθονη και στις φυτικές τροφές. Και να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο πως κανείς μας δεν πέθανε από έλλειψη πρωτεΐνης.
Επίσης, είναι σημαντικό να πούμε πως ο vegan τρόπος ζωής θίγει βασικές ηθικές αξίες και είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτούμε πως ίσως να είμαστε κάπου λάθος γιατί είναι σαν να ομολογούμε πως οι επιλογές μας και η γενικότερη στάση μας στη ζωή δεν ήταν και οι καλύτερες. Ωστόσο, θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως οι περισσότεροι από εμάς δεν γεννηθήκαμε vegans. Διαβάσαμε, ενημερωθήκαμε και μάθαμε στην πορεία. Όλοι κάναμε λάθη». Η ζωή όμως δεν είναι και τόσο… πράσινη. Έχει, ευτυχώς, πολλά χρώματα, όπως τα χρώματα του έρωτα.
Εκεί τι θα κάνει άμα το έτερον ήμισυ τρώει κάνα κοψίδι; «Αν μιλάμε για ακραίο κρεατοφάγο, θα έλεγα πως όχι. Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως ο vegan τρόπος ζωής είναι, πρώτα απ’ όλα, μια ηθική επιλογή. Οπότε αν οι ηθικές μου αξίες συγκρούονται με έναν άλλον άνθρωπο, δύσκολα θα μπορούσαμε να τα βρούμε». Αν όμως όλα πάνε καλά, ραντεβού πού θα βγει; Σίγουρα στο Los Vegans, στο Vegan Beat και την Ταραντούλα στη Θεσσαλονίκη.
Φωτογραφίες: Σίσσυ Μόρφη
